Peter Van de Veire over de tol van roem: ‘Mensen wilden mij in elkaar slaan. Ik werd zelfs met de dood bedreigd. Dat is eng’

Peter Van de Veire: “De eerste keer dat ik van een vleugje roem heb mogen proeven, was op een bonte avond bij de Chiro. Ik heb toen voor het eerst gemerkt wat het effect was van gek doen op een podium. Plots kreeg ik applaus, omdat ik mensen had doen lachen. Ik denk dat daar de kiem gelegd is om later iets voor een publiek te doen. Dat is de leuke kant, dat mensen je schouderklopjes geven, maar er is ook een minder fraaie kant.

“Toen ik nog voor Ketnet werkte, ging ik meestal met de trein werken. Dan gebeurde het bijna dagelijks dat er jonge gasten me kwamen aanklampen. Dat is niet altijd even leuk, of toch niet als je moe bent van het werk en eigenlijk gewoon naar huis wilt, naar je vrouw en kinderen.

“Of denk aan meisjes van 14 die knalrood en giechelend op je afkomen in de Hema, terwijl je onderbroeken aan het kopen bent. Ik word daar altijd ongemakkelijk van. Soms wordt het zelfs ronduit akelig. Ik heb ooit eens iemand bijna aangereden die voor mijn auto was gesprongen om mij tegen te houden. Dat is het moeilijke: ze willen allemaal een stukje van je, ze willen je even aanraken, terwijl je zelf liefst gewoon je job zou doen en weer weggaan. Maar zo werkt het dus niet. Dat moet je beseffen als je in dit vak stapt.”

Roem fascineert. Steeds meer jongeren hebben vandaag de dag de ambitie om beroemd te worden.

“Bij de casting van Big Brother hebben we een heleboel mensen gezien die letterlijk zeiden: ‘Ik wil beroemd worden. Ik wil influencer worden. Ik wil dat mensen mij graag zien.’

“Ik had vaak het gevoel dat ze een tekort aan liefde hebben gekend op een bepaald moment in hun leven. Ze zijn vroeger misschien niet graag genoeg gezien, ze zijn ooit gekwetst geweest, ze hebben iemand verloren... en roem, zo geloven ze, zal dat allemaal oplossen. ‘Als ik beroemd ben, gaat iedereen mij graag zien.’ Niet dus.”

Waarom wilde jij op een podium gaan staan om de appreciatie van een publiek te krijgen?

“Ik was enig kind, mijn ouders waren altijd druk bezig. Ze zagen mij wel, maar op een podium word je toch anders dan anderen, je gaat letterlijk boven andere mensen staan. Je hoeft niet meer één op één te communiceren, maar met een anonieme massa. Op de één of andere manier is dat makkelijker.”

Waarom zouden steeds meer jongeren verlangen naar roem? Kunnen we dat John de Mol, de onder vuur liggende producent van onder meer Big Brother en The Voice, aanwrijven?

“Reality-tv is misschien een deel van de verklaring. Vroeger waren televisie en radio een soort onbeklimbare Olympus. Ik had nooit het idee dat ik daar zelf kon gaan werken. Dat leek mij onmogelijk. Ik heb heel hard mijn best moeten doen om hier te belanden. Ik heb bij de regionale televisie mijn botten afgedraaid, ik heb drie stemtesten gedaan, ik heb voor een tienkoppige jury ontzettend moeilijke vragen moeten oplossen en vervolgens werd ik uit een groot aantal mensen gekozen om bij het nieuwe Ketnet te gaan werken. Maar nu, dankzij reality, zijn er allerlei sluipweggetjes.”

Vandaag kun je zelfs met één enkel filmpje wereldberoemd worden.

“Inderdaad. Wij tweeën kunnen hier en nu samen een onnozel format bedenken, dat filmen en op het net gooien. De concurrentie is dan wel groot, maar het kán. Het ligt binnen handbereik. Dat is een nieuw gegeven.

