Het is een fladderige familie: de witjes. Want het zijn allemaal dagvlinders, met familieleden die we allemaal al wel eens zijn tegengekomen. Wie kent er het koolwitje niet? Maar zij heeft nog een heleboel neefjes en nichtjes. Het klein en groot geaderde witje, het boswitje, het zeldzame resedawitje en het scheefbloemwitje. Maar het is niet altijd wit wat de klok slaat. Ook een hele reeks luzernevlinders – die knalgeel zijn, het sympathieke oranjetipje en de vroege citroenvlinder mogen bij het familiefeest van de witjes een uitnodiging in hun bus verwachten. Deze vaak op elkaar lijkende soorten zorgen bij zowel doorwinterde vlinderfanaten, als gewone natuurliefhebbers dat het wit en geel voor hun ogen wordt. Bij mij is dat alvast het geval.

De klassieker van de witjes is dus het koolwitje. Sorry, verbetering: het kleine koolwitje. Want er is dus ook nog een groot koolwitje. Die kennen we van in onze tuinen. De grote broer vliegt graag in grote groepen en is verlekkerd op - wat dacht je - kool. Daar leggen ze hun eitjes op en hun nakomelingen, de rupsen, doen zich tegoed aan de groenten in je tuin. Het kleine koolwitje is iets minder enthousiast over jouw kool in de tuin. Maar soms vliegen ze daar ook wel eens rond.

Veel mensen hebben de koolwitjes liever niet in hun tuin. Maar dan moeten ze toch eens de moeite doen om ze van wat dichterbij te bekijken. Vlinders, ook onze witjes, zijn echte juweeltjes. Dus in de plaats van dadelijk te spreken van een plaag, kan je ze ook bekijken als een zegen. Die paar verloren kolen zijn hun verschijning meer dan waard.

Foto: Justine Vanoppen

https://limburgs-landschap.be