Een doodsbenauwde Afghaanse journalist is vanuit Kaboel kunnen vluchten, in de laadruimte van een Amerikaans legervliegtuig waar chaos en paniek heersten. Ramin Rahman (27) getuigt daarover in The Guardian. “Ik was bedroefd, verward, uitgeput en gefrustreerd. Maar ik ben zo blij dat ik leef.”

Eigenlijk zou Ramin Rahman, een 27-jarige Afghaanse journalist, met een Duits vliegtig geëvacueerd worden vanuit Kaboel. Zijn naam was op de lijst gezet omdat hij voor Duitse media gewerkt had en al meer dan een jaar een visum probeert te bekomen in het land, en hij had zich met zijn laptop en smartphone naar de luchthaven van Kaboel gerept toen hij dat te horen had gekregen.

“Maar ik was geschokt door wat ik daar zag”, doet de reporter zijn verhaal in The guardian. “Ik begon me hopeloos te voelen. Er waren duizenden mensen: vrouwen en mannen met huilende baby’s, die niet wisten wat te doen. Ze vreesden dat de taliban op komst was. Ze waren naar de luchthaven gekomen zonder idee van wat daar zou gebeuren. Ze panikeerden omdat ze ergens wel begrepen dat er voor hen geen vliegtuig zou kunnen zijn. Zelfs als ze tickets hadden, was er onzekerheid over of de vlucht wel zou kunnen vertrekken.”

Complete chaos

Ook Rahman panikeerde, zo schrijft hij, wanneer hij de intussen bekende taferelen zag van mensen die zich vastklampten aan vertrekkende vliegtuigen en hun dood tegemoet vielen. En toen even later iemand riep dat de taliban de luchthaven betreden hadden. “Het was complete chaos, niemand kon de situatie controleren. Ik hoorde geweerschoten, ik bleef denken dat de taliban er was. Iedereen om me heen was bang en aan het bidden voor een goede afloop. Niemand wist wat we moesten doen.”

Intussen vernam Rahman dat de Duitse vlucht waarop een plaatsje voor hem gereserveerd was, pas de volgende dag zou komen. “Vreselijk nieuws, ik moest zelf uitzoeken wat ik zou doen”, schrijft de Afghaan. En dus volgde hij Amerikaanse soldaten die de tarmac opliepen met enkele mensen. “We bleven ondertussen geweerschoten horen, ze leken heel dichtbij.”

Let’s go

En dan kwam alles in een stroomversnelling. Let’s go, zeiden de Amerikanen, en een hoop mensen liep het vliegtuig in. “Ik volgde, ik kon niet anders. Er zaten honderden mensen op dat vliegtuig. Plaats om te zitten had je niet: iedereen stond recht. Ademen kon ik niet.” De piloten zag het niet graag gebeuren. Ze vroegen mensen het vliegtuig te verlaten omdat het veel te zwaar geladen was. Soldaten sleurden mensen uit het vliegtuig. “Het was chaotisch, stresserend en ongemakkelijk”, zegt Rahman. Maar hij kon blijven omdat hij ver weg van de deuren van het vliegtuig stond. “Ik keek naar de moeders met pasgeboren kinderen om me heen en voelde me schuldig. Dus ik besloot uit te stappen.”

Dat lieten de Amerikaanse troepen niet gebeuren. Rahman en enkele anderen kregen te horen aan boord te blijven omdat er gevaar dreigde. Twintig minuten later gingen de deuren toe en zat Rahman nog steeds aan boord. “Ramen waren er niet”, schrijft hij. “We konden niets zien. Maar in mijn hoofd waren ze buiten aan het vechten. Het vliegtuig bleef nog een half uur staan en allerlei gedachten gingen door mijn hoofd. Maar toen, zonder waarschuwing, begon het vliegtuig te bewegen. Het begon te vliegen. We waren weg.”

Puur geluk

Rahman beschrijft momenten van puur geluk, met klappende en juichende mensen. Euforie. “We hadden allemaal het gevoel dat we gestorven zouden zijn als dat vliegtuig niet gekomen was. We waren enorm gelukkig.” Toch werd het een uitdagende vlucht, zonder water, voedsel en ademruimte. Ouders staken hun kinderen in de lucht om te vermijden dat ze vertrappeld zouden worden. En dan landde het vliegtuig in Qatar, op een Amerikaanse militaire luchthaven.

“Toen we arriveerden, voelde ik zoveel emoties. Ik was blij, bedroefd, verward, uitgeput en gefrustreerd. Ik kijk nu vooruit naar wat nog komen zal. Ik ben triest dat ik alles heb achtergelaten en ik ben triest om Afghanistan. Maar ik ben zo blij dat ik leef.”

 (gjs)