Het is blijkbaar heel moeilijk om partnerschap los te koppelen van ouderschap, zo blijkt uit cijfers van onderzoekers van de KU Leuven. Zij maakten een balans op van twintig jaar verblijfsco-ouderschap in Vlaanderen. “Van samen opvoeden na ­scheiding is geen sprake”, zegt doctoraal onderzoeker Sofie ­Vanassche.

“Dat was nochtans de ­bedoeling van de wets­wijzigingen die het verblijfsco-ouderschap wilden bevorderen.”

Sinds 2006 geldt het ­’gelijkmatig verblijf’ van de kinderen na scheiding als norm. Het aandeel ­kinderen dat in twee ­huizen opgroeit, is daardoor fors gestegen, van 10 procent in de jaren 90 naar ongeveer een op de drie vandaag

Rechters zijn sinds 2006 wettelijk verplicht om bij conflicten de mogelijkheid tot verblijfsco-ouderschap “bij voorrang” te onderzoeken. De wet heeft een aantal belangrijke neveneffecten, stelt Van Assche. “Sinds co-ouderschap meer en meer de norm werd, zijn ouders die regeling als een soort recht gaan zien. Ze voelen het aan als een nederlaag als ze dat niet krijgen.” Conflicten van ouders over het co-ouderschap kunnen bovendien zeer schadelijk zijn voor het kind.

“Ouders zelf zien verblijfsco-ouderschap steeds vaker als de meest faire afspraak. Voor hen, bedoelen ze dan. Want kinderen en jongeren ervaren dat vaak niet zo”, zegt ook Kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen.

Daarom wordt het tijd dat de voorrangsregeling weer op de schop gaat, aldus professor familierecht Charlotte Declerck (UHasselt). “Het is kwestie van de woordjes ‘bij voorrang’ uit de wet te schrappen. En van een betere begeleiding van ouders bij de scheiding zelf. We moeten hen duidelijk maken dat een helft-helftregeling niet altijd het beste is voor de kinderen.”

Minister van Justitie Koen Geens (CD&V) gaat de kwestie ter sprake brengen binnen de werkgroep ‘werking familierechtbanken’.