Door het oog van de naald: Roland (61) overleeft door zich vier uur lang vast te klampen aan tak

Tussen alle verhalen vol miserie en verdriet duikt er vanuit Wallonië soms ook een glimp van hoop op. Neem nu het verhaal van Roland uit het gelijknamige dorp Aisne (Durbuy): hij heeft zijn leven te danken aan zijn eindeloos doorzettingsvermogen en het attente optreden van zijn zoon.

“Mathieu kon niet zelf helpen, maar hij heeft de hulpdiensten verwittigd”, doet Roland het verhaal in de Waalse krant ‘L’Avenir’. “Vanaf de weg probeerde hij mijn calvarietocht in het water zo goed mogelijk te volgen. De brandweermannen waren er rotsvast van overtuigd dat het kolkende water me meegesleurd had, maar hij drong er bij hen op aan toch te komen zoeken.”

De dag begon met de evacuatie van drie scoutskampen op zijn terrein. “Daarna wilden we de paarden in veiligheid brengen. Dat lukte, maar plots werd ik in de schuur helemaal omgeven door het water.”

Mathieu stond op de weg en zag hoe zijn vader in de problemen kwam. “Hij belde de hulpdiensten, maar die hadden hun handen vol. Mijn grootste vrees kwam uiteindelijk uit: de schuur stortte in en ik werd meegesleurd.”

Vervolgens kwam het erop aan de koelbloedigheid te bewaren. “Ik mocht absoluut niet in de rivierbedding belanden. Als ik mijn hoofd stootte tegen een steen of een rots zou dat voor mij het einde betekend hebben. Ik denk dat ik driehonderd meter meegesleurd werd alvorens ik voor het eerst mijn hoofd boven water kon krijgen. Dat scenario heeft zich nog enkele keren herhaald.”

Gelukkig kon Mathieu zich dan toch vastklampen aan een tak van een boom langs de oever van de Aisne. “En ik was niet alleen. Ik hoorde Mathieu schreeuwen dat ze me wel zouden terugvinden. Minuten gingen voorbij, uren zelfs. De nacht begon te vallen. Ik bleef zo veel mogelijk roepen en fluiten. Na een hele poos zag ik in de verte licht schijnen en liet ik me nog meer horen.”

“De reddingswerkers probeerden mij een touw toe te gooien, maar daar raakte ik in eerste instantie niet bij. Gelukkig is alles toch nog goed afgelopen.”

Roland bleek onderkoeld, maar had geen breuken opgelopen. Na een nacht in het ziekenhuis mocht hij weer naar huis. “Nu moet alles wat kapot is weer opgebouwd worden. Het zwaarste is echter de mentale klap. Ik besef dat ik veel geluk gehad heb. Als bezorger heb ik een fysiek veeleisende job en ik doe ook regelmatig aan sport. Dat heeft me zeker geholpen om vol te houden.”

Lees ook: Dodentol in Duitsland blijft oplopen: 158 doden, 670 gewonden, tientallen dorpen veranderd in slagveld