De zesde Luik-Bastenaken-Luik voor vrouwen (142,1 kilometer lang, met start in Bastenaken) bracht een kans op een stukje geschiedenis. Marta Cavalli won de voorbije twee weken de Amstel Gold Race en Waalse Pijl en kon de tweede vrouw ooit worden die de drie Ardennenklassiekers in hetzelfde jaar won. Een huzarenstukje dat enkel Anna van der Breggen haar in 2017 voordeed.

Met Magdeleine Valliere, Quinty Ton, Flora Perkins en Jeanne Korevaar koos een groepje van vier al snel het ruime sop. Ze hielden het drie beklimmingen vol, maar in de aanloop naar helling vier - de Col du Rosier - was hun verhaal uit. Al snel vormde zich een nieuwe ontsnapping die dubbel zo groot was, met enkele bekende namen. Amanda Spratt en veldrijdster Clara Honsinger, bijvoorbeeld. SD Worx stuurde met Marlen Reusser ook iemand mee, de andere namen waren Soraya Paladin, Leah Thomas, Sara Martin, Evita Muzic en Leah Kirchmann.

Sterke Van Vleuten op La Redoute

De acht rensters verzamelden een voorsprong van ongeveer tweeënhalve minuut, maar aan de voet van La Redoute - op zo’n 30 kilometer van de streep - was die alweer richting de minuut gezakt. En toen Ashleigh Moolman-Pasio het tempo de hoogte in joeg en vervolgens Annemiek van Vleuten ook nog eens haar duivels ontbond op de steile klim, ging het snel. Van Vleuten reed met één lange inspanning het gat naar de koplopers dicht, enkel Zwitsers kampioene Reusser kon volgen.

Enkele kilometers verderop volgde een hergroepering. Veel volk was er niet meer, maar Grace Brown besloot toch alleen te versnellen op ruim 20 kilometer van de meet. De andere dames keken naar elkaar, de Australische reed weg. De Roche aux Faucons, de slothelling van deze koers, zou ze niet overleven: op het steile eerste stuk was het opnieuw Van Vleuten die versnelde en op en over Brown ging.

Solo van twaalf kilometer

Niemand kon mee, waardoor Van Vleuten het na de Roche aux Faucons nog twaalf kilometer alleen moest volhouden. Geen sinecure: de voorsprong op de achtervolgende groep, met daarbij ronkende namen zoals titelverdediger Demi Vollering, Ashleigh Moolman-Pasio, Marta Cavali, Grace Brown en Elisa Longo Borghini, bedroeg een kleine 20 seconden.

Die voorsprong wist Van Vleuten te behouden en in de slotkilometers zelfs uit te breiden, hoewel de achtervolgers prima samenwerkten. Voor de ervaren Nederlandse was het genieten: na de editie van 2019 wint ze voor de tweede keer Luik-Bastenaken-Luik. In de sprint om plaats twee, 43 seconden later, was Brown de sterkste. Vollering mocht als derde mee het podium op.

Van Vleuten wordt ook mederecordhoudster in de weliswaar nog jonge geschiedenis van Luik-Bastenaken-Luik voor vrouwen. De intussen gepensioneerde Anna van der Breggen won eerder ook al tweemaal (2017 en 2018). De enige niet-Nederlandse die deze koers al kon winnen, was de Britse ex-wereldkampioene Lizzie Deignan in 2020.

Van Vleuten: “Ik ben zoals goede wijn”

Na haar solowinst waren er tranen bij Van Vleuten, maar in de flashreactie hadden die al plaats gemaakt voor een brede glimlach. “Winnen is moeilijker geworden, in het vrouwenwielrennen. Er zijn meer kandidates op winst. Ik weet dat ik dit voorjaar beter was dan ooit. Maar het is niet zo dat mij dat altijd een overwinning bezorgde”, vertelde Van Vleuten.

Onderweg naar Luik maakte de latere winnares veel indruk met versnellingen op de twee sleutelbeklimmingen, La Redoute en La Roche-aux-Faucons. “Als je het vertrouwen hebt om zoals vandaag tweemaal vol te gaan, op La Redoute en de Roche-aux-Faucons, en het dan afmaakt: dat is het beste gevoel. Je moet moed hebben, om vol gas te gaan van bij de voet. En het vertrouwen om te weten dat je de rest kan lossen. Het was ook een optie om pas vol te gaan op La Roche-aux-Faucons, maar ik weet dat ik meer kansen heb als ik tweemaal alles geef. Ik ben zoals goede wijn: mijn kracht komt met de jaren. Hoe meer inspanningen ik doe, hoe meer kans ik maak om solo weg te geraken.”

“Maar makkelijk was het niet, als je na La Redoute opnieuw met iemand van SD Worx zit die niet rijdt. Niet dat er daar iets over te zeggen valt: het is een goeie tactiek van hen. Maar je weet dat het dan moeilijk wordt. Dan toch winnen, dat is ongelooflijk. Na de Roche-aux-Faucons zat de wind ook vol op de kop. Dus wist ik deze morgen al dat het zwaar zou worden voor iemand alleen op kop. Als ze achter je rijden, hebben ze door die wind het voordeel. Als ze achter mij samen zouden werken, wist ik dat ze mij weer zouden grijpen. Maar ik had maar één optie: in aero tijdritmodus gaan, en alles geven. Pas op de aankomst kon ik geloven dat ik het had gehaald.”

Ook bij de vrouwen was Luik-Bastenaken-Luik de laatste klassieker van het voorjaar. “Ik ben nu twee weken thuis. Daar kan ik van deze zege genieten, en van mijn hele voorjaar. De Tour de France is mijn volgende grote doel.”