Het Belgische team loopt er bij alsof het achter een corbillard aan sloft. Innige deelneming

Heeft iemand Romelu Lukaku de laatste vijf jaar nog zien lachen? Wat tergt die man toch? De warmte? Een jeukend etiket in een onderbroek? Of ziet hij ook dat het allemaal op niet veel trekt?

Dat je anderhalf uur lang staat af te tellen op een akker in Crotone, dat begrijp ik. Dan had je net zo goed in België kunnen blijven. Maar dit is een EK, hier doe je het toch allemaal voor? Waartoe dienen al die doelpunten in helleoorden als Parma, Benevento en La Spezia als je je gezicht niet in een glimlach getrokken krijgt op een veld dat wél is gemaaid? Acht doorweekte jaren in Engeland en nu je eindelijk nog eens de zon hebt gezien, ga je lopen mokken. Kan iemand die jongen een schouderklopje geven?

En was het nu nog enkel Lukaku. Het hele team loopt er bij alsof het achter een corbillard aan sloft. Als er wordt gescoord zie je zo’n Chadli nog wel even grijnzen, die is allang blij dat hij in de samenvatting ergens op de achtergrond is te zien na een jaar in een ziekenhuis in Istanbul. De rest houdt het op een zuinig knikje. Innige deelneming.

Ik begrijp het wel. Die andere elf miljoen zien het misschien niet, verwilderd en compleet in de vernieling gezopen dankzij een wild om zich heen trakterende Sammy Neyrinck als ze zijn, maar ik zie het wel. En Sammy ziet het ook. Het sprankelt niet. En als het niet sprankelt, krijg je geen leuke voxpops. Dit EK kost Sammy een hypotheek.

Het ís niet leuk voetballen tegen Rusland, Denemarken en Finland, de drie bleke jongetjes in de klas. Tegen Frankrijk, Duitsland of Italië zou je van enthousiasme je shirt in de kleedkamer vergeten, maar bij dit anemisch trio staat je in het beste geval een pot tafelvoetbal te wachten. Iemand heeft nog net geen staaf door de achterlinie heen geduwd.

Maar doe alsof. Of stel inderdaad een B-ploeg op. Je kunt de vraag stellen wat erger is: winnen door een owngoal of door een kopbal van een kreupele 35-jarige die in Japan speelt? Thomas Vermaelen, je hoorde het gebint kraken toen hij neerkwam. Maar als je zo’n man op zijn oude dag nog door een gordijn van rimpels heen ziet lachen, wegstrompelend op verpulverde knieën, ternauwernood door de reddende armen van Axel Witsel van verbrijzeling gered, dan weet je als Belg toch weer waarom je vanmorgen je snor zwart, geel en rood stond te verven voor de spiegel.

Zo’n Doku weet de helft van de tijd ook niet waar hij nu weer naartoe spurt, maar hij doet het tenminste graag. Ik heb Vanaken nog nooit zo gelukkig gezien als toen hij in de 91ste minuut mocht invallen, net lang genoeg om de middencirkel te bereiken. Dat zag je misschien niet meteen aan zijn gezicht, maar bij Hans moet je altijd wat zoeken.

Straks spelen we tegen elf jongens die wel kunnen voetballen. Kan er dan een lachje van af?