Decenniumdoelen hekelt armoedebeleid Vlaamse regering: "Hebben de indruk dat armen worden bestreden en niet armoede"

Het uitblijven van een samenhangend armoedebeleid in Vlaanderen is het grote punt van kritiek dat Decenniumdoelen uit in de 14e Armoedebarometer. In dat document brengt het samenwerkingsverband van de grote vakbonden, ziekenfondsen en armoedeorganisaties sinds 2008 de armoede in Vlaanderen in kaart, met cijfers en onderliggende factoren die de armoede in onze welvarende regio veroorzaken.

Anne Van Lancker, sinds 2020 voorzitter van Decenniumdoelen en in een vorig leven socialistisch politica, ziet met lede ogen dat de armoede in Vlaanderen rond de 10 procent blijft hangen. Maar achter dat cijfer vangt ze signalen op dat de situatie nog slechter wordt in plaats te verbeteren.

Hoe komt dit nu? Decenniumdoelen ziet verschillende oorzaken. Een voor de hand liggende factor is de coronacrisis. “Die heeft de kloof tussen arm en rijk heel erg zichtbaar gemaakt én vergroot”, stelt Anne Van Lancker vast. 

“Mensen met precaire jobs, die voordien net boven de armoedegrens zaten, zijn de afgelopen twee jaar onder die grens gedoken en hebben vaker een beroep moeten doen op de ocmw’s omdat ze op het einde van de maand de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen.” 

Van Lancker hekelt het feit dat het beleid niet méér gedaan heeft om uitgerekend die mensen te helpen, terwijl er voor anderen wel extra steun was. 

“De ondersteunende maatregelen zijn heel sterk gegaan naar werkende mensen en naar bedrijven. Die steun was natuurlijk terecht, want als we dat niet hadden gedaan zat heel ons sociaal-economisch weefsel op zijn gat. Maar de mensen aan de onderkant, die het ook moeilijk hadden, zijn veel te weinig geholpen.”

Naast de coronacrisis hakt de woningcrisis er ook hard in: corona heeft de vastgoedsector een financiële boost gegeven waardoor de prijzen van het vastgoed de pan uit swingen, met alle gevolgen van dien, stelt Decenniumdoelen vast in de Armoedebarometer. 

“Woningen worden zeker voor de lage middenklasse en voor starters zonder rugzak duur en tegelijkertijd verhogen de huurprijzen waardoor zeker de zwakke huurders uit de markt vallen.”

In dat opzicht was het actualiteitsdebat, gisteren in het Vlaams Parlement, des te pijnlijker: verschillende ministers van de Vlaamse regering gingen met elkaar in de clinch met verschillende ideeën om de problemen op de sociale woningmarkt aan te pakken. Een onfris schouwspel, zag ook Anne Van Lancker.

“In plaats van een groeipad uit te zetten van minstens nieuwe 7.500 sociale woningen per jaar, beginnen de ministers van de Vlaamse regering onder elkaar te kibbelen en allerlei ideetjes te lanceren, ten eerste over de manier waarop je zo snel mogelijk mensen uit een sociale woning kan krijgen, of hoe je 500 miljoen euro kan overhevelen naar de private sector. Komaan zeg!”

Dat er al lang problemen zijn om voldoende sociale woningen te bouwen, onderkent Van Lancker, “maar de Vlaamse regering had al lang een actieplan kunnen maken”, merkt ze op. En dat is het grote pijnpunt volgens Van Lancker: het ontbreekt de Vlaamse regering aan een ernstig en samenhangend beleid om planmatig armoede aan te pakken.

“Het woord armoede is amper te vinden in de regeerverklaringen. Decenniumdoelen heeft het gevoel dat er eerder drempels worden opgeworpen en dat er een beleid gevoerd wordt tegen de armen in plaats van tegen de armoede. Als je kijkt naar het woonbeleid, de verplichte gemeenschapsdienst… De armen worden altijd met de vinger gewezen terwijl de Vlaamse regering toch heel wat instrumenten heeft om armoede te bestrijden.”