Misschien denkt Crombez aan het socialisme van het Latijns-Amerikaanse icoon Chavez, voormalig president van Venezuela. Dat land zit immers op de grootste olievoorraden ter wereld. Chavez kwam aan de macht in 1999 in een land met 30 miljoen inwoners en in oppervlakte dertig keer België. Zijn intenties waren lovenswaardig: geld uitdelen aan de bevolking, onderwijs verbeteren en gratis geneeskundige zorgen. Een natte droom dus van links die zich daar écht gerealiseerd heeft. Het is echter slechts in zeer beperkte mate gelukt, ondanks de nationalisering van meer dan duizend bedrijven die geacht werden te veel winst te maken op de kap van de bevolking, en ondanks het nationaliseren van de oliemaatschappijen. Chavez ging als zelfbenoemde marxist ook de strijd aan tegen de kapitalisten van de VS en kocht consequent voor veel geld legermaterieel van Rusland. Hij voerde controles in op kapitaalbewegingen met het buitenland om te grote winsten door handelaars te voorkomen waardoor zowel invoer als uitvoer een pak moeilijker werden. Dat voedde de ontwikkeling van de zwarte markt. Na zijn overlijden begin 2013 nam zijn trouwe volgeling Maduro over. Die vindt net als zijn voorganger dat de werking van de democratie en het gerecht ondergeschikt is aan het algemeen belang en steunt daarbij, net zoals zijn voorganger, op het leger. Hun beleid heeft geleid tot een schrijnend gebrek aan voedsel en medicatie, waardoor mensen overlijden bij gebrek aan medicijnen, dat is wel wat erger dan het verhogen van het remgeld op sommige medicamenten bij ons. Het leger controleert nu de vijf havens van het land, niet onbelangrijk om de smokkel te beperken, en produceert voedsel. Men ziet er militairen tomaten telen en varkens kweken. Mensen stelen er omdat ze honger hebben, de criminaliteit is er nu de hoogste van de wereld en de vele gevangenen blijven in de gevangenis zitten omdat er lang niet genoeg rechters zijn om zich met hen bezig te houden.

De socialistische leiders van dit rijke land hebben hun beleid niet eenvoudig gehouden. Sommige beslissingen die ze met goede bedoelingen namen, die positief leken voor de zwaksten in de samenleving, zoals het vaststellen van maximumprijzen, hebben ze vooraf onvoldoende onderzocht.

Ik ben het eens met John Crombez. Het is tijd om eerlijke en eenvoudige keuzes te maken. Het is tijd om ons oud, ondoorzichtig en opgelapt huis van de sociale zekerheid te laten evolueren naar een stevige comfortabele moderne woning zonder energieverlies, met veel licht en transparantie. Het is tijd om 90 procent van onze sociale zekerheid om te vormen tot een basisinkomensysteem. Dan blijven slecht 10 procent ‘speciale gevallen’ over.