Kane bezorgt Wembley delirium, Engeland klopt Denemarken en staat in finale

Harry Kane ademde twee keer diep in en uit.

De focus voor (één van) de belangrijkste strafschoppen uit zijn leven.

De topspits plaatste hem zwak in de hoek, waar Kasper Schmeichel ook naartoe ging.

De Deense doelman stopte de penalty. De rebound katapulteerde uit zijn handen in de voeten van Kane. Met zijn vierde van dit toernooi trapte hij Wembley in de eerste verlenging in extase:“Football’s coming home.”

In Londen hing er elektriciteit in de lucht.

Zo luid klonk het volkslied zelden op het nieuwe Wembley. Zo luid klonk het nieuwe Wembley tout court wellicht nooit.

Van de Southgate-versie van Atomic Kittens nineties hit ‘Whole Again’, over ‘Sweet Caroline’ van Neil Diamand tot ‘It’s coming home’, het anthem van Euro 96 dat de Engelsen graag luidkeels meezingen. De dunne lijn tussen arrogantie en zelfspot over 55 jaar mislukkingen, pijn en smart op het internationaal voetbaltoneel.

Zou het eindelijk over zijn?

De versie van ‘God Save The Queen’ riep herinneringen op aan het oude Wembley. Die vervloekte halve finale tegen Duitsland van 1996. Zijn spelers zongen toen met meer passie mee - bondscoach Gareth Southgate, toen nog speler, het hardst van allemaal.

Ook Peter Schmeichel, Deense legende, dook in de oude doos. De oud-keeper diepte een oude foto op uit de tijd van de Europese triomf van de Denen in 1992. Zijn zoon, de kleine Kasper, naast hem op het vliegtuig, terwijl ze een spelletje blad-steen-schaar spelen. Zou hij toen hebben geweten dat zijn zoon in zijn voetsporen zou treden?

Peter Schmeichel was zowaar nerveus.

Met hem twee naties.

Op Wembley was het wachten, wachten en... wachten. Zenuwen gingen alsmaar strakker staan. Ene Kasper S. stond pal.

Het voetbal kwam wat later thuis.

Denemarken bleek een taaie klant. Een ploeg die goed staat, een ploeg die goed voetbalt. Die eerste helft tegen de Rode Duivels, post-Eriksentrauma, was heus geen momentopname.

Het brede publiek heeft bij de Denen een diamantje ontdekt. Zij die de Serie A van nabij volgen, kenden hem al: Mikkel Damsgaard. Door de tragische gebeurtenis met Eriksen kan de Sampdoria-youngster nu ‘shinen’.

Zie die fantastische vrijschop op het half uur. Bal die in het doel viel. Jordan Pickford, niet de grootste, kon er met zijn vingertoppen niet meer bij. Na vijf clean-sheets op rij slikte Engeland een eerste tegengoal op het EK.

Weg sfeer.

Voor even toch.

Lang kon Denemarken niet genieten van zijn voorsprong. Voor rust zette Engeland orde op zaken. De rush van Saka, de own-goal van Kjaer, heldhaftige aanvoerder van de Denen. Had hij de bal niet in eigen doel gegleden, dan had Raheem Sterling er wel zijn voet tegen gezet.

Wembley ontplofte.

In de tweede helft ging het op en ging het neer. Te onthouden: vooral die geweldige redding van Schmeichel op die kopbal van Maguire.

Een moegestreden Denemarken kreunde. Kroop steeds verder achteruit, maar kon rekenen op zijn keeper.

Sterling kreeg in de verlengingen in de zestien een licht zetje. Hij ging erbij liggen. De Nederlandse ref wees naar de stip. De VAR greep niet meer in - de man in het busje durfde de ref niet overrulen. 

In de rebound brak Kane de harten van de sympathiekste ploeg op dit toernooi - ze mogen trots zijn op hun parcours.

Engeland ging in extase.

We durven het nu al voorspellen.

Wembley en bij uitbreiding Londen worden zondag voor de finale tegen Italië een zottenkot.

Zou het voetbal dan op tijd thuiskomen?