Dimitri Verhulst over corona in Frankrijk, postangst en z'n debuut als filmregisseur: "Ik ben een bofkont"

Zowat een jaar geleden trok schrijver Dimitri Verhulst zich tijdelijk terug uit de openbaarheid, na een opvallend openhartig interview in het weekblad Humo. Het gesprek over z'n drank- en drugsverleden en de reacties op het artikel raakten hem harder dan gedacht. De geplande interviews bij "De afspraak" en "De wereld vandaag", over het pas verschenen boek "Onze verslaggever in de leegte", werden geschrapt. 

Vandaag verschijnt de novelle "In weerwil van de woorden" en staat Verhulst er weer, maar ook dit keer zijn studio-interviews onmogelijk, al is er nu een heel andere reden. Dimitri Verhulst woont namelijk in Frankrijk en de grens even oversteken ligt gevoelig in deze coronatijden.

“Ik ben netjes geconfineerd, net zoals iedereen en ik leef onder het juk van een loodzware avondklok", getuigt Verhulst. "Ik krijg nog eerder de gekkekoeienziekte dan corona. Ik zit hier al sinds oktober tussen de Limousinkoeien. Ik vraag me af of ik nog wel sociaal vaardig ben, het is zó lang geleden dat ik nog eens iemand heb gezien. Maar de piek met de Britse variant wordt hier in Frankrijk midden maart verwacht, dus we zijn er nog lang niet uit."

Die lockdown heeft ook financiële gevolgen, vertelt Dimitri Verhulst: "Ik verdien met moeite mijn boterham, want het culturele leven ligt op z’n gat. Voor het eerst ben ik iemand geworden die terugtrekt van de belastingen. Ik draag heel graag bij, maar het gaat niet. Er is gewoon geen werk in de sector waar ik aan het boeren ben.  Ik heb zo’n goesting om te wérken. Maar ik heb ruimte en ik heb liefde, dat zijn twee dingen die nu heel erg cruciaal zijn om deze crisis door te komen. Ik ben een bofkont.”

Beluister hieronder het volledige gesprek met auteur Dimitri Verhulst:

Dat geluksbesef sijpelt ook door in de nieuwe novelle. “Ik ben ooit wel eens een vrolijke schrijver geweest en ik denk dat dat met golfbewegingen gaat", legt Verhulst uit. "Er is een periode geweest dat ik minder vrolijke dingen begon te schrijven, maar het grapje is terug.” (lacht)

Nochtans is "In weerwil van de woorden" niet het vrolijkste verhaal in de boekhandel, over Pol Verholst, een tandarts met een fobie voor de brievenbus die nog liever z'n post opeet. Het is een angst die de schrijver zelf ook herkent: “Het is al heel erg lang geleden dat er liefde of vriendschap via de brievenbus naar binnen kwam. Dus wanneer daar nu iets in de brievenbus ligt, betekent dat meestal administratief gedoe. En ik kan mij daar zo moeilijk voor opladen. Het is een opdracht voor mij, post.”

Naast de ontvangst van dit nieuwe boek is het voor Dimitri Verhulst nagelbijtend wachten of hij genoeg financiële middelen bij elkaar kan krijgen voor "Waarom Wettelen", z'n debuut als filmregisseur.

"Ik vind het zo’n leuk idee dat ik op mijn vijftigste ga debuteren als filmregisseur. In de literatuur ben ik gedebuteerd op m’n 26e, dan maak je nog veel fouten in die eerste boeken. Mijn voorbeeld is José Saramago, die debuteerde pas op z'n vijftigste en won de Nobelprijs. Ik ben zenuwachtig aan het afwachten of ik productiesteun krijg van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF). Dat is het nadeel van een film: het kost verschrikkelijk veel geld."