‘Mijn ouders kregen een sms dat het gebouw gebombardeerd ging worden’: Belgische Israëli's en Palestijnen

Salim Eleiwa (27): ‘We gaan een heel angstig weekend tegemoet’

“Ik ben volledig in paniek, heb de hele nacht met mijn nicht in Gaza aan de telefoon gezeten. Mijn ouders wonen in Gaza-Stad, in een flatgebouw. Ik probeerde hen te bereiken, maar dat lukte niet. Tot mijn nicht middenin de nacht belde en vertelde dat mijn ouders vannacht om twee uur halsoverkop uit hun appartement waren gevlucht. Alle bewoners van het gebouw hadden een sms gekregen waarin stond dat ze vijf minuten hadden om hun huis te verlaten, daarna zou het gebombardeerd worden. Mijn ouders zijn meteen naar buiten gerend, zonder iets mee te nemen.

“Ze wisten niet waar ze naartoe moesten, gelukkig heeft een buurman hen opgevangen. Zo hebben ze de hele nacht gewacht, het gebouw werd uiteindelijk niet gebombardeerd. Ik heb ze kort geleden gesproken en ze zijn naar hun huis teruggekeerd, ze kunnen nergens anders heen. Er wordt in zo’n hoog tempo gebombardeerd op Gaza-Stad dat hele families op de vlucht slaan. Een groot aantal mensen verblijft momenteel in de scholen.

“Ahmed, een vriend die ook in België woont, kreeg vannacht via Facebook een bericht dat zijn huis was gebombardeerd. Zijn vrouw en kinderen wonen er nog, hij werkt in België en wil hen later laten overkomen. Gelukkig is zijn gezin oké, ze hadden zich in de kelder verscholen. Nadien konden ze het huis niet uit want door de verwoestingen was de deur gebarricadeerd. Omwonenden hebben hen moeten bevrijden.

“Door de bombardementen is er in verschillende delen van de stad geen elektriciteit meer. En dus ook geen bereik via telefoon of sociale media. Mijn vader heeft een week geleden corona gekregen en is behoorlijk ziek, ook dat nog. De ziekenhuizen in Gaza zijn niet voorbereid op zo veel gewonden in korte tijd, we hebben dringend hulp nodig. Ik voel me zwaar gefrustreerd en ook schuldig tegenover mijn familie. Ik zit in het veilige België en kan van hier niets doen. We gaan een heel angstig weekend tegemoet, ik houd mijn hart vast.”

Nermin Hwaihi (28): ‘Ik vind niet dat de Palestijnen nu moeten opgeven’

“Ik kom uit Beit Hanoun, in Noordoost-Gaza. Mijn hele familie woont daar nog en ik ben doodongerust over hen. We hangen hele dagen aan de telefoon. Er wordt constant gebombardeerd, vertellen mijn ouders. De eerste dag van de bombardementen zijn er in Beit Hanoun al tien mensen omgekomen, onder wie familieleden van mijn moeders kant. Mijn ouders, broers en zussen houden hun kleren dag en nacht aan, zodat ze meteen op de vlucht kunnen slaan, mochten er raketten op het huis of in de tuin terechtkomen.

“We zijn niet alleen doodsbang, maar ook razend kwaad. De recente problemen speelden zich af op de Westelijke Jordaanoever, tot de Israëli’s plots Gaza begonnen aan te vallen. We wisten niet wat ons overkwam.

“Het is niet makkelijk om vanuit België toe te moeten kijken wat er thuis gebeurt. Ik doe geen oog meer dicht ’s nachts en als ik al in slaap val, word ik wakker door nachtmerries over mijn familie. Ik kan niet eten en volg ook mijn Franse lessen niet meer, het lukt me niet om me te concentreren. Het enige wat ik doe, is voor de tv zitten om het nieuws ginder te volgen. Mijn hoofd is alleen maar met Palestina bezig, niet met mijn leven hier.

“De meeste Palestijnen die ik ken in België voelen zich precies hetzelfde. We komen samen om onze bezorgdheden en angsten te delen en kijken gezamenlijk naar het nieuws. Dat is belangrijk, in je eentje is het heel moeilijk om uit te houden op dit moment. Wat mij, en velen met mij, zo kwaad maakt, is dat de wereld gewoon toekijkt terwijl Joodse kolonisten zomaar Palestijnen uit hun huis kunnen zetten maar zodra de Palestijnen reageren met enkele raketten, bemoeit iedereen er zich plots mee. Israël slaat keihard terug, met veel zwaardere raketten.

“Ik vind niet dat de Palestijnen nu moeten opgeven. Het gedrag van Israël is zo onrechtvaardig. Het moet de aanvallen op Gaza onmiddellijk stopzetten want er komen onschuldige burgers om, ook kinderen. Ze doen Israël geen kwaad, maar ze zijn wel weer de dupe. 

