‘Modern Love’: personages van vloeipapier

Een tikkeltje zoetsappig, maar ook een verfrissende verzameling liefdesverhalen. Het eerste seizoen van Modern Love keek lekker weg. De verwachtingen voor het tweede seizoen lagen dan ook hoger. Helaas worden die niet echt waargemaakt.

Modern Love is een anthologieserie (een serie van afleveringen die elk op zichzelf staan) over de liefde. Seizoen 1 speelde zich enkel af in New York – de serie is immers ­gebaseerd op een column in The New York ­Times – maar in seizoen 2 gaan we ook naar Londen en Ierland. Net als in seizoen 1 spelen er ook dit jaar weer enkele bekende acteurs mee, zoals Kit Harington (Game of Thrones), Anna Paquin (True Blood) en ­Tobias Menzies (The Crown).

Een aflevering die er met kop en schouders boven uitsteekt, zoals de aflevering over de getalenteerde Lexi met borderline in seizoen 1, kent dit seizoen niet. Oké, er rolt geheid een traantje over je wang in de eerste aflevering, en de twee tienermeisjes die verliefd op elkaar worden in de vijfde ­aflevering worden ontroerend goed gespeeld in een chaotische kakofonie van gillende schoolkinderen.

Maar waar in het eerste seizoen enkele personages van bordkarton waren, lijkt het gros nu van vloeipapier. De bedrogen ex-marinier die allerlei waanbeelden heeft, waardoor hij zich in een rare videogame bevindt terwijl hij herstelt van een verbroken relatie, zonder enige context of duidende flashbacks. Wat volgt is een bizarre aflevering die nergens heengaat. De vermeende PTSS (denk ik, geen idee) verstoort het op zich niet-gekke en herkenbare verhaal van een man en een vrouw die toenadering tot elkaar zoeken, omdat ze beiden zijn bedrogen door hun echtgenoot.

Ook interessant: de aflevering waarin wordt uitgediept hoe twee mannen een rampzalig verlopen avond verschillend herinneren. Mooi in beeld gebracht, ware het niet dat de acteurs in kwestie de materie net niet kunnen dragen en clichématige sidekicks de boel overschaduwen.

Dan de aflevering over twee mensen die met elkaar daten, ook al leeft de vrouw ’s nachts en de man overdag. De boodschap was wellicht dat iedereen zich in een relatie moet voegen naar de wereld van de ander, maar zoals recensent Jack Seale in The Guardian schrijft: eigenlijk gaat het gewoon over twee mensen die er niet in slagen af te spreken voor brunch.

Het lijkt alsof de makers wel een idee hadden van diepzinnige personages met uitvoerige achtergrondverhalen en uitgediepte karakters, maar slechts vijf minuten de tijd hadden om zo’n karakterschets te maken en daarom vervallen op clichématig acteerwerk en standaard dialogen. Terwijl het bronmateriaal, persoonlijke columns over de liefde in The New York Times, alles behalve standaard is, en juist complex, grappig en interessant.

En zoals gebruikelijk is New York opvallend schoon, Ierland opvallend groen en Londen opvallend romantisch. Nog een gelukje dat ze deze keer zanger Ed Sheeran niet hebben gebeld voor een gênant bijrolletje.

Modern Love is te zien op Amazon Prime.