Tamara (20) kan niet naar buiten in deze kou: “Ik heb het syndroom van Raynaud”

Over een paar dagen heeft ze een sollicitatie, maar daar ziet ze erg tegenop. Dan moet ze door het koude winterse landschap fietsen, zoals we dat sinds zondag kennen.

Tamara (20) schaamt zich niet, voor de duidelijkheid. Maar ze vindt het niet leuk om bij zo’n sollicitatiegesprek aan te komen met paarse vingers. “Kijk, het is geen handicap, maar zo voelt het soms wel.”

Het syndroom van Raynaud is een vaatziekte die de doorbloeding in vooral vingers en tenen verslechtert. Tamara, afgestudeerd aan de opleiding Mediaredactie, heeft het vooral bij haar vingers. “Dus bij een plotseling temperatuurverschil merk ik meteen dat m’n vingers van kleur veranderen. Dat kan dus al gebeuren als ik iets uit de koelkast pak. Of als ik de douche aanzet en m’n vingers onder de koude stralen houd.” 

Zodra Tamara iets kouds aanraakt beginnen haar vingers dus koud te worden. “Ze kleuren eerst wit, maar al snel blauw en zelfs paars. Echt”, benadrukt ze. “Uiteindelijk begint het ook zeer te doen en gaan ze tintelen. Dan doet ‘t ook echt pijn.” Wat Raynaud veroorzaakt bij mensen is onbekend. De bloedsomloop kan wel gestimuleerd worden door bijvoorbeeld te wandelen.

Waar veel Nederlanders zich verheugden op winterse dagen met veel sneeuw, had Tamara dit juist niet. “Ik heb geen hekel aan sneeuw. Alleen is naar buiten gaan voor mij een groot ongemak. M’n vingers zullen niet afsterven ofzo, dat is overdreven. Maar ik moet wel oppassen.”

Voor Tamara is de periode tussen de herfst en lente eigenlijk verschrikkelijk. “Bij 4 graden doe ik al handschoenen aan en een muts op. Ze kijken me dan raar aan, ja. Ik krijg het nou eenmaal snel koud.” Voordat Tamara de hond wil uitlaten, checkt ze altijd de temperatuur buiten. 

De komende winterse dagen hoeft ze zich daar geen zorgen over te maken. Zij blijft binnen en haar ouders laten de hond uit. “Tuurlijk wil ik weer naar buiten. Maar in deze situatie gaat dat niet.” De dikke skiwanten die ze heeft kunnen niet voorkomen dat ze dan last krijgt van haar vaataandoening. 

Vroeger baalde ze er enorm van dat ze Raynaud had. “Dan speelde ik met vriendjes op het schoolplein en schrokken ze dat mijn vingers verkleurden. En dan ben ik óók nog slechthorend.”

“Inmiddels heb ik het geaccepteerd”, zegt Tamara, die er open over wil zijn. Ook in de hoop dat meer mensen begrijpen wat voor invloed het op haar leven heeft.

“Ik ben 20 en kan hier niks aan doen. Beter wordt het snel weer warmer in Nederland, zodat m’n vingers weer rood kleuren, wat betekent dat de doorbloeding goed is. Ik kijk eigenlijk heel erg, waarschijnlijk meer dan anderen, uit naar komende zomer.”