‘Spacebase Startopia’ belooft galactische droom, maar in de praktijk ruim je vooral afval van aliens op

Spacebase Startopia dropt je met elke missie in een nieuw sterrenstelsel. Daar moet je als manager van een plaatselijk ruimtestation alsmaar taaiere uitdagingen tot een bevredigend einde brengen. Die ruimtestations in kwestie zijn allemaal identiek … en hier gaat bij de kenners al een eerste alarmbelletje rinkelen. Ze hebben de vorm van een donut, zijn over de hele omtrek verdeeld in drie niveaus en met tussenschotten in segmenten verdeeld. Dat is je speeltuin, zandbak of zo je wil, werkterrein in deze ludiek opgezette managementgame.

Bedoeling is om zo veel mogelijk bezoekers naar je ruimtestation te lokken en het hen daar zo vermakelijk mogelijk te maken. Dan spenderen ze namelijk energie – de munteenheid in deze game. Die energie heb je nodig om de boel draaiende te houden, nog meer en betere faciliteiten (van geldautomaten en kattencafés tot fabrieken en eerstehulpposten) te researchen, te upgraden en te bouwen … om zo telkens weer hogere maar ook meer veeleisende klassen van toeristen aan te trekken. Je doet dat in een aparte setting met kleurrijke aliens, maar voor de liefhebbers van het genre is dit een vertrouwde formule.

Elke missie maakt het je weer iets moeilijker. De lat ligt hoger en je krijgt competitie die je eerst economisch en later militair het vacuüm in moet dwingen. Ben je daar na pakweg 12 à 16 uur mee klaar, dan is er nog de free-playmodus, waarin je zelf je tempo, overwinningsvoorwaarden en al of niet concurrenten kiest. De vraag is echter of je daar tegen die tijd nog zin in hebt. Zoals de meeste games in dit genre geeft Spacebase Startopia je telkens weer dezelfde bouwblokken om daar grotendeels dezelfde wereld mee te bouwen. De betere titels in het genre puren daar steeds een frisse, nieuw aanvoelende beleving uit … en dat is waar Spacebase Startopia het te snel laat afweten.

Die repetitie komt vooral omdat je bij het uitbouwen van je station in de eerste missies een naar een optimale, gestroomlijnde aanpak toewerkt, waar je dan steeds verder op voortbouwt. Omdat de latere missies taaier worden, ben je niet echt geneigd om die winnende formule overhoop te gooien. Gevolg: elk van je ruimtestations ziet er de hele game lang quasi identiek uit. Gegeeuw en slijtage dringen zich ook sneller dan verwacht op in de grappen waar de game en je AI-werkgever mee aandraven. Om nog maar te zwijgen van het eindeloze en afstompende oprapen van afval, het bijsturen van je productie en personeelszaken.

Eenmaal dat best vermakelijke eerste half dozijn uren van ontdekking en finetunen voorbij, komt de enige opwinding uit het veroveren of verdedigen van sectoren. Daarvoor gebruikt de game een heel basaal realtime-strategymechanisme, met grote, logge en dure mechs in de hoofdrol. Klinkt boeiend, maar dat zijn ze niet. Deze kolossen laten zich zo sloom en onhandig sturen (als ze al niet om onverklaarbare reden dienst weigeren) dat opwinding vaker wel dan niet omslaat in frustratie.

Te weinig goeie grappen tegenover te veel slechte. Te weinig variatie in de opbouw van elke volgende missie. Een te lui design van de op elkaar inspelende mechanismen die normaal de kern en verborgen uitdaging van dit genre vormen. Het tempo zit wel strak genoeg om de afwezigheid van een tijdversnellingsoptie te rechtvaardigen, maar tenzij routine echt je ding is, dan blijft Spacebase Startopia niet langer dan pakweg zes tot acht uur verteerbaar. Je kan de vershouddatum daarna nog even achteruitduwen door onmiddellijk over te stappen naar je eigen spelregels in de free-playmodus, maar eigenlijk zijn de fans van deze games vandaag beter af met recente toppers als Two Point Hospital en Evil Genius 2.