De grootste cynici moeten even hun bek houden over ‘Dancing with the Stars’

Laatst kwelde mijn geweten me met de gedachte dat het wellicht intellectueel lui is om je cynisch uit te laten over Dancing with the Stars. Nu pleit ik er meestal rond Kerst voor om de gemakzucht eventjes welig te laten tieren. ’t is een periode van schaamteloze gulzigheid en vadsig uitbuiken. Bovendien staan straks weer die kloterige goede voornemens voor de deur, dus de demonen mogen nog snel snel een oogwenkje lang van de leiband. En bovengetekende mag dan een fervent aanhanger van de nuance zijn, ze moeten het op de talrijke inwisselbare commerciële televisiezenders die de kabel rijk is ook weer niet té bont maken.

Want kijk, Dancing with the Stars gaat natuurlijk niet over dánsen. Het is een vehikel om BV’s en hun meest persoonlijke besognes te grabbel te gooien. Het dansen is er hooguit bijzaak. Wanneer het gracieus wordt uitgevoerd, zoals bijvoorbeeld door actrice Nora Gharib en haar danspartner, vormt het een fraai extraatje bij de ontboezemingen, trauma’s en karakterstoornissen die het kluitje deelnemende BV’s schijnbaar ongedwongen blootgeeft ter vermaak van de kijkbuiskinderen.

Wat meer? De gastheer is een vermoeide miljonair die zichtbaar gepijnigd staat te verlangen naar zijn buitenverblijf in Saint-Tropez, alwaar hij zich naar believen kan wentelen in de geneugten van de meritocratie. Zijn blonde sidekick mag zich geheel misplaatst als een Dag Allemaal-reporter gedragen die lekker in de smeuïge identiteitscrises van de BV’s kan porren nadat die al breed werden uitgesmeerd in een introductiefilmpje én nadat al die misère onder de loep werd gelegd bij de jury.

Antiracisme

Wat dat dansen betreft: waarom worden de Weense walsen, chachacha’s en tango’s steevast uitgevoerd op de sentimenteelse hitparadepop du jour? Om achteraf promo mee te kunnen maken op TikTok? Moet het jonge volkje misschien aan de rilatine wanneer Strauss of een traditionele samba zou weerklinken?

Fair is fair. Dancing with the Stars onthulde zijn meerwaarde in, zowaar, een sociale functie. Toen seksuologe Lotte Vanwezemael na een eerste aflevering online een seksistische hufter over zich heen kreeg, werd die bodyshaming de week erop fijntjes aangestipt. Toen de acteur Yemi Oduwale vertelde over hoe hij zich noch in Vlaanderen, noch in Nigeria thuis voelde en die onrust elegant naar dans vertaalde, zat je op het puntje van je stoel. Zeker nadat twee ontroerde juryleden parallellen met hun eigen leven trokken.

Je kunt niet verwachten dat iedereen Het leven in kleur of FC United op VRT NU gaat bingen. Je verwacht evenmin dat al wie niet als ‘meerwaardezoeker’ wordt weggezet zichzelf zal vinden in het discours van antiracisme- of lgbtq-activisten. Wanneer een breed, lichtjes dwaas entertainmentprogramma op dat vlak misschien honderd keer meer impact heeft, moet de grootste cynicus zijn bek houden. Ook al is het straks Kerst.