“Er moet me iets van het hart”, begint de oprichter van het jongerenproject Let’s Go Urban. “Bijzonder droevig voel ik me. Ongelooflijk boos. Een overrompeling van onmacht.”

Waarom ze zich de afgelopen tien jaar zo heeft ingezet voor het maatschappelijke en het maatschappelijk ondernemen? “Omdat het verdorie nodig is. Omdat elk kind alle kansen verdient om op te groeien in een omgeving waar hij/zij kind kan en mag zijn. Waar zij, de meest onschuldigen onder ons, kunnen lachen, huilen, verdrietig zijn, blij zijn, teleurgesteld zijn, spelen, vallen, dromen, groeien.”

“Omdat er verdorie onder onze neus elke dag opnieuw, elke minuut die voorbij tikt, kinderen zijn die NIET de mogelijkheid hebben om kind te zijn. NIET weten waar ze slapen vannacht. GEEN warmte, geborgenheid en liefde kennen.”

Onzichtbare muren

“Omdat ik blijf geloven in een samenleving waarbij we de onzichtbare muren, die hoger zijn voor de meest kwetsbare onder ons, steen voor steen kunnen afbreken.”

“Omdat ik geloof in de kracht van samen. De kracht van de jongeren. De kracht van sociale mobiliteit.”

El Kaouakibi geeft aan zich de laatste tijd droevig, onzeker en eenzaam te voelen als ze ziet hoeveel onrecht er is tegenover “de meest onschuldigen onder ons, onze kinderen.”

Ze trekt zich naar eigen zeggen op aan de honderden jongeren die ze wekelijks bereikt en ziet opgroeien. “De honderden jonge mannen en vrouwen die ik de afgelopen jaren heb zien evolueren van kwetsbaar en onzeker naar heroes en sheroes. Ik trek me op aan het feit dat er een generatie is opgestaan die meer dan ooit van zichzelf laat horen en onderneemt.”

“Sorry, normaal zwijg ik en doe ik. Maar soms moet je spreken. Enough is enough”, sluit ze af.