Nina Derwael: ‘Ik won elke medaille die ik kon winnen. Dus leg nu even geen druk meer op mij alsjeblieft’

Na de stroomversnelling die haar olympisch goud ontketende, is gymnaste Nina Derwael stilaan in rustiger wateren beland. Sinds ze in februari Dancing With the Stars won met Simone, is het weer business as usual voor de Sportvrouw van het Jaar. Ze traint in Gent, al is haar dagelijkse regime wel aangepast. “Ik doe één turntraining per dag, een tweede sessie spendeer ik aan kracht, cardio of doe ik specifieke trainingen bij de kine. Ik zit niet meer aan de 30 tot 32 uren per week die ik voor Tokio deed en dat is ook niet meer nodig. Voor de ‘oudere’ meisjes is het belangrijkste om lichamelijk in orde te blijven, de techniek en de elementen zitten er al ingeslepen.”

Is het gedaan met samenwonen nu je vriend Siemen Voet van PEC Zwolle naar Slovan Bratislava trok?

“Eigenlijk waren we het al gewend om elkaar alleen in 't weekend te zien, maar nu wordt het wel een langeafstandsrelatie. Als de planning het toelaat, ga ik toch proberen om zoveel mogelijk weekends naar daar te gaan en hem te steunen. Voor Siemen is het toch lastiger dan voor mij, want hij zit ginder alleen terwijl ik in mijn vertrouwde omgeving blijf.”

En hoe gaat het met jouw sportieve carrière?

“Beter. Ik heb een tijdje gesukkeld met mijn knie. Die blessure aan mijn pees was voor de Spelen al niet helemaal in orde, maar ik heb er een lange periode geen last meer van gehad. Zodra ik weer opbouwde, was de pijn er terug. We pasten de trainingen aan: alles wat belastend is, ging eruit. Bij de kine werkten we op de pees en de spieren errond en nu is ze weer zoals in Tokio. We zijn op de goede weg maar we zijn er nog niet.”

In augustus is er een EK in München, waar jij voor past. Leg eens uit waarom.

“Deels door de knie. Ik zit nog altijd in opbouw en heb ook de kracht in mijn lichaam nog niet helemaal terug. Het was een kwestie van kiezen tussen het EK en WK, ook bij het inplannen van mijn vakantie. Mijn lichaam had vorige maand nood aan wat ontspanning.” 

Je laat zo wel een ‘zekere’ medaille liggen.

“Ja... Allee, zéker is een medaille nooit, maar nu de Russen er ook niet bij zijn... Ik zou dan natuurlijk zelf ook in vorm moeten zijn. Maar als ik in juni geen vakantie had genomen, dat had het turnen me tot hier (houdt hand boven hoofd) gezeten. Dan zou het slecht zijn gegaan naar het WK toe terwijl het belangrijker is dat ik er dàn sta, ook voor het team.”

Gaat het niet kriebelen als dat EK begint?

“Jawel. Elke keer ik niet kan meedoen aan een EK of WK omdat het niet in mijn schema past, denk ik: ‘Godverdorie, ik had er ook willen staan’. (lacht) Da’s de topsporter in mij. Je wil ook tonen waar je in de zaal zo hard aan hebt gewerkt. Maar ik ga er wel in München bij zijn om de meisjes te ondersteunen.”

Je hebt alles gewonnen, soms tot twee keer toe zelfs. Je hebt een turnelement op je naam. Hoe motiveer je jezelf nog om hard te trainen en gedisciplineerd te leven?

“Dat is toch een beetje uit liefde voor de sport. Ik doe het écht nog graag. Maar ik ga ook niet turnen om te turnen, ik heb als topsporter een doel nodig om het beste uit mezelf te halen. En hoe goed je ook bent: er zijn altijd punten die je kan verbeteren. De challenge die ik me stelde, is om mijn oude niveau weer te evenaren of zelfs te overtreffen.” 

Helpt het als ik je zeg dat je de eerste gymnaste sinds Khorkina in 2001 kan worden met drie wereldtitels aan de brug?

