In de ogen van mijn moeder is elke Italiaanse voetballer de beste voetballer

Ben ik even blij dat Italië Europees kampioen is. Niet omdat ik iets met dat land heb, tenzij misschien met zijn chocomerken, maar mijn moeder des te meer. Veel Italiaanser vind je ze niet. Indien Engeland zich tot beste voetballand van het continent had gekroond, had ik het maandenlang mogen horen. Vloeken en tieren, de gebaartjes, u kent het wel. Mijn moeder is dan ook een rasechte Romeinse. In haar eigen hoofd.

Ze werd geboren in een ziekenhuis in Ninove en bracht de daaropvolgende vijfenveertig jaar door in een typisch Vlaamse negorij een kwartier verderop. En toen werd ze meegevraagd naar Italië. Tien dagen later keerde niet mijn moeder terug, maar la mamma. Ik heb de afgelopen achttien jaar al wat verliefde vrouwen in de ogen gekeken – zelden op mij – maar de blik in die van mijn moeder wanneer het woord parmigiano valt, zag ik nergens anders dan thuis. Ze heeft niets met voetbal, tenzij bij grote toernooien en enkel als de Azzurri spelen. Vraag haar niet naar Hans Vanaken, maar ze vertelt je zo of de derde keeper van de Squadra links- dan wel rechtshandig is.

Elke Italiaanse voetballer is de beste voetballer. Bonucci is een groezelig ventje tot je haar vertelt waar hij vandaan komt. Chiellini, goed, zijn neus is er niet naast, maar wat een leider. En Spinazzola, mamma mia! Omgekeerd werkt ook: gooi Jack Grealish een blauw shirt om de schouders en hij is plots geen mietje meer. Lelijker, Britser en minder charismatisch dan Harry Maguire kun je het niet bedenken, maar zeg haar dat hij een Italiaan is en ze neemt hem zo in huis. Leg Southgate een zadel op de rug zolang hij maar niet Sudcancello heet.

Ik durf wedden dat het deeg er nog steeds aan de muur hangt van toen Shaw scoorde, en ook de penalty’s van Kane en Maguire heeft ze persoonlijk genomen, dat kan niet anders. Natuurlijk vindt mijn moeder het jammer voor Rashford, Sancho en Saka, ze is geen onmens, maar dan moet je maar niet zo onnozel doen met je aanloop. Zelfs zij weet: kalm blijven, hoek kiezen en staalhard trappen. Tegen haar had die Pickford, met zijn frons en zijn gordijntjeskapsel, geen schijn van kans gehad. Zelfs op Ferragamo’s zonder noppen.

Maar Gianluigi Donnarumma. Gigio. Ik sluit niet uit dat ik straks mijn erfenis moet delen. Dat ik bij een volgend bezoek stuit op een kamerbreed fresco van de man in het geel. Dat onder het nuttigen van een bord spaghetti wordt gepoogd mij een zijstreep en een neusvergroting aan te praten.

Dat moet dan maar. Alles is beter dan Engeland als Europees kampioen. Met zijn thuisvoordeel en zijn makkelijk parcours en zijn erbarmelijke eetcultuur. Al een geluk dat ze daar nooit op reis is geweest. Niemand is gebaat bij een op een woonkamermuur gepist portret van Phil Foden.