Veroveringstochten en vreemde wezens: zo speciaal was de tweede dag van Alcatraz Metal Fest

Alcatraz had zijn hoofdact recht uit het bos geplukt. Het podium werd bevolkt door trommelaars in berenvellen, hypnotiserende zangers met hertengeweien op en een klein vikingleger. Bedoeling was de metalfans kennis te laten maken met stokoude Noorse en Germaanse mythologie, vol runen en ruwe mannen. Heilung (**) is volgend jaar een van de headliners van Hellfest in Frankrijk, maar stond hier verkeerd geprogrammeerd. Het leek ons eerder een act voor op Dranouter, ook met de drakar slechts een kleine rooftocht verder.

Het geluid van fluitende vogeltjes schalde door de boxen, waarop de muzikanten van Heilung een rode zonneschijf kwamen begroeten. Ze zetten keelgezangen op en startten rituele dansen zoals je die van de Sioux zou verwachten. De uitdunnende massa op Alcatraz bleef wachten tot er eindelijk een gierende gitaar op het podium verscheen, maar dat gebeurde niet. Het bleef bij een aanzet tot ‘Roots’ van Sepultura, zonder de punch en de power. Je hoorde bellen van een rendiergespan en het gezoem van een neusfluit. De klankmix zat goed, maar je bleef je vooral afvragen wat dit hier in satansnaam stond te doen. De voorzangers huilden als hongerige wolven en een troep vikings kwam het podium op. Met speren en schilden, fysiek klaar voor de strijd, zongen ze uit volle borst mee. Een veroveringstocht werd dit allerminst. De Belgische metalheads trokken heel verward naar hun tentje de nacht in.

Het Zweedse Dark Tranquility (****) tekende enkele uren eerder voor het concert van de dag. Deze melodische death metalband bracht een snelcursus ‘hoe verover je een volle tent op amper een uur tijd’. Door vanuit Göteborg ‘s ochtends naar Vlaanderen te vliegen en een enorm strakke show te spelen, bleek het recept. “Hoe heerlijk voelt dit?”, grijnsde frontman Mickael Stanne. Hij had het nog meer tegen zichzelf dan dat het een vraag was aan het publiek. Dark Tranquility was enorm blij het festivalseizoen weer voor geopend te mogen verklaren en liet geen enkele steek vallen. Hun sound bleek erg gelaagd en bleef de hele tijd boeien. De toetsen klonken poppy en de gitaren wervelden als een derwisj om je heen, terwijl de gegrunte vocals het geheel vanuit de hemel terug richting hel stuwden. Ze speelden songs van hun nieuwe plaat Moment. Bij het oude ‘Monochromatic Stains’ vulde het podium zich met rook, ‘Lost to Apathy’ en ‘Terminus (Where Death Is Most Alive)’ waren absolute hoogtepunten.

“Beter dan dit wordt het niet”, brulde Stanne naar zijn bandmaten. We moesten hem gelijk geven. Met zijn lange lokken en strakke leren vest zag hij er uit als de David Guetta van de metal. Een zee aan mensen klapte met hem het ritme van ‘Atoma’ mee. Dit was hoe het in pre-coronatijden was, dit was exact hoe het hoorde om samen een feestelijk optreden te beleven. Publiek en band voedden elkaar voortdurend. Aan het slot gingen duizenden duivelshoorns van voor tot helemaal achteraan de hoogte in. Wat een gelukzalig moment, wat een prachtig concert.

Wie zijn wekker vergeten zetten was werd zaterdagochtend al vroeg wakker gebruld door Spoil Engine (****). Frontvrouw Iris Goessens gruntte alsof het leger van Genghis Khan kwam aanstormen. Wat een furie. Ook al stonden ze al op het middaguur aan het hoofdpodium geprogrammeerd, Spoil Engine kon voor deze thuismatch rekenen op veel publiek.

De West-Vlaamse band bezat een bijzondere dynamiek. De strakke gitaren van Steven ‘Gaze’ Sanders, de pompende bas van Dave De Loco en de demonische zang van hun Nederlandse brulboei wisten goed de aandacht te houden.

De zoektocht naar een nieuwe drummer werd even gestopt. Spoil Engine had producer Ace Zec ingehuurd voor deze show, en die liet geen enkele steek vallen. Spoil Engine startte met jongste single ‘Unlock and Release’ en speelde met ‘Venom’ nog een sterk nieuw nummer. Dit blijft een band met internationale ambities, en terecht. Iris Goessens voelde zich helemaal thuis op het hoofdpodium. Ze hurkte, brulde vanuit het diepst van haar ziel en kreeg steun van bassist Dave. Bij ‘Hollow Crown’ sprong de zangeres naar voor om vlakbij de massa te gaan krijsen, terwijl de circle pit alsmaar groter werd. Het moment voor de band om ‘Yesterday Don’t Mean Shit’ van Pantera in te zetten. Een band die Goessens nog maar net ontdekt had, zo bekende ze met wat schroom. Gitarist Gaze liet die heerlijke Dimebag-riff vonken en Alcatraz genoot volop. Een machtig geluid. Spoil Engine pompte slotsong ‘Disconnect’ uit alle cilinders en stond op Alcatraz alsof er nooit een break van anderhalf jaar was geweest. Het applaus reikte helemaal tot aan de geluidstoren. Dik verdiend.