“Het is zeker tof om je naam in de geschiedenisboeken te zetten en me die uitdaging te stellen. Mijn mindset nu is: ik heb behaald wat ik wou behalen en nu ga ik er nog alles aan doen om er het maximum uit te persen. Lukt dat, zoveel te beter. Lukt dat niet, dan heb ik het tenminste geprobeerd. Ik wil mijn carrière niet eindigen met spijt.”

Usain Bolt was altijd erg bezig met zijn ‘nalatenschap’. Herkenbaar?

“Neen, dat is nooit echt in mij opgekomen. Ik zag wel krantenkoppen met woorden als ‘geschiedenis’ en ‘eerste dit’ of ‘eerste dat’; mensen zeggen me soms: ‘Wie weet leren de kindjes later over u’. Maar ik was daar nooit concreet mee bezig.”

Voor alle duidelijkheid: je gaat dus naar het WK?

“Dat is wel het doel. Al weet ik niet of het me lukt om allround te doen. Ik denk eerder alleen brug en balk. Ik heb nog geen enkele sprong gedaan en op de grond ook praktisch niets. Niet dat ik daar in het verleden heel veel op trainde (schatert). Maar ik wil niks forceren. Mijn gezondheid komt op de eerste plaats. Beter rustig en goed opbouwen, zodat ik van die knieproblemen verlost ben, dan te snel gaan en hervallen.”

In december zei je nog: ‘Ik heb niks meer te bewijzen’. Tia Hellebaut vertelde eens dat zodra de medailles voor haar niet meer het belangrijkste waren, het eigenlijk gedaan was. Ze ging er geen 300 procent meer voor. Bestaat dat  ‘gevaar’ bij jou?

“Ik snap wat ze bedoelt. Maar als ik zeg ‘niks te bewijzen’, dan is dat vooral naar de buitenwereld toe: ‘Kijk, ik heb alles op mijn palmares staan. Ik won elke medaille die ik kon winnen. Dus leg nu even geen druk meer op mij alsjeblieft. (lacht) Maar voor mezelf wil ik élke dag bewijzen dat ik beter ben dan de dag ervoor en dat gaat nooit veranderen, dus in dat opzicht heb ik er geen schrik voor. Als ik naar een WK ga, dan doe ik mee om iets te bereiken - da’s normaal.”

Je hebt de druk niet nodig om te presteren?

“Dat gaan we binnenkort zien, hé. (lacht) Ach, ik weet ook wel dat de ogen àltijd op mij gericht zijn, met mijn olympisch, wereld- en Europese titels. De druk zal er altijd zijn.”

Voor jou werken die medailles eerder bevrijdend?

“Ja, dat denk ik wel. Zelfs mocht ik na Tokio gestopt zijn, dan nog zou mijn carrière àf zijn geweest. Dan zou ik op een hoogtepunt zijn gestopt. Maar ik deed voort omdat ik voelde dat ik het turnen hard zou missen en er nog niet alles heb uitgehaald.”

Heb je ooit aan stoppen gedacht?

“Vóór de Spelen zei ik altijd: ‘Oké, Tokio 2020 en dan is het voor mij goed geweest’. En ineens is dat daar dan al (lacht) - veel te snel. Eigenlijk ligt het voor een stuk ook aan Siemen die altijd zei: ‘Allee, je gaat toch nog niet stoppen na Tokio? Ik ben ook nog bezig’. Maar zo lang ga ik het niet volhouden, hoor - geen paniek. Als ik de andere meisjes dan bezig zag, kreeg ik ook zin om te herbeginnen en dat weet je: ik ben niet klaar om te stoppen.”

In Tokio koos je uiteindelijk niet voor de moeilijkste uitvoering van je oefening. Heb je daar nog aan geschaafd, kan je die nu al stabieler turnen?

“Het doel is voorlopig om die oefening van Tokio weer te turnen, want nu kan ik die nog niet. (lacht) De code is ook weer veranderd en dus zijn we andere samenstellingen aan het proberen, om te kijken wat het beste werkt. Als we er wat nieuws aan toevoegen, dan zal dat zeker niet voor het WK zijn.”

Parijs 2024 komt er snel aan. Zit dat al in je hoofd?

“Momenteel niet. Nu zit het WK in Liverpool in mijn hoofd. En dan het WK in Antwerpen. Dat zou voor mij een mijlpaal zijn: ik heb altijd al eens een WK in eigen land willen turnen. Als je ziet hoe het WK 3x3 in België leefde, dat moet heel mooi zijn om mee te maken. En dan is er nog één jaar tot Parijs.”

