Als je per jaar één kaartje moet schrijven naar het thuisfront, is het wel vanop kamp. Dat hebben de kinderen goed begrepen. In alle hoeken van het land worden er kaartjes heen en weer gestuurd. Sommigen schrijven hele epistels, maar de meesten houden het kort. Want wie heeft tijd om lange brieven te schrijven als er geravot moet worden. Met “Ik leef nog” weet mama genoeg, moet de 13-jarige Jinthe gedacht hebben.

De meeste kampgangers brengen goed nieuws: “Het is hier super leuk”, of “Nog geen traan gelaten”. Anderen hebben eerder verontrustend nieuws: “Je weet dat ik jouw soep niet lekker vind. De soep hier is nog viezer”, meldt Eva vrolijk. Anderen hebben oog voor detail: “In het ziekenhuis was een madam met een schoon kontje”, schrijft Gaston. En nog anderen maken van de gelegenheid gebruik om extra rantsoen te bedelen: “Stuur meer snoep”.

Sommige vinden dat ze hun ouders al genoeg verteld hebben, die schrijven dan naar de peter, de meter, de omi of de opi. En Tibe? Die koos voor de hond.

Maar niet alle kaartjes komen even snel toe, schrijft grootmoeder Anita ons. Zij stuurde een kaartje naar vier kampgangers maar slechts een enkeling geraakte ter plaatse.

 (nba)