‘Blokken’ is onbespreekbaar geworden. Een conversationeel vacuüm

“Weet je wat, bangelijke gast,” boerde mijn chef me tussen twee teugen in toe, “schrijf maar eens over Blokken. Eens zien wat je daarvan bakt.” Hij haakte in. België-Italië was nog uren van ons verwijderd, maar de man was indien niet zege-, dan toch alvast stomdronken geweest. Het was hem gejond. Krijg deze pagina’s maar eens elke dag gevuld sinds Jan Jambon zich heeft opgeworpen als cultuurpaus. Ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar godzijdank staan Editors voor de negentiende keer op Pukkelpop; kunnen we daar nog eens een vragenstuk aan wijden. (Vraag 1: waarom? Vraag 2: haha, maar serieus nu, waarom? En zo door tot twintig.)

Eitje, dacht ik, er valt genoeg over Blokken te zeggen. Over hoe de tweede ronde vandaag de dag nooit meer langs een béétje producer zou geraken omdat de kijker tweemaal dezelfde vragen te horen krijgt; over hoe het nog steeds dezelfde twee gameboys zijn die al dertig jaar in die desk gemonteerd hangen; of over hoe je elke weerbarstige puber een ome Ben zou toewensen – gewoon, voor je eigen amusement, om te zien wat er gebeurt – zij het in porties van twee à drie minuten omdat je nu ook weer geen familiedrama op je geweten wenst.

Maar je streeft als rubriekvuller toch naar originaliteit, en zo zie je elk van die theses stranden als een violist op een sportvraag. Na 5.800 op een plaat plexiglas na identieke afleveringen is werkelijk alles gezegd. Blokken is onbespreekbaar geworden. Een conversationeel vacuüm. Er valt niets meer over te zeggen. Het is een cirkel, elk scherp randje is weg omdat het er nooit is geweest. Blokken is plat water, appelmoes, cornflakes – de gewone. Middelmaat. Je bent er niet voor, je bent er niet tegen. 600.000 Vlamingen kijken ernaar, maar niemand heeft het gezien. Schrödingers tv-programma: het is er tegelijk wel en niet, je weet het pas als je naar Eén zapt. Maar waarom zou je dat doen?

Je kijkt naar Blokken voor het nieuws. Een soundtrack voor het schillen. Blokken is behang. Witte verf. Het deelt met Tetris dat het het populairste, maar niemands favoriete spelletje is.

Elke deelnemer is identiek aan de vorige. Ambtenaren op rust en vieve leraressen, laatstejaarsstudenten pol en soc. Annelies is hr-medewerker voor een middelgroot bedrijf, Peter verzekeringsagent. Brantano aan de voeten, E5 om de schouders. Jeansbroeken en nylonblouses, saaie brilmonturen, het haar netjes gekapt. De negende plaats op een lokale CD&V-lijst, een optreden van Bart Peeters. Het maandelijkse etentje met steeds weer hetzelfde koppel. Skiën in de krokus, in de zomer de Ventoux op.

Mijn selectieproef bleef zonder gevolg. Ik weet niet of ze te goed was of te slecht, maar wat ze niet kan zijn geweest: middelmaat.

Blokken, te bekijken via VRT NU.