Comedian William Boeva: "Kind kan opgroeien en nooit in contact komen met persoon met beperking, dat is segregatie" 

Dinsdagmiddag werd comedian William Boeva hardop uitgelachen door twee tieners op de Meir in Antwerpen, omdat hij in een rolstoel zat. Radiomaker Sven Pichal van "De Inspecteur" op Radio 2 was toevallig getuige van het voorval en kroop gechoqueerd in zijn pen. "Ik zie op zijn gezicht hoe hard dat aankomt", schrijft hij in een column. "Ik lees ergernis, maar ik lijk ook te begrijpen aan zijn blik dat dit lang niet de eerste keer is. Zo interpreteer ik het toch. Ik voel echt plaatsvervangende schaamte. Totaal gechoqueerd."

"Helaas gebeurt dit elke dag", liet Boeva 's avonds via een sms aan Pichal weten. In "Laat" vertelt Boeva met wat voor dingen hij vaak moet afrekenen. "Het gaat vaak over nastaren, fluisteren, wijzen, lachen, dingen roepen. Een van de ergere dingen die ik al heb gemaakt was toen ik over straat liep en twee studenten vanop hun balkon riepen: “Hey dwerg! Dwerg, dansen!”, en ze me filmden met hun gsm. 

Volgens Boeva zijn dat soort taferelen niet leuk, maar eigenlijk niet het echte probleem. "De oorzaak ligt veel dieper. Ik denk dat wij, mensen met een beperking, eigenlijk een stuk onzichtbaar zijn in onze maatschappij. Waardoor jongeren, maar ook ouderen, niet leren omgaan met mensen met een beperking."

Om dat probleem aan te kaarten, werkt Boeva samen met onderzoeker Beno Schraepen van de AP Hogeschool Antwerpen aan een boek dat "Excluses" zal heten. "Het gaat over het feit dat er altijd heel veel excuses zijn om inclusie niet te laten doorgaan", legt Boeva uit. "Heel vaak is het geen slechte wil, maar we houden vast aan een hoop zaken en beseffen niet altijd wat dat teweeg brengt." 

Een voorbeeld van dat soort niet slecht bedoelde gewoontes is volgens de comedian het buitengewoon onderwijs. Dat moet volgens hem meer geïntegreerd worden in het gewoon onderwijs. "We gooien heel veel leerlingen met het badwater weg. In Europa moet gemiddeld twee procent van de kinderen naar het buitengewoon onderwijs, in België is dat acht procent. Dat is zes procent te veel. Ik denk dat wij iets te snel voor de gemakkelijke oplossing kiezen." 

Aangezien zoveel kinderen met een beperking in ons land naar het buitengewoon onderwijs gaan, kan je als kind in onze maatschappij ook opgroeien zonder ooit in contact komen met iemand met een beperking. "Maar het kan ook omgekeerd", weet Boeva. "Er zijn ook kinderen in het buitengewoon onderwijs die geen vrienden zonder beperking hebben. Dan spreek je in mijn ogen van segregatie. Dat zou niet mogen. Dat klopt niet, dan is er iets structureel mis." 

Om pesterijen en geweld tegen mensen met een beperking op straat tegen te gaan, moeten die structurele problemen volgens Boeva aangepakt worden. “Ik heb het geluk gehad dat ik door de mazen van het net ben geglipt", zegt Boeva. "Tegen mijn ouders zeiden ze: “Stuur die jongen naar het buitengewoon onderwijs”. Er was zelfs een dokter en die zei: “Laat jullie zoon schoenmaker worden, dan zetten ze hem op een trapje en zie je dat niet meer”. Dat is nog niet zo heel lang geleden."

Toen duidelijk werd dat Boeva een handicap had, reageerden veel mensen met medelijden. "Super erg, we gaan er het beste van maken. Hij kan misschien nog wel gelukkig worden", zeiden veel mensen tegen zijn ouders. "Als je dat soort dingen zegt, ga je er eigenlijk al van uit dat iemand met een beperking per definitie een sukkelaar gaat worden", weet Boeva. Het beeld dat mensen hebben van mensen met een beperking moet volgens hem dan ook veranderen.