Marion Rousse weet hoe ze de tweede wereldtitel met haar man gaat vieren: “Een wandeling in het park, samen met Nino”

De trots die ze voelde voor haar wereldkampioen spatte er af bij de bevallige Française, die haar job als analiste voor de Franse tv voor het tweede opeenvolgende jaar zag uitmonden in een persoonlijk delirium. “Ik zat op de tweede verdieping van de commentaar-positie, werkelijk pál op de aankomstlijn”, vertelde ze. “Julian wist waar ik was, dus tuurde hij in de laatste twee ronden bij elke passage aan de finish even naar boven. Ik veerde telkens op van mijn stoel, onze blikken kruisten elkaar. Bij het ingaan van de slotlus gaf hij me nog een signaal van ‘pfff’. ‘Allez, allez’, moedigde ik hem aan. Uiteraard konden we onze emoties vorig jaar ook al delen in Imola. Maar dit was nóg specialer. Ouaah, dat zijn gevoelens die moeilijk te omschrijven zijn. (met trillende stem) Je hoort het, ik ben er nog steeds een beetje van onder de indruk.”

Eén ding werd Marion de voorbije dagen zeer goed duidelijk, zei ze. “Julian houdt enorm van die regenboogtrui. Hij wilde ze absoluut niet kwijt. Alleen… was dit parcours hem toch iets minder op het lijf geschreven dan twaalf maanden geleden in Italië. Daar was het op voorhand duidelijk waar hij zijn beslissende aanval zou plaatsen. Nu braken we er allebei ons hoofd over. ‘Hoe pakte hij dit in godsnaam het best aan?’ De eindscenario’s van de voorbije dagen, in de andere categorieën, maakten het ons alleen maar moeilijker. De één klaarde het met een winnende solo, de ander in een sprint met 30, 40. (zucht) ‘Het wordt bijzonder gecompliceerd om Wout van Aert te kloppen’, vreesden we. Maar kijk: de strategie van de Franse ploeg was goud waard. Ze betekende de sleutel tot zijn succes. Die korte, nijdige klimmetjes in de slotfase volstonden vervolgens om het gat te slaan.”

Dat hij, net als vorig jaar, in de aanloop naar het WK alles verloor, merkten we op. Máár… ook net als vorig jaar keihard toesloeg op de dag zelf. Ça, c’est Alaphilippe. “Ah oui. Hij kan geweldig toeleven naar zo’n ‘Jour-J’. Wat niet evident is. Voor hetzelfde geld draait het omgekeerd uit. Win je al je koersen in de voorbereiding, maar op de dag zelf ‘il y a un truc qui bloque’. Niet bij Julian. Hij overstijgt blijkbaar de druk en de stress. Door die dolle mensenmassa, door dat ene grote doel ook dat hij zichzelf in het hoofd heeft gestoken. Alles moest daar voor wijken. Als je hem al die inspanningen zag leveren in de Primus Classic, zichzelf zo uit de naad zag fietsen en dood zag finishen, kon je makkelijk denken: ‘waar is die nu eigenlijk mee bezig? Hij doet zomaar wat’. Maar het was echt werken. Bouwen. Zijn grenzen verleggen, nodig om opnieuw wereldkampioen te kunnen worden. (lacht) Het zal niet elke keer zo uitkomen, natuurlijk. Maar nu toch al voor het tweede jaar op rij.”

Dat kleine Nino, de flinke zoon die Marion half juni op de wereld zette, nu maar best zo snel mogelijk een mini-regenboogtruitje krijgt aangepast, suggereerden we. (snel) “Heeft hij al, hoor! (knipoog) Een iets te groot exemplaar, zelfs, zodat hij er ook volgend jaar nog in zal passen. Hij is hier niet aanwezig, neen. (lacht) Mama en papa moesten werken, hé. Ik denk zelfs dat hij, op het moment dat Julian over de streep kwam, thuis gewoon sliep. Het zou overigens veel te druk zijn geweest voor dat ventje. Morgen plannen we ons intieme familiemomentje met hem: een wandeling in het park. A l’aise. Op het gemak, ja. Nino, il s’en fout, hein. (lacht) Wat hij wil is het leven leren kennen. Het leven vérkennen. Wel, we gaan hem een stukje natuur tonen. Hij zal er volop van genieten.”