“Bij Big Brother zijn er psychologen die de kandidaten waarschuwen: ‘Let op, dit en dat gaat gebeuren. Er is een goede kans dat het publiek op je zal schieten.’ ‘Ik kan daartegen’, zeggen ze dan. De zelfkennis van mensen die fanatiek roem nastreven is helaas vaak niet zo heel groot. Hun grote voorbeelden zijn de enkelingen die het hebben gehaald. Justin Bieber, ook maar een gewone jongen uit Canada, of Niels Destadsbader, ‘ene van bij ons in Deerlijk’. ‘Ik kan dat ook’, zeggen ze dan. Terwijl je vaak heel hard moet werken om er te raken. Maar toch, ze zijn allemaal zo gulzig. En wij kijken ernaar en vinden het allemaal even geweldig, net zoals je het tweeduizend jaar geleden geweldig vond dat niet jij maar de andere gladiator in de muil van de leeuw verdween.”

Denk je dat de ‘Big Brother’-kandidaten een te rooskleurig beeld hebben van beroemd zijn?

“Ja, allemaal. Stuk voor stuk. Hoelang bestaat ‘Big Brother’ al? Zo’n twintig jaar? Je hebt al zoveel voorgangers gezien, je hebt in interviews kunnen lezen hoe die mensen dat ervaren hebben en toch… ze beseffen het nooit. Vergelijk het met een marathon. Je kunt je daarop voorbereiden, eerst eens een halve marathon lopen, maar pas als je die marathon voor het eerst écht aan het lopen bent, en het bloed na 39 kilometer uit je tepels begint te spuiten, besef je: ‘Aha, zó is het’. Da’s net hetzelfde met ‘Big Brother’. Die kandidaten komen stuk voor stuk zichzelf tegen, want ze hadden niet gedacht dat de bewoner naast hen elke nacht ging snurken en dat Big Brother hen in het holst van de nacht uit hun bed zou halen. Mensen die beroemd willen worden, durven de feiten, of het léven zelf, al eens te negeren. Ik vrees dat ze in zelfgemaakte bubbels leven en zich afschermen van de realiteit.”

Over afschermen gesproken: volgens psychologisch onderzoek zouden bekende mensen zich na verloop van tijd opsplitsen in een privé- en een publiekelijk personage. Is dat herkenbaar?

“We spelen allemaal een rol, toch? Jij probeert nu toch ook je beste vragen te stellen? In mijn werk is dat niet anders. Bij Ketnet droegen we vaak zelfs kostuums en pruiken. Ook op de radio maakte ik graag bombastische jingles, zo zette ik op zondagvoormiddag een kerkelijke galm onder mijn stem. Je speelt een uitvergrote versie van je alledaagse zelf. Ik stopte mij daarachter weg. Dat voelde veilig. Ik kan me voorstellen dat de bandleden van Kiss dat gevoel ook hebben, verborgen achter zo’n dikke laag make-up.”

Heb je het nu over de Peter die met een pluim in zijn gat over de Brusselse Grote Markt liep?

“Ja, dat was een deel van mezelf dat ik graag uitvergrootte. Daartegenover stond dat ik lange tijd alles wat met mijn gezin en privéleven te maken had, angstvallig uit de media probeerde te houden, tot in het absurde toe. Maar dat werd ook maar verwarrend. Op een bepaald moment heb ik dan de beslissing genomen om er niet meer over te zwijgen. Ik ga de pers nu ook weer geen volledige rondleiding door mijn huis geven, maar ik wil wel delen: ‘Ja, ik ben die zot die op een podium staat, maar ik ben ook nog altijd een vader en een echtgenoot’. Al is het wel een moeilijke spreidstand.”

Je zei ooit: ‘Eigenlijk ben ik een ongelofelijke mediahoer. Ik prostitueer me volop om toch maar zoveel mogelijk dingen te kunnen en te mogen doen.’ Jouw bedrijf heet God en zonen. Is het dan niet logisch dat mensen soms struikelen over de uitvergrote kant van je persoonlijkheid?

“Tuurlijk. Ik heb ooit een Love Show gedaan met een masker van Walter Capiau op en een dwerg aan mijn zijde die zich verkleed had als klein kind. Ja, dan zoek je het wel op. Het grappige was dat we toen zelf dachten: dit gaat misschien te ver. Gek genoeg is daar nooit enige reactie op gekomen. Ze hebben toen enkel geschreven over hoe ik die avond op mijn pink was gevallen.

“Tegenwoordig ben ik veel kalmer. De tijd dat ik verkleed als paarse penis op een podium klom en stunts deed, ligt achter mij.”

Ten tijde van de opstart van MNM kreeg je heel wat bagger over je heen. Hoe voelt het als wildvreemden roepen dat ze je haten?