“Een oplossing zie ik alleen in het toekennen van de rechten van de Palestijnen. Geef de Palestijnen hun huizen terug én stop met de aanvallen op de Al Aqsa-moskee en op de Palestijnse gebieden.” 

Philippe Scharf (43): ‘Veel kinderen zijn angstig en getraumatiseerd’

“Wat er vandaag gebeurt, is een zeer droevige zaak. Ik hoop dat er zo snel mogelijk een einde komt aan dit escalerend conflict waarbij er vanuit Gaza onaanvaardbare en illegale raketaanvallen tegen de burgerbevolking van Israël plaatsvinden. De staat Israël, de enige democratie in het Midden-Oosten, probeert de veiligheid van haar inwoners gewoon te garanderen: dat is trouwens een primaire taak en plicht van elke overheid. Verschillende Europese landen geven daarom steunbetuigingen aan Israël en haar bevolking.

“Stelt u zich eens voor dat er raketaanvallen zouden zijn tegen civiele doelwitten in ons land? Werkelijk niemand zou dit tolereren en iedereen zou hier kordaat tegen optreden. Dit conflict komt er uiteindelijk door een polariserende, extremistische kern. Jammer genoeg betaalt de bevolking, langs beide kanten trouwens, daar het gelag van. Bovendien vallen er ook niet enkel Joodse of zelfs Israëlische slachtoffers. Dit kan allemaal vermeden worden. In Israël mogen mensen gewoon betogen en kunnen ze naar een onafhankelijke rechtsmacht trekken als ze dat willen. Wat er nu gebeurt is geen acceptabele methode om iets gedaan te krijgen, vind ik.

“Ik ken verschillende vrienden en familieleden die in Israël wonen en ik kan u vertellen dat het daar niet aangenaam leven is op dit moment. Ze moeten schuilen in speciaal beveiligde kamers en brengen daar hun nachten door. Ik hou uiteraard contact met ze om te vragen hoe het gaat, maar het is niet gemakkelijk. Veel kinderen zijn angstig en getraumatiseerd omdat er geen militaire eenheden maar burgers worden geraakt.

“De Joodse gemeenschap in België neemt kennis van wat er de afgelopen dagen allemaal gebeurde. Uiteraard voelen wij ons Belg maar dit belet ons niet om ons verbonden te voelen met Israël. Uiteindelijk hoop ik dat de gematigde elementen in het Palestijnse kamp de overhand zullen krijgen. Zo kan er eindelijk een einde komen aan deze vernielingen en de chaos. Op die manier kunnen we een bredere, vreedzame politieke oplossing vinden. Uiteindelijk moeten we met elkaar kunnen spreken om tot een oplossing te komen. Wat we vandaag zien is daar jammer genoeg het tegenovergestelde van.”

Regina Sluszny (81): ‘Ik vind het vreemd dat politici wereldwijd zwijgen’

“Wat kan ik nog zeggen? Ieder slachtoffer dat valt, is er een te veel. Het lijkt erop dat de situatie in Israël met de dag slechter wordt. Ik maak me altijd zorgen als er mensen worden gedood, of dat nu in Israël of elders in de wereld is. Maar ik heb daar op dit moment wel een zoon en kleindochter wonen. Jammer genoeg heb ik  ze nog niet gesproken omdat ik ze niet kan bereiken. De telefoonverbindingen in Israël zijn momenteel erg slecht. Als je je familie niet aan de lijn kan krijgen is het normaal dat je je grote zorgen maakt. Ik weet op dit moment dus niet of de mensen die ik ken veilig zijn.

“Ik vrees ook dat dit conflict niet snel zal stoppen. De situatie is nu al dagen bezig, maar dit is natuurlijk iets dat al jaren speelt. Ik begrijp daarom niet goed waarom er geen enkele grootmacht de opdracht geeft om dit geweld te stoppen. Ik vind het behoorlijk vreemd dat politici wereldwijd zwijgen want er bestaat volgens mij wel degelijk oorlogsgevaar. Weet u, deze situatie is al jaren aan de gang en blijkbaar vinden ze maar geen oplossingen. Dat is onbegrijpelijk, want als je met elkaar kan spreken, dan doe je dat toch? Ikzelf heb de Tweede Wereldoorlog overleefd en ik vind dat beschaafde mensen toch íéts onder elkaar moeten kunnen verzinnen. Iets wat acceptabel is voor iedereen.

“Ik hoop dus dat iedereen zijn verstand gaat gebruiken, en dat dit zo snel mogelijk stopt. Dat geldt trouwens voor alle kampen. Ik spreek nooit over Arabieren, Joden, of moslims: ik heb het altijd over mensen. Maar dat al die verschillende mensen niet met elkaar aan één tafel kunnen zitten, dat zal ik nooit begrijpen. Blijkbaar is de haat in Israël zo groot dat het zelfs niet meer mogelijk is om met elkaar in dialoog te gaan. Dat laatste is schijnbaar te mooi om waar te zijn.”