Groene trui Colbrelli laat zich niet vangen en pakt de derde etappe van de Dauphiné in de sprint

De sprinters wreven zich in de handen vandaag. In de derde etappe van de Dauphiné diende zich eindelijk nog eens de mogelijkheid aan om te sprinten voor de dagzege. Vandaag stond er immers een rit van 172 kilometer met maar 2 gecategoriseerde hellingen, de Côte d’Allègre en de Col des Limites, in het eerste deel van de rit op het menu.

Het was ook weer uitkijken naar een vroege vlucht. Loïc Vliegen liet er geen gras over groeien en trok, met Omer Goldstein in zijn kielzog, meteen ten aanval. Het peloton had er geen problemen mee dat het duo een voorsprong van iets meer dan 2 minuten bij elkaar fietste. Op de Côte d’Allègre kwam daar zelfs nog een minuutje bij. Vliegen liet het puntje voor het bergklassement nog aan Goldstein. In de achtergrond was er wel al een eerste opgever te melden. Mads Pedersen kwam ten val en stapte uiteindelijk uit de koers. Een Dauphiné om snel te vergeten voor de Deen van Trek-Segafredo.

Het was wachten op de tussensprint in Viverols. Het scenario van op de eerste beklimming speelde zich opnieuw af. Goldstein haalde het ook nu zonder grote problemen. Kasper Asgreen was de eerste van het peloton en pakte de laatste overgebleven bonificatieseconde. Geen slechte zaak in het klassement.

Het tempo ging plots de hoogte in onder impuls van Trek-Segafredo en BORA-hansgrohe. Op de Col des Limites dook de voorsprong van Vliegen en Goldstein weer onder de 2 minuten, helemaal niet buiten verwachting. Het vlakke deel van de rit kwam er immers nog aan. Aan de top bedroeg de bonus zelfs maar een minuutje. Het einde van het avontuur leek in de maak, maar het leidende duo liep meteen weer uit tot 1'45".

Op 50 kilometer van het einde leek de jacht definitief ingezet. Movistar zette zich aan kop en het gat met de leiders daalde zienderogen. Maar het geloof op de goede afloop leegde nog steeds bij Vliegen en Goldstein. Een kat-en-muisspel. Vliegen probeerde het nog enkele kilometers solo, maar ook hij moest zich gewonnen geven op 20 kilometer van de streep.

De treintjes zaten alvast klaar om te gaan sprinten. Martin (Cofidis) ging nog tegen de grond. Hij sloot met de hulp van enkele ploeggenoten al snel weer aan. Vooraan drumden de verwachte namen voor de beste plaatsen. De favorieten zaten klaar om het af te maken. Colbrelli sloeg bijna nog tegen het asfalt. De slotfase werd hoe langer hoe nerveuzer. De groene trui zette zich op de tweede plek in het rijtje. Aranguru ging vroeg aan, maar Colbrelli wachtte op het juiste moment en rondde goed af. De groene trui werd na twee keer zilver eindelijk beloond met goud.

En of Colbrelli blij was met zijn zege na twee keer net niet. Met dank aan zijn team Bahrain-Victorious zei de dagwinnaar, maar de snelle Italiaan mocht vooral zichzelf op de borst kloppen. “Toen Aranburu aan de haal ging, wist ik dat ik moest volgen.” En dat deed Colbrelli, met zijn zware verzet tegen het mini-verzet van de Spanjaard. “Het was zwaar, het was hard, het kostte me veel krachten dat grote blad rond te krijgen. Maar dat maakt het nu des te mooier.”