In het studentenblad 'VETO' spreekt Leen Dendievel openlijk over haar visie op acteren. “Ik was vroeger zelf geen 'Thuis'- of 'Familie'-fan. Ik keek 'Familie' toen ik erin kwam en naar 'Thuis' van zodra ik wist dat ik de rol van Kaat zou spelen. Ik kijk altijd naar mezelf, om eruit te leren. Ik kan heel slecht slapen als ik een scène zie waarvan ik denk: oh nee, dat is zo gemonteerd. Of: ik heb een verspreking gedaan! Soms denk ik daar maanden later nog aan. Er zou maar eens producer of regisseur dat gezien hebben. Perfectionisme is mijn probleem wel. Nu heb ik geleerd: bij een verspreking moet je direct stoppen met spelen, dan haalt die de cut niet.”

“Ik neem een rol niet mee naar huis, maar als je voor een begrafenis een hele dag in het funerarium zit en je moet de ogen uit je hoofd bleiten met die kist voor je, wil je daarna niet vrolijk iets gaan eten. Kijk naar Johan Heldenbergh. 'The Broken Circle Breakdown' was heftig hé. Op de set rouw je dagenlang om je kind en maak je ruzie met je vrouw. Zo lang alles uit je moeten putten: dat komt van heel diep. We zijn geen robotten.”

“Doorgaans spring je zuinig om met zulke scènes", zegt Leen Dendievel. "Op voorhand zeggen we vaak: we gaan dat hier geen vier keer spelen. Als je het te vaak probeert, zie je jezelf in gedachten als acteur spelen en dat is het slechtste wat je kunt doen. Als je plots instort en impulsief op de grond gaat, moet de crew maar klaar zijn om je te volgen. Blijkt er dan een geluidsmicrofoon in het beeld te hangen, dan denk je: fuck it. We gaan de emotie laten primeren.”