Met zijn honderd zaten ze gisteren samen in de Burgerschool, maar je kon er een speld horen vallen. De ouders van Dries Ostyn kwamen er vertellen over de zinloze dood van hun zoon.

Dries uit Roeselare was negentien toen hij vijftien jaar geleden verongelukte op de A17 ter hoogte van Lichtervelde. Zijn ouders Johan Ostyn en Christine Demeulenaere gaan één keer per jaar op bezoek in zijn voormalige school, de Burgerschool, en brengen er een pakkende getuigenis. “Voor anderen is het al zo lang geleden en buiten ons gezin wordt Dries doodgezwegen. Daarom zijn we zo dankbaar dat wij hier in deze school na al die jaren nog steeds ons verhaal mogen komen vertellen. Wij leven daar echt naartoe.”

Met die getuigenis hopen ze de jongeren wakker te schudden en te waarschuwen voor verkeersonveiligheid. “Velen onder jullie zullen in de nabije toekomst ook leren autorijden of zijn er misschien al mee bezig. Denk dan vooral niet: ‘Het zal mij niet overkomen, want ik ben een goede en ervaren bestuurder.’ Het kerkhof ligt vol met ‘ervaren bestuurders’. Onze Dries is één van hen.” Het zijn woorden die bleven hangen bij de leerlingen.

Droomauto

Na zijn middelbaar wilde Dries niet naar de hogeschool of universiteit. “Studeren jullie maar verder, binnen drie jaar rij ik rond in een Porsche. Ik ga nu geld verdienen om mijn droomwagen te kopen”, zei hij tegen zijn klasgenoten. Hij ging aan de slag bij diepvriesbedrijf Bo-Frost. “Van 's morgens tot 's avonds rondrijden met de wagen, dat was zijn droomjob.” Maar het heeft maar drie maanden mogen duren.

Op maandagavond 14 oktober 2002 sloeg het noodlot toe. “Dries was die avond om 21 uur nog thuis geweest om snel iets te eten. Daarna moest hij nog drie klanten bedienen, de koelwagen afleveren en zou hij met zijn eigen wagen terug naar huis rijden. Christine en Johan gingen om 22.20 uur slapen met de gedachte dat Dries zo zou thuiskomen. “Om 23.30 uur werd ik wakker en besefte ik dat ik Dries niet had horen thuiskomen. Ik ging in zijn slaapkamer kijken en hij was er niet. Een uur lang probeerde ik hem tevergeefs te bereiken via zijn gsm. Na middernacht heb ik mijn man wakker gemaakt.”

Johan deed meteen zijn kleren aan om zijn zoon te gaan zoeken, maar Christine hield hem tegen. “Stel je voor dat er iets gebeurd is.” Ze vreesden stilaan voor een ongeval, want Dries liet normaal altijd iets weten. “Om kwart over een hebben we de politie opgebeld om te vragen of er een ongeval gemeld was. Ze reageerden dat ze binnen vijf minuten bij ons zouden zijn. Het werden de vijf langste minuten van ons leven.” Wat ze vreesden, was helaas werkelijkheid.

Levenslang

Op amper vijf minuutjes van thuis had Dries de controle over het stuur verloren en was hij met zijn wagen tegen een verlichtingspaal geslipt. Hij overleed aan een inwendige bloeding. Volgens de verkeersdeskundige zou Dries 140 kilometer per uur gereden hebben. En dat bij regenweer.

“In plaats van ooit samen met hem zijn droomwagen te kiezen, moesten wij beslissen in welke kist we hem zouden begraven.” Na veertien jaar is het verdriet nog elke dag aanwezig in het leven van Christine, Johan en hun twee dochters. “Zo'n drama verwerken, gaat niet. Wij staan er nog elke dag mee op en we gaan er elke avond mee slapen. Wij hebben levenslang gekregen.”

Erover praten helpt. “Na de getuigenis stappen we hier opgelucht buiten, dat weten we. Wel eerst een sigaretje roken”, zegt vader Johan met de glimlach. “We zijn altijd zenuwachtig, maar als de jongeren ons achteraf komen omhelzen, doet dat toch iets.”