Na de Spelen besliste de Gymfed om je trainster Marjorie Heuls minstens tot 2024 aan boord te houden. Was dat voor jou een vereiste om door te gaan tot Parijs?

“Ik zou het geen vereiste noemen, maar een opluchting. We werken intussen al elf jaar samen, ik zie me nu niet met een andere trainster in de zaal staan, en al helemaal niet op een wedstrijd. Dat geeft me rust. Marjorie weet hoe ze me moet aanpakken, wat ik wel en niét nodig heb als ik stress heb.  Mocht er een andere coach zijn gekomen, dat had ik die band helemaal van nul moeten opbouwen. Misschien kan dat verfrissend werken, maar ik ben een gewoontebeestje - ik zou er tijd voor nodig hebben om dat te verwerken.”

Tokio is bijna een jaar geleden. Hoe kijk je daar op terug?

“Als ik op m’n gsm door mijn foto’s scroll en ik kom er van Tokio tegen, dan word ik daar instant gelukkig van. De kwalificatie voor de teamfinale, de allroudfinale samen met Jutta Verkest, Maellyse Brassart die bij me was tijdens de brugfinale ... allemaal onvergetelijke momenten. Soms vergeet je al het harde werk dat eraan vooraf is gegaan. Ik vergelijk dat met een bevalling. Allee, mama’s zeggen toch altijd: ‘Het doet keiveel pijn maar zodra je dat kindje in je armen hebt, vergeet je hoe je hebt afgezien.’ Toen ik daar met mijn gouden medaille in handen stond, herinnerde ik me ook alleen nog de gelukkige momenten.”

Valt dat nog te evenaren?

“Dat gevoel? Ik denk het niet. Van mijn eerste wereldtitel in Doha genoot ik meer dan van de tweede in Stuttgart, omdat het de allereerste was. Dat is net hetzelfde met mijn eerste Europese titel in Cluj - dat blijft een speciaal plekje.”

Was dat olympisch goud voor jou een life changer?

“Ja. Toen wist ineens iederéén wie ik was. Het is duidelijk dat héél veel Belgen naar de Spelen kijken, zelfs naar het turnen. Het is gewoon absurd hoeveel mensen me er nog op aanspreken: ‘Nina, besef je wel dat mensen zich dat hun leven lang gaan herinneren? Ze weten nog echt exact wat ze aan het doen waren en waar ze waren ‘toen jij die gouden medaille pakte.’ Voor mij is dat een hele rare gedachte.”

Kan jij nog anoniem op straat komen?

“In Bratislava wel. (lacht) In België minder. In principe heb ik daar ook geen probleem mee. Ik vind het irritanter als je zo’n gefluister hoort: (luid) Da’s Nina... (fluistert) Derwael. Mensen zijn echt niet subtiel, hoor. Dan heb ik liever dat ze naar me toe komen en een praatje slaan.”

Vind je de bekendheid nog tof of is het goed geweest?

“Soms heb ik wel het gevoel: kunnen we het even uitzetten? Erkenning en zo is wel leuk, maar het is ook leuk om onopgemerkt een restaurant binnen te gaan, zonder dat alle hoofden naar jou draaien. In Nederland had ik daar al geen last van, in Bratislava zal het nog minder zijn. Ik kan er incognito leven. Maar eigenlijk mag ik niet klagen. Als ze zien dat ik met vriendinnen of Siemen op stap ben, dan laten ze me meestal wel met rust.”

Je sprak over bevallen: denk je soms al aan kindjes? Je bent al wel even samen met Siemen.

(lacht) “Goh, neen. Nog niet direct. We willen allebei nog wat van ons leven genieten en samen zaken ontdekken. En waar staat hij straks in zijn carrière - of ik... Dat zijn factoren waar we rekening mee moeten houden maar voorlopig staan kindjes nog niet op de agenda.”

Toch een Nina’tje later, neen?

“Ik wil wel graag één of twee kindjes, maar een datum heb ik er nog niet op geplakt.” (lacht)

Bekijk ook. Nina Derwael kroont zich tot olympisch kampioene in Tokio