Horrorserie ‘All of Us Are Dead’: voortreffelijk creepy, maar mag het wat meer zijn?

Bij ons is het Zuid-Koreaanse All of Us Are Dead vandaag de best bekeken Netflixserie. In een hoop landen voert de reeks eveneens de top vijf van de streamingsdienst aan. Opvallend genoeg doet All of Us Are Dead dat niet door à la Squid Game een bestaand format – dat van martelfilms zoals Hostel – naar de TikTok-generatie te vertalen, maar door zich keurig aan de genreconventies te houden. Er is werkelijk niets verrassend aan de zombie-uitbraak in de middelbare school van het fictieve stadje Hyosan. Het troepje overlevers dat zich in klaslokalen barricadeert, doet precies wat elfendertig andere overleverskliekjes in gelijkaardige series en films doen: panikeren, elkaar beschuldigen, elkaar wantrouwen, met elkaar op de vuist gaan en erger. Ook de zombieaanvallen verlopen in een vertrouwd ritme. Wie dit genre kent, verwacht niets anders. Net in de uitzichtloosheid ligt het appeal van het zombiegenre. Er is geen beterschap op komst. De apocalyps heeft zich voltrokken. Er is alleen maar uitstel van sterven.

Dolletjes, voorzeker, maar waarin ligt dan de meerwaarde van All of Us Are Dead? Mogen we überhaupt meerwaarde eisen van zo’n pretentieloze horrorserie? Euh… tuurlijk. Deze jongen verwacht na de decennialange consumptie van cult-, horror- en trashcinema – mijn therapeut maakt zich terecht zorgen – toch net iets meer van horrorfictie anno 2022. Staan de zombies in All of Us Are Dead misschien voor de imperialistische troepen van Kim Jong-un? Moeten we écht genoegen nemen met het halfbakken gemoraliseer van de snode wetenschapper die het zombievirus verspreidde? Waar zitten die godverdomse dubbele bodems?

Maatschappijkritiek

Zombies span je namelijk zonder weinig moeite voor je kar. Dat wist George A. Romero, de godfather van het genre, ook al. In zijn meesterwerk Dawn of the Dead liet hij zijn levende doden door een winkelcentrum wankelen en leverde op die manier terloops kritiek op de consumptiemaatschappij. Met die ‘intelligenterige’ rock-’n-rollaanpak ging een hele resem cultregisseurs aan de haal. Ene Dan O’Bannon vertelde iets onsamenhangends over de Koude Oorlog en over nucleaire dreiging in Return of the Living Dead, in 1985, midden in Ronald Reagans natte droom om het communisme te pletten als fijngestampte zombiehersens. 

In het derde deel van de Return of the Living Dead-franchise gebruikt Brian Yuzna de wandelende lijken om kritiek te geven op het militaire apparaat en om argwanend de technologische evoluties in de medische wetenschap te belichten. Zombies hoeven geen eendimensionale antagonisten te zijn, laat staan bloeddorstige überbejaarden in staat van ontbinding. Wie ooit postironische zombiehorror zoals 28 Days Later en Train To Busan zag, weet dat de lat vandaag hoog ligt.

Yep, All of Us Are Dead is bij momenten voortreffelijk creepy. Maar mag het alsjeblieft een tíkkeltje meer zijn?