Met zangeres Nathalie Delcroix, de zingende gitaristen Guy Swinnen, Piet De Pessemier, Bjorn Eriksson en Patrick Riguelle, Axl Peleman op bas, toetsenist Jan Hautekiet en drummer Ron Reuman mag je gerust spreken van een supergroep. “Ik ben fier dat ik bij dat bendeke mag horen”, zegt Patrick Riguelle. “We hebben al vaak samen gespeeld in andere projecten en zijn een hecht ensemble met een eigen sound geworden. Een groep vrienden, ook.” Van bij het eerste akkoord stralen ze speelplezier uit. Zeker nu, nu ze een tijdlang met hun duimen hebben moeten draaien. Omdat ze maar voor tweehonderd mensen mogen spelen, worden veel van de concerten op deze tournee opgesplitst. Een optreden om 19 uur, een tweede om 21 uur. “Het wordt harder werken”, beseft Patrick Riguelle. “Je kan daar triest van lopen, maar het is dat of helemaal niets. En we doen het zo graag. Wie komt kijken, zal een spetterend concert meemaken, want op het podium staan allemaal mensen die heel veel goesting hebben om opnieuw te spelen. Dat zal aanstekelijk werken en het gemoed van de toeschouwer opkrikken.”

Saai

Patrick Riguelle leerde Johnny Cash kennen toen hij nog een jonge tiener was. “Ik kreeg de elpee Johnny Cash at San Quentin cadeau van mijn schoonbroer”, haalt hij herinneringen op. “Die was een grote fan en dacht me daar een plezier mee te doen, maar ik vond het eigenlijk maar een saaie plaat. Pas toen ik tot de jaren van verstand was gekomen, heb ik het begrepen en begon ik zelf Cashplaten te kopen. Ik woonde aan de kust en zag hem op Britse zenders in films en fragmenten uit zijn Amerikaanse televisieshows. Toen ik vaststelde dat hij daar figuren als Bob Dylan te gast had, begon de beïnvloedbare jongeman die ik toen was hem meer te appreciëren. In 1982 – ik was toen twintig – heb ik hem aan het werk gezien in het Casino Kursaal van Oostende. June Carter was er ook en bracht uitsluitend gospels. Ik ben blij dat ik erbij was, want dat was een van de weinige optredens die hij ooit in ons land heeft gedaan.”

Je zou kunnen zeggen dat Johnny Cash verschillende carrières heeft gehad. Het begon schoorvoetend bij het legendarische platenlabel Sun en eindige met intimistische covers dankzij producer Rick Rubin. Tussenin, in de jaren 70 en 80, waren zijn platen meer gepolijst. “Ik kan dat verdragen”, zegt Patrick Riguelle over die periode, “omdat ik probeer de goede songs te herkennen. Van zijn American Recordings vind ik lang niet alles goed. Wel goed is dat hij met zijn versies van rocknummers toen nieuwe generaties heeft aangetrokken. Mijn voorkeur gaat uit naar de beginjaren. De sound van de Sunplaten is totaal uniek. Luther Perkins van The Tennessee Two deed met zijn boom-chicka-boom een paard na op zijn gitaar. Het galopritme, zoals we dat nu noemen, werd het handelsmerk van Johnny Cash.”

Zwart

Op de setlist staan klassiekers als pakweg I walk the line of Folsom Prison blues, maar ook obscuurdere songs. “We laten elke periode aan bod komen, het wordt echt een overzicht van ’s mans carrière. Natuurlijk niet klakkeloos nagespeeld. We respecteren het werk, maar geven er een eigen twist aan.”

Johnny Cash gaat de geschiedenis in als The man in black. Hij liep echt altijd in het zwart en legde in de gelijknamige protestsong uit dat hij in de rouw was voor wat er allemaal misliep in de VS. Patrick Riguelle snapt natuurlijk meteen de kwinkslag als ik naar de dresscode vraag. “Iedereen komt zoals hij wil, maar ik zal er in ’t zwart staan.”