Een jaar geleden kreeg juf Mieke 101 messteken: ‘Ik ga heel erg schrikken als blijkt dat het iemand is die we kennen’

Ze had de post uit de brievenbus gehaald en was een kop thee aan het drinken toen de bel ging. Mieke Verlinden zat tijdens de verlengde herfstvakantie noodgedwongen thuis in quarantaine na een besmetting op de basisschool waar ze als zorgjuf werkte. Haar breiwerk lag klaar. Het beloofde een rustige dag te worden.

Het was bewolkt buiten toen ze de blauwe voordeur opende. Wat er zich daarna afspeelde, is gruwelijker dan alle politiethrillers die Mieke Verlinden zo graag ’s avonds op televisie bekeek. De man die op haar dorpel stond, droeg latex handschoenen. Hij stak een mes in haar buik. Terwijl juf Mieke via de gang de keuken die uitgeeft op de tuin probeerde te bereiken, bleef haar aanvaller uithalen.

“Ze maakte geen schijn van kans”, zegt haar oudere zus Lut Verlinden (61).

Een dag later telde de wetsdokter 101 steekwonden over haar hele lichaam. “Er moet iemand verschrikkelijk boos zijn geweest op mijn zus. Maar wie?”, zegt Lut Verlinden, die net als juf Mieke leerkracht is op de basisschool van Noorderwijk. “Een jaar na haar dood hebben we er het raden naar.”

Het was echtgenoot Michel Peeters (62) die het zwaar toegetakelde lichaam van zijn vrouw aantrof op de keukenvloer in een grote plas bloed. Hij raakte even haar wang aan, maar toen hij om 14.15 uur thuiskwam van zijn werk in de fabriek was haar lichaam al koud. Hij belde in paniek naar hun zoon Jef, die 500 meter verderop woont.

Opgegroeid in de brouwerij

De familie is versmolten met Noorderwijk, een deelgemeente van Herentals met iets meer dan 5.000 inwoners. Mieke Verlinden groeide op in brouwerij Sint-Bavo, de patroonheilige van de valkeniers die ooit zo talrijk waren in de Kempense bossen. Tegenover de dorpskerk brouwde vader Verlinden het tafelbier Paterken Bavo. Voor Mieke en haar twee broers en twee zussen was het een droom om daar op te groeien. Tussen de biervaten speelden ze verstoppertje of reden ze met hun jongste broer in de kruiwagen rondjes op de binnenplaats.

“Ik was vlakbij, op het kerkhof, toen ik de sirenes van de ambulance hoorde”, vertelt Lut Verlinden. “Mijn gsm rinkelde. Eerst nam ik niet op, omdat ik met een collega aan het buurten was. Maar toen rinkelde hij opnieuw. Het was Jef, die zei dat Mieke dood was. En dat ik absoluut niet naar hun huis mocht komen. Die dwingende toon had ik bij hem nog nooit gehoord. Ik dacht toen dat mijn zus een hartstilstand had gekregen, of van de trap was gevallen. Dat zijn de dingen die door je hoofd gaan. Op dat moment was dat het ergste dat ik me kon voorstellen.”

“Mijn zoon belde me op met de boodschap dat Mieke dood was. Hij was ook door Jef verwittigd”, zegt Maria (60), een jeugdvriendin van Mieke Verlinden. “Ik kon het niet geloven. Terwijl wij, haar vrienden, allemaal wel een pilletje moeten nemen tegen hoge bloeddruk of cholesterol, mankeerde Mieke nooit iets. Ik ben meteen naar haar huis gereden, maar de politie hield me op afstand. Toen ben ik naar Greet gereden, zonder dat we echt wisten wat er aan de hand was.”

Maria (60), Greet (61) en Mieke Verlinden waren vriendinnen. Hun mannen Ludo (61), Paul (61) en Michel Peeters (62) zijn dat ook. Iedere verjaardag vieren ze samen, net als oud en nieuw. Ze gaan samen fietsen, samen op reis. Mieke Verlinden hield van Oostenrijk, waar ze in de zomer vaak gingen wandelen of skiën in de winter.

“Dat reizen is later gekomen”, vertelt Lut Verlinden. “In onze jeugd gingen we nooit op vakantie. De brouwerij moest draaien, maar dat vonden wij niet erg. Er mochten altijd vrienden komen logeren. En in de zomer maakten we daguitstapjes. Dan zette vader vijf houten bierkratten in de camionette, voor elk kind een om op te zitten. Zo reden we naar de Efteling.”

Hoewel de meisjes kort op elkaar volgden, is het makkelijk om Mieke op de jeugdfoto’s te herkennen. ‘Mieke met de witte bles’, noemde haar moeder haar door haar lichte haren. Ze was de rustigste van de drie zussen, maar haar lach kon door heel Noorderwijk klinken. “Ze kon gibberen tot de tranen uit haar ogen liepen”, vertelt haar zus Lut. “Vader werd er soms gek van. Eén keer heeft hij haar tijdens zo’n gibberbui buitengezet tot ze zou ophouden met lachen.”