“Mensen wilden mij in elkaar slaan. Ik werd zelfs met de dood bedreigd. Dat is eng. Ik heb daarvan afgezien. Ik herinner me dat ik op het dieptepunt in bed lag en tegen mijn vriendin zei: ‘Ik kom er niet meer uit. Ze kunnen mijn kloten kussen.’ Tot je wat afstand neemt en de situatie anders gaat bekijken. Ik had er zogezegd voor gezorgd dat Radio Donna, een zender waarvan veel mensen hielden, moest plaatsmaken voor iets nieuws. Daar had ik op zich weinig mee te maken, maar voor die mensen was ik de baarlijke duivel. Fijn is dat niet, maar ik heb geleerd om zulke zaken niet persoonlijk te nemen, hoezeer er ook op de man gespeeld wordt. Er zijn heel wat mensen die het leven niet cadeau hebben gekregen. En dan is er niks leukers dan je af te reageren op iemand die op een podium staat. Daar is op zich niks mis mee. Maar als je op dat podium staat, moet je daar wel mee om kunnen.

“Je ziet weleens beelden passeren van een artiest die een pint naar zich gegooid krijgt, die pint weet op te vangen en ze uitdrinkt. Geweldig! Da’s goed voor iedereen. De gast die gooit, heeft daar deugd van gehad, de artiest heeft zijn dorst gelest en het publiek heeft van een mooi spektakel genoten: geniaal! Daar teken ik voor. Maar meestal krijg je die pinten gewoon tegen je kop. Daar moet je tegen kunnen.”

Toen vorig jaar naaktbeelden van je circuleerden, zei je daarover: ‘Dat was iets uit de privésfeer dat in de openbaarheid is gekomen.’ Maar in hoeverre heeft een bekend persoon nog een privéleven? Blijkbaar geef je je recht op een privéleven op zodra je voor een leven in de schijnwerpers kiest.

“Onterecht, vind ik. Dat ze allemaal een mening over je mogen hebben: absoluut. Maar dat ze het recht hebben om dan ook je deur open te stampen en binnen te komen snuffelen, daar ben ik het niet mee eens. Je hebt als mens altijd recht op wat je níét vertelt. Altijd.”

Alleen lijken bekende mensen ietsje minder mens te zijn dan gewone stervelingen. Schrijfster Connie Palmen heeft daarover een mooie uitspraak gedaan: ‘Roem is iets merkwaardigs. Je wordt iets waarvan iedereen geneigd is te denken dat het net zo min kan bloeden als het parfum Chanel nummer 5.’

“Ja, ze zien enkel een soort omhulsel. Een bekende mens is voor veel mensen een vraag uit ‘De slimste mens ter wereld’. Ik ben samen te vatten in vijf trefwoorden: ‘radiomaker’, ‘vrolijk’, ‘naaktfilmpjes’, ‘veel kinderen’ en ‘wil graag opvallen’. Je hebt van die mensen die zo’n Niels Destadsbader echt háten, terwijl ze hem niet eens kennen. Zij lijken ervan uit te gaan dat Niels op elk moment van de dag loopt te zingen of een tv-programma presenteert. Maar nee, die mens is soms ook gewoon ongelukkig. En dat is maar normaal ook.”

In hoeverre sta je als bekende mens onder druk om perfect te zijn? Want zodra er iets misloopt, van een verkeersovertreding tot een badhairday, wordt dat uitgesmeerd in de roddelblaadjes.

“Het is gek: mensen vinden het leuk om een underdog de top te zien bereiken, maar ze vinden het óók fijn om hem weer te zien vallen. Ik betrap me daar zelf ook op. Als je mij met één ding kunt laten lachen, dan is het wel met YouTube-filmpjes van vallende mensen. Dan zit ik te huilen van het lachen. Het moet zijn dat iemand zien vallen, letterlijk of figuurlijk, een gevoel geeft van: ‘Zie je wel, het is ook maar een mens. Wij zijn niet de enigen die zich af en toe prikken aan de doornen van het leven.’”

Is jouw kijk op de mens bijgesteld toen je merkte hoe gretig je naaktbeelden gedeeld werden?

