Beresterke Van Baarle soleert naar eerste zege in Monument in snelste editie van Parijs-Roubaix ooit, Van Aert tweede

Nauwelijks een half jaartje na de laatste editie - die uitzonderlijk in oktober plaatsvond - kregen de renners alweer Parijs-Roubaix op hun bord. Dit keer geen uitgeregend modderfestijn, wel een kurkdroge uitgave. Misschien daarom dat topfavorieten Mathieu van der Poel en Wout van Aert - ja, toch? - in de beginfase van de koers nog niet echt wakker waren toen INEOS Grenadiers het gashendeltje vol opendraaide. Een eerste pelotonnetje reed al snel meer dan een minuut weg, daarachter was er werk aan de winkel.

Na een ziedende achtervolging van meer dan 100 kilometer en ontelbare incidenten kwamen Van Aert en Van der Poel met het gevreesde Bos van Wallers in zicht weer helemaal in de koers. Voor even toch, want Van Aert - die als vijfde opdraaide - kende pech en moest zowat het hele peloton voorbij laten gaan. Eens de kasseien achter de rug nam de Belgische kampioen z’n plek weer in, maar de eerste streep op de carrosserie was getrokken.

Intussen maakten Matej Mohoric en Tom Devriendt het mooie weer in de spits van de koers. Devriendt werd zelfs de enige koploper nadat Mohoric af te rekenen kreeg met een lekke band. De Sloveen waaide zo terug naar een elitegroepje dat zich na een versnelling van Van Aert had afgescheurd op de gevreesde vijfsterrenstrook van Mons-en-Pévèle. Van der Poel, Küng, Stuyven, Lampaert... Ook zij waren allemaal op de afspraak. Met deze groep trokken we naar de diepe finale, maar niet voor Van Aert nog eens lek reed. Onze landgenoot pikte niet veel later zijn wagonnetje weer aan. 

Parijs-Roubaix mag dan dé kasseiklassieker bij uitstek zijn, de koers wordt vaak beslist op de tussenstroken. Dat gebeurde ook dit jaar: Lampaert en Mohoric slopen weg en maakten de oversteek naar eenzame koploper Devriendt, een slinkse Dylan van Baarle was de laatste die de brug sloeg. Van Aert besefte het gevaar en trok met Küng en Stuyven - die even later wegviel met pech - in de achtervolging, maar ze zouden nooit meer voorin verschijnen. En Van der Poel? Die kende geen goeie dag en moest ietwat verrassend passen. 

Met z'n vieren zetten de koplopers koers naar de strook van Camphin-en-Pévèle. Daar zette Van Baarle de anderen al snel onder druk - de Nederlander had duidelijk nog wat in de tank en reed Lampaert, Mohoric en Devriendt uit het wiel. Van Baarle overleefde daarna ook probleemloos Carrefour de l’Arbre en stoomde solo door naar de piste van Roubaix, waar hij z’n eerste zege in een Monument boekte. Met ook nog een tweede plek in de Ronde van Vlaanderen mag-ie met zekerheid bij de mannen van het voorjaar gerekend worden.

Ook de strijd om de overige podiumplaatsen stond nog bol van het tumult. Lampaert lag met Mohoric in polepositie, maar de West-Vlaming kwam op Gruson hard ten val na een aanrijding met een supporter. Mohoric kreeg zo met de piste in zicht nog het gezelschap van Van Aert, Küng en Devriendt. Bijna twee minuten na de finish van winnaar Van Baarle sprintte Van Aert voor Küng naar de tweede plek, Devriendt strandde op plek vier.

Opvallend: mede door het razendsnelle begin draaide deze editie van Parijs-Roubaix uit op de snelste aller tijden. Winnaar Van Baarle zette een gemiddelde snelheid van 45,792 kilometer per uur neer en deed zo beter dan Van Avermaet in 2017 (45,204 km/uur).

Lees ook:

Wout van Aert, die deelname aan Luik-Bastenaken-Luik bevestigt, tweede na echte pechdag: “Ik heb mezelf verbaasd”

“Schandalig” en “Wat een kalf”: kritiek Quick.Step snoeihard nadat podiumrijpe Yves Lampaert viel door onoplettende fan

DE MENING VAN MICHEL. “Ik heb Lotto-Soudal nergens gezien, dat is een afgang”