De kinderen Verlinden waren allemaal aangesloten bij de jeugdbeweging KLJ, waar Mieke haar eerste lief leerde kennen. Op haar 23ste trouwde ze. “Michel en Mieke waren een prachtig koppel”, vertelt hun vriendin Maria. “Mieke leefde voor haar gezin. Nadat de kinderen het huis uit gegaan waren, konden ze ook echt samen genieten als koppel. 

“Michel en Mieke gingen regelmatig met zijn tweetjes een weekendje weg. Of we gingen met ons kliekje naar het cultuurcentrum in Herentals, voor een optreden van Isolde Lasoen, een coverband van Bruce Springsteen of een toneelvoorstelling. Het liefst gingen we wandelen met de vrienden. De zondag voor haar dood nog maakten we een wandeling in Leefdaal. Achteraf bakten we wafels in onze hof. Mieke deed dat graag, bakken. Ze maakte heel lekkere dingen klaar. Wie bij haar op bezoek ging, werd altijd verwend.”

“Ik heb haar het laatst gezien toen ik aan het begin van de herfstvakantie bij haar aan de deur een cadeautje ging afgeven voor de geboorte van haar vierde kleindochter”, zegt Greet. “Haar kleinkinderen waren haar leven. Een maand na de dood van Mieke ben ik voor het eerst zelf oma geworden. Daarover ging ons laatste gesprek. Mieke zei dat er een wereld voor mij zou opengaan. Ze had gelijk. En dat neem ik die moordenaar het meest kwalijk: dat hij die vier kleine meisjes hun oma heeft afgenomen.”

Haar echtgenoot Michel Peeters werd na de feiten meegenomen voor verhoor, maar dezelfde avond werd hij weer vrijgelaten. Hij had een sluitend alibi en bovendien geen enkel motief. “Hij zag Mieke doodgraag”, zegt Maria. “Wij hebben geen seconde gedacht dat Michel de moordenaar kon zijn.”

Na de moord logeerde hij een tijdje bij zijn zoon, maar intussen woont hij weer in hun woning in de Fabiolastraat. “Dat is niet simpel, maar hij wil het zo”, vertellen zijn vrienden. “Michel is iemand die altijd probeert positief te blijven, hoe moeilijk dat ook is. Hij zit met zoveel vragen.”

Bloedspoor

De moordenaar van Mieke Verlinden is na een jaar intensief speurwerk nog altijd niet gevonden. Op de plaats delict werd een bloedspoor van de dader gevonden. Dankzij het DNA-materiaal weten de speurders dat het onmogelijk een familielid kan zijn geweest dat haar om het leven bracht. Het staat vast dat de dader een man is en er werd ook een leeftijdscategorie bepaald.

Uit een afdruk in het bloed bleek dat dat de dader schoenen van het orthopedisch schoenenmerk Finn Comfort droeg. Dat leek een gouden spoor. De speurders dachten dat die schoenen hen naar de dader zouden leiden, maar het gebeurde niet. 

Een oproep in het opsporingsprogramma Faroek op VTM leverde geen bruikbare tips op. “De schoenen kunnen ook online gekocht worden en zijn niet zo uitzonderlijk als eerst werd gedacht. Het gaat niet om orthopedische schoenen in de strikte betekenis van het woord”, aldus een mededeling van het Antwerpse parket, dat recent een stand van zaken gaf in het onderzoek.

Een verdachte is er een jaar na de feiten nog niet, een motief evenmin. Er werd niets gestolen uit de woning: een portefeuille met geld bleef onaangeroerd op de eetkamertafel liggen. 

 Door de extreem gewelddadige manier waarop Mieke Verlinden vermoord werd, is het aannemelijk dat de dader haar iets heel erg kwalijk moet hebben genomen. De speurders probeerden een doorbraak te forceren aan de hand van een grootschalig DNA-onderzoek. Onder meer papa’s van kinderen die les hebben gehad van juf Mieke werd gevraagd om een DNA-staal af te staan. Sinds het begin van het onderzoek zijn er in totaal 435 stalen afgenomen en geanalyseerd, maar dat heeft nog niet tot de verhoopte opheldering geleid.

‘Kordate juf, maar vooral heel zorgzaam’

Haar collega’s kunnen het zich moeilijk voorstellen dat een van haar leerlingen zo boos op haar geweest zou zijn. “Ze was een kordate juf”, zegt Lut Verlinden, die jarenlang met haar voor het derde leerjaar stond. “Maar vooral ook heel zorgzaam.”