“Nee. Ik denk dat mijn beeld van de mensheid al vrij vroeg is bijgesteld, in mijn late puberteit. Ik heb toen begrepen dat mensen soms gewoon een mes in je rug planten. In de media word je dat snel gewoon. Ik ben van Ketnet naar Eén gegaan, van Studio Brussel naar MNM. Hoe groter het publiek werd, hoe luider de mensen gingen roepen, zowel in de positieve als negatieve zin. Dus schrok ik ervan dat mensen zich verkneukelden toen ik van mijn sokkel was getuimeld? Nee. Ik wist ook goed genoeg dat toen ik mensen vroeg om eens in de spiegel te kijken, er velen gingen zeggen: ‘Kijk zelf in de spiegel.’ Of: ‘Je hebt er al genoeg in gekeken!’ (lacht) Ik kan daar nu mee lachen, omdat ik in de loop der jaren een immuniteit heb kunnen kweken door in de shit te dabben. Ik mag er niet aan denken hoe het is voor de kandidaten van Big Brother of K2 zoekt K3 om zonder voorbereiding zoveel bagger over je heen te krijgen. Hoe kun je je daarop voorbereiden? Laat je je bij wijze van training een beetje uitschelden door een beperkt publiek? Dat gaat niet. Dus laat dit een waarschuwing zijn voor iedereen die beroemd wil worden: je bent gek! Begin er niet aan. Het is vergif! Misschien moeten we naar een wereld waar niemand beroemd is. ‘Iedereen onbekend’, zou dat geen mooi programma zijn?”

Volgens onderzoeken zouden beroemde mensen een minder hoge levensverwachting hebben en vaker zelfmoord plegen dan mensen die niet beroemd zijn.

“Oké, da’s boeiende informatie, Jonas. Ik weet niet wat ik ermee moet aanvangen. (lacht) Zoals ik al zei, had ik het ten tijde van de start van MNM wel even moeilijk, maar ik heb nooit gedacht: ‘Nu spring ik uit het raam.’ Ik denk dat iedereen weleens in zijn bed wil blijven liggen, omdat het leven je niet gunstig gezind is.”

Was je meteen strijdvaardig toen die beelden van je begonnen te circuleren?

“Ja, toch wel. Ik had het voordeel dat ik goed omringd was, door mensen die mij graag zien. Ik trek mij ook op aan een citaat van Herman Brusselmans: ‘Het ergste dat kan gebeuren, is dat je doodvalt’. En dat is niet gebeurd. Ik ben niet doodgevallen. Dus het is allemaal winst. Maar mocht ik dit zo’n 15 jaar geleden meegemaakt hebben, dan weet ik niet of ik dat even makkelijk achter mij had kunnen laten. Dat is misschien het voordeel van er al wat langer in te zitten. Het is wel zo: toen dat gedoe begon, was ik blij dat we in coronatijden leven en er niet zo veel volk op straat was. Ik ging nog wel naar de bakker, maar het was niet bepaald met volle goesting.”

Ik moet nu denken aan een boutade: ‘Een beroemdheid is iemand die erg hard werkt om naam te maken en daarna een zonnebril en muts gaat dragen om anoniem te blijven.’

“Ja, het mondmasker vond ik geweldig. Maar dan nog word je herkend. Ik was in de periode van die naaktbeelden in de Colruyt toen een oud vrouwtje op mij afkwam. Ik was bang dat ze over die zaak ging beginnen. Zij: ‘Van de Veire?’ ‘Ja?’ ‘Ik kijk graag naar uw programma’s.’ (lacht) Ach, de meeste mensen zijn vriendelijk. Je wordt maar zelden uitgescholden. Maar het is wel zo… Ik zal niet zeggen dat ik mij afzonder, want ik heb ook een zoon die naar school gebracht moet worden en zo, maar ik merk wel dat ik minder vaak spontaan op café ga.”

Tot slot: weeg de voor- en nadelen van bekend zijn eens tegen elkaar af.

“Het voordeel is dat je een adrenalinespuit van appreciatie krijgt, het nadeel is dat het ook een vorm van mentale euthanasie kan worden. Bekendheid is voor velen een verslavende drug. Roem en roes verschillen amper één letter van elkaar. Dat kan geen toeval zijn. En net zoals een roes is roem sneller weg dan je wil. En eerlijk: de kater wil je niet. Zo’n David Hasselhoff die is blijven hangen in vroegere successen? Daar bedank ik voor. Dat is mijn grootste nachtmerrie, dat ze mij op mijn schouder komen tikken en zeggen: Van de Veire, bedankt, maar voor ons hoeft het niet meer. Dat moment wil ik graag voor zijn.”

© Humo