Fleddy Melculy (***) wist later op de middag een nog grotere massa te lokken. De band rond frontman Jeroen Camerlynck zit duidelijk op een tweespalt. Goed vijf jaar geleden begonnen de Brabanders als een grap, met het ironische ‘T-shirt van Metallica’ dat ook in Kortrijk uit volle borst mee werd geroepen. Maar de ambities liggen tegenwoordig elders. Na een clubtour dit najaar wil het vijftal in 2022 ook Europa veroveren. Dan kom je op plekken waar ze geen Nederlands verstaan. Was dat de reden waarom de zang van Camerlynck weinig frontaal stond en in de gitaren en drums gemixt zat? Hier stond vooral een stevige thrash metal-band op het podium. Strak, met een vleugje Limp Bizkit en Slipknot door de formule gekruid. Fleddy Melculy leek serieus genomen te willen worden. Ze lieten de muziek primeren op de teksten. Is dat het nieuwe opzet van de band, die hun verdere pad zal bepalen?

Het hielp natuurlijk niet dat Fleddy Melculy hun plaat ‘Sabbath Fleddy Sabbath’ uitgerekend uitbrachten op de dag van de eerste corona-lockdown. Dat deed pijn. Stilzitten heeft de band het voorbije anderhalve jaar niet gedaan. Begin volgende maand komt ‘And Zjust Niks For All’ al uit, alweer een uitstekende getiteld album. Camerlynck en zijn band leken oprecht blij dat de grote massa hen op Alcatraz verwelkomde. Ze toonden tonnen energie en ‘Freddie’ sprong er uit. Met vocals in hip hop-stijl en een geile gitaar à la Wes Borland. Fleddy Melculy had ook oog voor het publiek. Toen iemand tijdens ‘Apu van de nightshop’ onderuit ging in de pit werd het concert meteen stilgelegd. Gelukkig waren er geen drama’s gebeurd. ‘Pinker’ was een vet streepje Korn over BMW-rijders. En met ‘T-shirt van Metallica’ riep de hele wei enthousiast mee. Wij zijn benieuwd wat de toekomst nog brengt voor Fleddy Melculy.

Alcatraz maakt er zaak van om elke dag een invloedrijke band uit de Noorse black metal op de affiche te zetten. Zaterdagnacht was het de beurt aan Emperor (***). Frontman, brulboei en gitarist Ihsahn zag er backstage uit als een computernerd, eens hij op het podium stond veranderde hij van gedaante en steeg hij boven zichzelf uit. Zowat het hele concert lang baadde de tent van de Swamp-stage in diep blauw licht. Emperor speelde tegen een verwoestend tempo. Drummer Trym Torson leek wel vier armen en evenveel benen te bezitten. Emperor vloog door songs als ‘Thus Spake The Nightspirit’ en ‘With Strength I Burn’ als was het een razend rondje op de rollercoaster. Zonder ergens uit de rails te schieten. Een volle tent genoot van zoveel technisch vernuft. Ihsahn blijft een beetje ‘insane’.

Als iemand ons verteld had dat Ryker’s (***) uit Brooklyn kwam hadden we hem meteen geloofd. Maar deze hardcore punkband stamt wel degelijk uit het Duitse Kassel. Al drie decennia dragen ze fier de vlag van hun genre, en dat deden ze ook in Kortrijk. Dit was veertig minuten hardcore volgens het boekje. Met een frontman die even breed dan groot was, twee gitaristen met een voet op de monitor en een bassist die zijn vuist even vaak in de lucht stak als hij zijn instrument bespeelde. ‘Hard to the Core’ is niet voor niets hun lijflied.

Ryker’s ging voor een old school rondje amusement en daar hadden de fans nood aan. De oi’s vlogen je om de oren. ‘Dead End Street’ werd als een feest onthaald en uit honderden kelen meegebruld. Mocht zanger Kid-D iedereen mee op het podium van de Swamp-stage hebben gekregen, dan had hij dat gedaan. Omdat dat te moeilijk bleek trok hij zelf met zijn micro richting publiek. Niet één maar twee keer. Crowdsurfers en een heerlijke moshpit waren zijn deel. Ryker’s moest het kort na de middag stellen met een halfvolle tent. Als hier een echt hardcore-podium was neergezet had Alcatraz allicht meer fans van het genre kunnen lokken. Maar het deerde band niet. Om de metalfans te overtuigen speelde de band zelfs een stukje Slayer. ‘Reign in Blood’ werd opgedragen aan overleden gitarist Jeff Hanneman. “Wat voelt het heerlijk om terug te zijn”, zei de frontman met een hemelsbrede grijns.

Alcatraz heeft sinds enkele edities drie podia. Op het kleine La Morgue kan je naar traditie vooral oudere Belgische acts zien. Het Brugse Cowboys & Aliens (***) speelt al een kwarteeuw stonerrock en toonde in Kortrijk dat het zijn streken nog niet verleerd was. ‘Two Times a Man’ bouwde op een lekkere groove. “Jullie staan zo hitsig”, grijnsde zanger Henk Vanhee na ‘Soaking’. Bij elk nummer ging hij nog bluesier zingen en doken er meer fans het podium op en af. Nieuwe bassist Tom Neirynck kon zijn geluk niet op.

Hier stond geen security, was er geen bareel. Het signaal voor velen om naar hartenlust te komen stagediven. Cowboys & Aliens liet het graag gebeuren. Ze zetten een stapje naar achter en rockten verder. ‘Surrounded By Enemies’ was er een eentje om wijdbeens te aanhoren en zelf de luchtgitaar boven te halen. ‘Question vs Answer’ bleek de gepaste afsluiter. “We doen er graag nog enkele jaartjes bij”, knipoogde de frontman. Blij dat corona ook kleinere Vlaamse bands als deze niet kapot heeft gekregen.