Kurt Van Eeghem schrijft Gerty Christoffels: ‘Aan het eind bleef er slechts een hees zuchtje over. Maar de moed opgeven, nee’

Bloempje,

‘Goede reis, tot morgen.’ Je laatste berichtje. Ik zou nog een dagje in Frankrijk blijven, maar het departement werd op de Covid-19-kaart rood ingekleurd. Ik vertrok. Er volgden geen berichtjes meer. Pas twee weken later lichtte jouw naam op; ­Graham, je fantastische man. Een bom­inslag. Ik bewaar nu elke sms van je.

We kenden elkaar zo lang. Jij, het ‘kijkcijferkanon’ van de BRT, de zender waar ik al even presenteerde. Elk weekend nam Vlaanderen je weelderige lach in ontvangst. Iedereen was er gek op.

Ik herinner mij dat ik in 1986 op een koude februarizondag, ergens ‘kweetnietwaar’, in een file stond. Dat kwam door jou. Een week eerder had je de ‘Geutelingenworp’ aangekondigd, een traditie met mollige pannenkoeken. Je glimlach had honderden families tot een uitstap naar de Vlaamse Ardennen verleid. In Elst werden die zondag honderden geutelingen in het publiek gegooid. Vlaanderen had er een file voor over. Als Gerty reclame maakte, was succes gegarandeerd. “Wie volgende zondag een geuteling eet, blijft een gans jaar gevrijwaard van tandpijn”, verklaarde de organisator met de groeten van de heilige Apollonia. Ik wil het graag geloven, meer nog, ik zou duizend geutelingen eten als ze jou terugbrengt.

Ik mis je hartelijkheid, Gerty, je moed, je feilloos Nederlands, je schitterend Engels – real Oxbridge – en je onverstoorbare positieve blik op de wereld. Zelfs toen je hoorde dat er een raar kankertje naar je longen tastte, kreeg ik te horen dat het niet zo erg was. “Minder erg dan die kanker van jou”, zei je, en ook nog “de dokters weten hoe ze het moeten aanpakken.” We nipten van onze sauvignon blanc op een terras.

Het was altijd feest, zo samen op een terras. Eerst een theetje, daarna een hapje en natuurlijk de geliefde sauvignon. We kletsten over alles en iedereen. Ik kan mij niet herinneren dat je ooit roddelde. Volgens mij van het leukste wat er is, maar jij deed er niet aan. Je vertelde liever verhalen over de vele vrienden en vriendinnen en over wat jullie dan uitspookten. Niet dat je geen uitgesproken meningen had, ­integendeel, je grossierde erin, steeds goed afgewogen maar overtuigend gebracht.  

We verloren elkaar wat uit het oog nadat je naar VTM verhuisde. Aan de Reyerslaan was schraalhans koning terwijl de opleggers uit de Champagnestreek in Vilvoorde voorreden. Enkele jaren later werd je samen met de lege dozen aan de deur gezet, maar treuren… Jij? Je schreef een ferm boekje over die ‘eerste helft’ van je leven. Daarna zaten we weer vrolijk aan de sauvignon bij die prachtige Graham van je.

Dat ‘kankertje’ verloor zijn verkleinwoord terwijl je stem bij elk nieuw telefoontje een notenbalk daalde. Aan het eind bleef er slechts een hees zuchtje over. Maar de moed opgeven, nee, de glimlach verliezen, nee. Tot je op een dag vertelde dat het niet meer ging en dat het niet meer zou gaan. Ik antwoordde iets onnozels, sorry daarvoor, maar het toverde een glimlach op je zachte gelaat. Die had het ‘kankertje’ niet stuk gekregen. Door je tranen heen was er die onvergetelijke Gerty-glimlach waar heel Vlaanderen voor viel.

De file bij je begrafenis zou veel groter zijn dan die uit de jaren tachtig. Vlaanderen zou massaal langskomen, Gerty. Maar het mocht niet van covid. Iemand uit ‘kweetnietwaar’ zou dankbaar een doos geutelingen op je kist leggen. Het mocht niet. Weet je wat, Gerty, gooi een boeketje naar beneden, iedereen weet dat dit alleen van jou kan komen. Apollonia zal je zeker bijstaan.  

(Hemelpost, naar een idee van HP/De Tijd)