Anemone en Elise-Marie Valcke, zussen: ‘Op een feestje bepalen wij de sfeer’

Anemone

“Toen ik aan het conservatorium studeerde, heb ik me een tijdje afgezet tegen mijn zus. Ik zat ondergedompeld in de kunst­scene en had het gevoel dat ze me niet meer begreep. We frequenteerden opeens ook andere sociale kringen, voor zover dat mogelijk is in Gent. Een paar jaar later besefte ik dat zij altijd mijn basis zal zijn. Er is niemand die mij zo goed kent als mijn zus en bij wie ik me zo veilig voel. Als ik voor een rol word afgewezen, sukkel ik in een onzekerheidstrip en bel ik naar Elise-Marie. Zij trekt me daaruit en helpt me de dingen te relativeren. Geen makkelijke opdracht, want hoe ouder ik word, hoe méér ik me zo’n ­afwijzing aantrek. Iedereen lijkt altijd te denken dat ik sterk ben, misschien omdat ik zo groot ben. Maar misschien is mijn zus met haar 1m66 wel de sterkste van ons twee.

“Elkaar beschermen is altijd een evidentie ­geweest. Twee jonge meisjes die uitgaan: dan moet je op elkaar passen. Maar vroeger waren we daar harder mee bezig dan nu. We beschermen elkaar nog altijd, maar op een andere manier. We praten over wat het leven voor ons betekent, hoe we ermee omgaan en in welke patronen we misschien iets te hard blijven steken. Ik besef heel goed hoe waardevol het is om elkaars klankbord te zijn. Om de ­zoveel tijd stelt ze voor om mijn manager te zijn. ‘Zou ik dat niet fantastisch doen, net zoals de vader van Beyoncé?’ (lacht) Zaken en familie, wie weet is dat wel een gezellige bedoening, maar ik wil toch het risico niet nemen.

“We lijken best wel goed op elkaar. We zijn extraverten met een introverte kant. Als we op een feestje toekomen, bepalen wij de sfeer, maar soms wordt die sfeer ons te veel en willen we alleen zijn. (lacht) Hoewel dat niet zo héél vaak gebeurt. We zijn plakkers, net zoals de rest van onze familie. Op een van de eerste uitreikingen van de Ensors was ik aan het twerken in een broekpak, dat jammerlijk scheurde op een heel onpraktische plaats. Elise-Marie heeft vijf minuten plat op de grond gelegen, maar toen ze bijkwam, gaf ze me dan toch haar vestje om een en ander te bedekken.

“Ze heeft altijd die typische voorbeeldrol van oudere zus gehad. Ik was tien toen ik via haar naar Dr. Dré begon te luisteren. Ik ben altijd blijven hangen in hiphop en r&b. Onze dans­moves zijn legendarisch. Elise-Marie heeft nog dancehall-­lessen gevolgd. Als ze van de les thuiskwam, probeerde ik haar natuurlijk te kopiëren. Voor mijn zestiende verjaardag gaf ze mij een ticket voor Beyoncé. Ik heb heel dat optreden staan snotteren. Ik ben een echte Beyhive. Ik was al fan voor het cool was, toen ze net gestopt was met Destiny’s Child. Bij elke liefdesbreuk zette ik ‘Best Thing I Never Had’ op. Beyoncé en mijn zus: zij zijn mijn veilige haven.”  

Elise-Marie

“Anemone was veertien toen ik haar stiekem meenam naar feestjes van vrienden of naar de cafés op de Oude Beestenmarkt. Ze was net vijftien toen we voor het eerst samen dansten in Culture Club. Met haar paarse, suède botjes aan zag ze er ouder uit dan haar leeftijd. Mijn entourage was verwittigd: dit is mijn kleine zus en er mag haar niets overkomen. Ik heb altijd een diepe drang gevoeld om haar te beschermen, hoewel ze toen al goed haar mannetje kon staan én een kop groter was dan ik. Ik ben soms wat te veel in die ouderlijke rol gekropen. Misschien omdat onze ouders drukbezette carrière­mensen waren? Ik had toen een lief dat zes jaar ouder was en na een avondje stappen bleef Anemone wel eens slapen. Ik wist goed waar ze uithing, onze ouders niet altijd. (lacht)

“We komen uit een cultureel-creatief nest. Als kind werden we meegesleurd naar musea en kerken, waar we uren speelden met twee barbie­popjes die onze alter ego’s voorstelden: Shelly en Becky. Ik denk dat daar de kern van Anemones acteercarrière ligt. We speelden met die popjes alsof we in een andere wereld zaten.

“Onze jeugd was mooi, maar de scheiding was wel een domper. We zijn allemaal goed overeen blijven komen, maar vóór de breuk was elke zaterdagavond erg bijzonder. We haalden het ‘zilveren’ bestek boven terwijl papa het lekkerste eten bereidde: bouillabaisse en varkenshaasje. We kleedden ons mooi aan en eindigden de avond met muziek van Zjef Vanuytsel en Dirk Van Esbroeck. ’s Avonds zongen we liedjes voor elkaar. We hadden twee kamers, maar we hebben heel lang samen geslapen. Meestal werd ik wakker met haar voet in mijn gezicht. Anemone neemt wel eens avontuurlijke slaaphoudingen aan. (lacht)

“Er is niemand die mij zo rustig maakt én zo hard laat lachen als Anemone. Ze is de grappigste mens die ik ken, en ik ben waarschijnlijk haar meest dankbare publiek. Ze heeft eens minutenlang Mission Impossible nagedaan in het station van Brussel-Noord. Ik ben door mijn benen gezakt van het lachen. Ik kon niet meer!

“Maar ze kan net zo goed mijn onrust wegnemen. Toen ze een maand in Londen woonde voor Wijven van theater­gezel­schap Ontroerend Goed, en ik haar met de tgv kwam bezoeken, ben ik al babbelend voor haar zetel in slaap gevallen, in foetus­houding. (lacht)

“Ik ben met voorsprong mijn zus haar allergrootste fan. Ik vind haar oprecht de beste actrice ter wereld. Naar Storm Lara durf ik niet te kijken. Ze speelt een enge rol en je hoort enkel haar stem. Ik ben bang dat ik realiteit en fictie maar moeilijk zal kunnen loskoppelen. Zo goed is ze! En ze is zo hard gegroeid. Ze gaat op de barricaden staan tegen grens­over­schrijdend gedrag in de cultuur­sector, ze creëert ruimte voor anderen én ze haalt schoon­heids­idealen neer. Haar foto’s voor lingerie­label la fille d’O zijn toch zalig? Ik zou het zelf niet durven. Hier poseren vond ik al intens genoeg.” (lacht)