Kan een monsteralliantie Pogacar, die aan finish wordt opgewacht door verloofde, nog in problemen brengen? “Het maakt me niet uit of iedereen tegen me rijdt”

Vingegaard deed een gooi naar de ritzege, maar op het grote offensief van Jumbo-Visma is het nog wachten. Ineos Grenadiers houdt vier renners in de top tien, maar actie ondernemen, deden ze nog niet. De twee beste Fransen, Gaudu en Bardet, toonden ook nog geen initiatief. Van niet kunnen, of wachten ze op een beter moment? Om gezamenlijk toe te slaan misschien?

Vandaag kreeg Pogacar dat scenario voor de voeten gegooid: ‘Ja, je bent dominant, maar wat als de tegenstand zich gaat verenigen en je in groep gaat bestoken? Wat als Jumbo, Ineos en de rest de handen in mekaar gaan slaan?’. De jonge gele truidrager wreef over zijn kaak en haalde de schouders op. “In de bergen bepalen de benen hoe de koers verloopt. Mij maakt het niet uit of iedereen samen tegen mij koerst of niet. Op de slotklim gaat het erom wie het hardst op de pedalen duwt.”

Tja, waarom zou hij ook twijfelen? Pogacar heeft de Tour stevig in handen. Twee ritten op rij gewonnen, het geel zit steeds strakker om zijn schouders. Niet dat hij op de concurrentie neerkeek. Pogacar noemde Vingegaard “wellicht de beste klimmer ter wereld”. Hij vertelde dat hij heel diep moest gaan om de Deen te remonteren in de laatste 25 meter. “Maar ik wilde deze etappe tegen elke prijs winnen. Ik wilde niet delen. Deze rit zat al in mijn hoofd sinds het parcours bekend werd. Dit was een speciale dag voor me: mijn familie stond aan de voet van de klim, mijn verloofde Urska stond op één kilometer van de top. En mijn jongens hadden de hele dag heel hard gewerkt. Ik zat op mijn limiet toen Vingegaard aanviel, maar ik verplichtte mezelf om er alles uit te persen.”

Pogacar won, van een fietslengte achterstand maakte hij een fietslengte voorsprong. En niemand kon ontkennen dat hij de beste indruk liet. Vingegaard moest twee meter na de lijn letterlijk voet aan grond zetten of hij viel om — een steward moest hem ondersteunen naar een veiliger plek. Totaal kapot. Pogacar reed zelf de uitloper omhoog. Duidelijk frisser.

In zijn nabeschouwing ging het vaker over de speciale boodschap die hij wilde brengen dan over het fysieke lijden op de vreselijk steile La Super Planche des Belles Filles. “Ik had nieuwe schoenen aan”, vertelde Pogacar aan al wie het wilde horen. “Omdat we vandaag gestart zijn met een foundation die wil helpen bij kankeronderzoek. De schoenen moeten daar de aandacht op vestigen.” Mooi initiatief. Pogacar is oprecht betrokken — zijn schoonmoeder overleed in april aan kanker — maar het is veelzeggend dat zijn stichting zijn gedachten meer beheerste dan de strijd om geel.

Een alliantie tegen hem leek het laatste van zijn zorgen. Volgens Teammanager Matxin Joxean Fernandez mag Pogacar in ieder geval vertrouwen op het team. “De ploeg is sterk genoeg. Dit zijn grote namen, super professionals. Majka is een van beste klimmers, Bennett ook. We hebben McNulty, Soler, Berg, Laengen, Hirschi... Dit is een superteam. Dat is nodig, want de concurrentie is sterk. Vingeraard is een goeie rivaal. Ik heb maximaal respect voor hem, ook voor Roglic. Roglic blijft Roglic. De verschillen die er nu zijn, zijn nog niet bepalend.”

Nadat hij dan toch even iets langer had nagedacht over het klassement, was dat ook de conclusie van Pogacar. “Voor mij zijn het een geweldige zeven dagen geweest, maar de Tour is nog lang niet gedaan. We hebben nu één klim gehad, dat was twintig minuten. Volgende week komen er veel meer hoge bergen aan. Dat kan een ander verhaal opleveren. En ik denk dat iedereen gezien heeft hoeveel renners er echt nog sterk zijn. Ik ben blij dat ik wat tijd gepakt heb, maar jullie weten ook dat geen enkele kloof ooit groot genoeg is. Je kan nooit genoeg voorsprong hebben. Ik zal nog twee weken moeten werken voor dat geel, maar ik heb er vertrouwen in.”

Bekijk ook.  Pogacar klopt Vingegaard na titanenstrijd in slotkilometer