Lise Conix en Wouter Torfs: ‘Wouter stippelt winkeltours uit op een oude Michelin-kaart. Zijn digitale geletterdheid is nogal basic’

Lise

“Ik was een kind zonder zorgen, altijd veilig geborgen. Ik heb mooie herinneringen aan gedeelde vakanties waar ik met mijn neven en nichten wekenlang aan een zwembadje in Portugal of Italië speelde. In de winter trokken we ons minst flatterende eightiesskipak aan en reden we naar de bergen. Zelfs toen, in zo’n idyllisch besneeuwde setting, kon Wouter zijn leidinggevende kant maar moeilijk wegsteken. Zodra de skilift ons bovenaan op de berg afzette, werd hij een soort opperfiguur. (lacht) Het zag er allicht wat gek uit. Hij vastberaden voorop en wij – de andere ouders en kinderen – in een gedisciplineerde sliert achter hem. Ik meen me zelfs te herinneren dat we met z’n allen op het gepaste moment ‘stok, draaien!’ moesten scanderen. Pas op, hij deed dat met sympathieke naturel. (lacht)

“Als kind kijk je op een bepaalde manier naar volwassenen. Ze lijken in een andere wereld te vertoeven. Ik was altijd nieuwsgierig naar de gesprekken tussen mijn ouders en Wouter en zijn vrouw Annemie. Ik vond er niet beter op dan ’s avonds stiekem uit mijn kamer te sluipen en, al liggend op mijn buik en met mijn hoofd tegen de balustrade gedrukt, te volgen wat er beneden verteld werd. Vaak ging het over de liefde. Over wat goed ging en wat aandacht vroeg. Ze spraken op een open en ongecompliceerde manier over hun relaties en dat is me altijd bijgebleven. Alles bespreekbaar maken mag. Moet zelfs. Zonder dat ze het zelf wisten, zijn ze altijd een voorbeeld geweest voor mij. Tot nu toe wist niemand van mijn geheimpje. Behalve Kaat en Evelien, de dochters van Wouter en Annemie. Zij kwamen er al eens bijliggen. (lacht)

“Ik werd volwassen met die sterke, loyale koppels als relationeel referentiepunt. Toen de relatie met de papa van mijn twee kinderen vorig jaar stuk liep, kon ik alleen maar denken dat ik zwaar gefaald had. Wouter en ik werken intensief samen, het spreekt voor zich dat we ons gevoelsleven weleens op tafel gooien. Hij heeft me intens gesteund tijdens die ellendige periode. Wouter gaf me zijn onvoorwaardelijke steun zonder me in een bepaalde richting te duwen. Wat allicht niet makkelijk was.

“Tot acht jaar geleden was Wouter gewoon mijn nonkel. Plots werd hij mijn baas. Maar zo heeft het voor mij nooit aangevoeld. Hij is mijn mentor. Hij slaagt erin om zijn mensen absoluut vertrouwen te geven. Hij kan mensen verbinden rond gemeenschappelijke doelen zonder zijn eigen visie op te leggen. Ik zit al vijf jaar in het management van Torfs en nog nooit heeft hij zijn mening doorgeduwd.

“Ik ben dankbaar voor wat Wouter me de voorbije jaren heeft geleerd, zeker in een turbulent 2020 waarin we moesten overstappen op crisiscommunicatie. Maar tegelijkertijd legt zijn ‘erfenis’ druk op mijn schouders. Ik wil mijn eigen weg vinden in dat empathisch leiderschap.”

Wouter

“Eerst en vooral: ik heb iets minder ontspannen herinneringen aan die familievakanties met acht kinderen, allemaal jonger dan zes jaar, samengepropt in een vakantiehuis in Spanje. (lacht)

Dat leek soms meer op een bootcamp dan op verpozen onder de mediterraanse zon!

“Lise kon aardig druk zijn, zoals elk kind, maar we begrepen elkaar altijd wel goed. Ook nu. We zijn allebei extraverte mensen, gepassioneerd door wat we doen. We vinden elkaar op verschillende punten, maar misschien nog het meest in onze goesting om mensen met elkaar te ver­binden.

“Door samen te werken beseffen Lise en ik nog meer dat familie het belangrijkste is. Vanuit zakelijk oogpunt kunnen we het ons ook gewoon niet permitteren om vreemden te worden van elkaar. Ons bomma zei weleens: ‘Zwijg maar over de moeilijke dingen. Dat is beter dan ruzie maken.’ Een heel Vlaamse benadering van intermenselijke relaties. Ik zal conflicten zo veel mogelijk vermijden, net als Lise trouwens, maar tegen die ‘non-dits’ van mijn bomma heb ik me met de jaren toch stevig verzet. De meest delicate kwesties hebben we laten vastleggen in een familiecharter, een soort grondwet en hoeksteen voor de familiebanden binnen het bedrijf. Het is bijvoorbeeld niet de bedoeling dat familie­leden zomaar carrière kunnen maken binnen het bedrijf. Ik creëer geen jobs die er niet zijn. Toen Lise hier acht jaar geleden startte, is ze dan ook begonnen aan de basis, in de winkels.

“Ik heb haar zien opgroeien van een pienter, vrolijk en goedlachs kind tot een sterke vrouw die de gave bezit om haar eigen visie te ontwikkelen en te formuleren. Dan zitten we in een meeting en zie ik mannen en vrouwen enthousiast meegaan in haar plan, dat ze met passie uit de doeken doet. Ook haar veerkracht schijnt door in alles wat ze doet. Ik zag haar vorig jaar door haar scheiding spartelen, met twee kindjes van drie en vier jaar in haar kielzog. Als je scheidt, maakt dat je geen slecht mens. Het is de manier waarop je het doet. Ik geloof dat er iets heilzaams kan zitten in uit elkaar gaan, als je het maar met zorgzaamheid voor de ander en jezelf doet.

“Ik heb alle vertrouwen in Lise als mogelijke opvolger. Ze geeft me de gemoedsrust die ik nodig heb om een stapje opzij te zetten. Ik stapte als dertiger in het bedrijf, met lichte tegenzin en een apathie voor schoeisel. ’s Avonds stak ik mijn Golfje bomvol schoenen om de laatste last­minute­leveringen naar de winkels te voeren. Lises start zal helemaal anders zijn dan de mijne, die redelijk bruusk was aangezien mijn vader na twee jaar al met pensioen ging. Maar ik blijf sowieso in de buurt. Ik blijf familie en aandeelhouder. Ik zal er trouwens nooit klaar voor zijn om een hele dag uit mijn raam te zitten turen of vier keer in de week te gaan golfen.” (lacht)