“Mijn kinderen hebben les van haar gehad”, zegt Greet. “Ze noemden haar streng, maar rechtvaardig. En ze kon niet zingen, dat zeiden ze ook wel eens lachend. Mieke heeft in heel haar leven nooit iets kwetsends tegen mij gezegd. Ik kan me niet voorstellen dat ze dat dan wel op school gedaan zou hebben.”

“Juf Mieke was graag gezien in Noorderwijk’, zegt Jo Helsen van café Welkom, het enige café in Noorderwijk waar Mieke Verlinden en haar gezin vaste klant waren. “Ze kwam hier elke zondag een of twee glaasjes rosé drinken, daarna schakelde ze over op thee. Vaak schoven haar kinderen en kleinkinderen bij aan, of hun vrienden. Het was een heel sociaal tafeltje. Mieke was een wat stugge vrouw, maar altijd vriendelijk.”

Even werd er gedacht aan een naamsverwisseling. Juf Mieke zou volgens die piste dan het verkeerde slachtoffer op de verkeerde plaats zijn geweest. Er werd een man verhoord, maar dat bleek een dood spoor.

Er werd ook onderzocht of de 59-jarige zorgjuf misschien een dubbelleven kon hebben geleid. Voor haar vrienden was dat idee helemaal van de pot gerukt. “Ik steek mijn twee handen in het vuur dat zij geen dubbelleven had”, zegt vriendin Greet. “Mieke niet. Ze leefde zoals wij: gewoon en gelukkig.”

Tot vandaag is de Kempense gemeente in de ban van de gruwelijke moord. “Regelmatig komen klanten me vertellen dat ze hun DNA hebben moeten afstaan”, zegt de cafébaas van Café Welkom. “Uiteraard wil iedereen dat de moordenaar gevonden wordt, maar als je een brief krijgt om als verdachte een staal af te staan, is dat ook wel een schok.”

Op 18 mei, Mieke Verlinden zou dan zestig jaar geworden zijn, liet Jo Helsen haar naam graveren in een houten bierbak van brouwerij Sint-Bavo, die als decoratie in zijn bruine kroeg staat. “Noorderwijk is nog zo’n dorp waar mensen aan elkaar hangen. Ik wilde haar een blijvend plekje geven in het café”, zegt hij.

De kinderen van basisschool ’t Klavertje hebben de afgelopen weken windlichtjes gemaakt voor de eerste verjaardag van haar overlijden. Vanavond zullen er kaarsjes branden voor veel vensters in Noorderwijk. De school organiseert een lichtjeswandeling in het dorp, die ook langs de troostplek gaat die Ferm, het vroegere KVLV, voor juf Mieke heeft ingericht.

Familie en vrienden hopen nog altijd dat de moordenaar op een dag berouw krijgt of dat iemand die de man kent naar de politie stapt. “Het zou ons enorm helpen bij de verwerking”, zegt Lut Verlinden. “Zijn kleren zaten onder het bloed. Iemand moet die man toch gezien hebben nadat hij het huis van mijn zus verlaten had?”

Ook de speurders geloven in die mogelijkheid. Omdat ze niets aan het toeval wilden overlaten, hield de politie vorige maand een flyeractie en werd er een heus spreekuur georganiseerd in de pastorij van Noorderwijk, waar mensen met informatie zich konden melden. Het Antwerpse parket liet weten dat er twintig tips binnenkwamen, maar die leidden niet tot een doorbraak.

“Ik ga heel erg schrikken als blijkt dat de dader iemand is die we kennen”, zegt Lut Verlinden. “Dat zou ik verschrikkelijk vinden. Dan zou ik het nog makkelijker vinden als een wildvreemde haar heeft vermoord.”

In Noorderwijk leeft de vrees voor een wildvreemde dader ook. “Nog altijd hoor ik regelmatig van dorpsgenoten dat ze bang zijn. Ik ken mensen die een kijkertje hebben laten plaatsen in hun voordeur. Zelf ben ik ook veranderd. Vroeger bleef ik geregeld als laatste op school. Nu doe ik dat niet meer. Alleen in die donkere gangen, dat voelt niet goed”, zegt Lut Verlinden.

“Ik heb weet van verschillende buren van Mieke die camera’s hebben geïnstalleerd rond hun huis”, zegt Greet. “Zelf kijk ik altijd eerst door het raam voor ik de voordeur opendoe.”

“Het is zo moeilijk te plaatsen”, zegt Maria. “Op onze uitstapjes is er altijd een stoel leeg. Haar gebabbel mis ik zo, en haar gevoel voor gezelligheid. Michel heeft me het breiwerk gegeven waar ze tijdens die verlengde herfstvakantie aan begonnen was. Ik heb haar sjaal afgewerkt, zodat ik haar warmte altijd zal blijven voelen.”

Wie tips heeft over de zaak van juf Mieke kan rechtstreeks contact opnemen met de speurders op 0474/79.14.09