GAMEREVIEW. ‘Hercule Poirot: The First Cases’ is een prima gemaakte B-game

Hercule Poirot: The First Cases is banaal, onbeholpen en oubollig. Een game van het soort waar we ooit veel te veel van hebben gespeeld toen de iPhone net uitkwam. Met ook, jazeker, graphics die lijken alsof ze meer dan een decennium ergens verweesd op een harde schijf hebben gestaan. Met dialogen die eerder zijn gemompeld dan ingesproken. Met getuigen en verdachten die gewoon statisch in de onderhoeken van het beeld verschijnen tijdens hun verhoor. Het is een game van een stuitende saaiheid, die zelfs een beetje ongewild zelfparodiërend overkomt. En toch gaan we ‘m hier staalhard verdedigen.

Waarom? Omdat we gewoon weten dat er spelers bestaan die tuk zijn op dit soort games. Die niet de opzwepende, visueel overdonderende ervaring van een blockbuster zoeken, en evenmin de lyrische impressies van een indie-titel, maar gewoon een game willen spelen die hen op een min of meer nuttige manier bezighoudt. En dat plaatje vult het oerconventionele maar verder prima gemaakte Hercule Poirot: The First Cases perfect in.

Het is een adventuregame die, zoals dat een goeie B-titel betaamt, niet buiten het vaste stramien valt: eerst moet je iedere hoek van de decors afspeuren naar aanwijzingen, tegelijkertijd conversaties voeren met de personages, en tot slot al je bevindingen met elkaar verbinden tot je er de juiste conclusies uit hebt getrokken en de zaak hebt opgelost.

Het verhaal van de game is ook niet meer dan een excuus om je op meerdere zoektochten te sturen. Je speelt misdaadschrijfster Agatha Christies befaamde Brusselse detective, maar zoals de titel van de game dat al aangeeft tref je hem in het prilste begin van zijn activiteiten: hij is nog een gewone flik op het moment waarop hij zich aanmeldt op het landgoed van de steenrijke Van den Bosch-familie. Waar hij eerst een verloren halsketting moet terugvinden maar uiteindelijk grotere varkentjes moet wassen. Afpersing. Een sneeuwstorm die iedereen handig in huis houdt. En, natuurlijk, moord.

Uiteindelijk vond ik, wél een verstokte gamer zijnde, overigens ook zelf nog wel een pleziertje in Hercule Poirot: The First Cases. De makers van de game, Schotse studio Blazing Griffin, baseerden de interface voor je detectivewerk op de befaamde mind mapping-techniek om tot revelaties in je denken te geraken. Er zit wat voldoening in de manier waarop er nieuwe aanwijzingen uit het niets kunnen ontstaan door het leggen van de link tussen twee bestaande indicaties, die dan vervolgens ook weer in verband met andere kunnen worden gebracht. Het is in deze module dat de ware progressie van de game zit (en dus niet in bijvoorbeeld het nogal dwaze ‘collectibles’-systeem).

Behalve voor ‘ware’ gamers is er ook meerwaardezoekers niets te zien in Hercule Poirot: The First Cases. Het verhaal van de game komt niet verder dan wat platitudes over de duistere geheimen en decadente pleziertjes die de upper class erop nahoudt. Met andere woorden: er zit ook niet zoiets als een boodschap in. Maar ik herhaal: als je gewoon vrijblijvend interactief vertier zoekt, kun je ’t veel erger treffen dan met deze game.