ACV wil controle op “wangedrag” bij verzekeraars arbeidsongeval

Wie een arbeidsongeval heeft, moet aankloppen bij de arbeids­ongevallenverzekeraar van zijn werkgever. Die beslist of het effectief om een arbeidsongeval gaat. En daar knelt het schoentje, zegt de christelijke vakbond ACV, die een pas gepubliceerd statistisch rapport van het federaal agentschap voor beroepsrisico's (Fedris) uitploos.

Het agentschap berekende dat in 2020 in de privésector 13,4 procent van alle arbeidsongevallen door de verzekeraars werd geweigerd. “Concreet gaat het om 17.560 dossiers”, aldus ACV-secretaris Stijn Gryp. Een weigering houdt in dat mensen geen vergoeding krijgen uitbetaald, waardoor ze zelf een groter aandeel van de kosten moeten dragen.

De vakbond heeft vragen bij “de voortdurende stijging van het aantal weigeringen doorheen de ­jaren”. Het ACV wijst er ook op dat er grote verschillen bestaan tussen de verzekeraars onderling, ook als het gaat over arbeidsongevallen van en naar het werk. “Het doet serieuze vragen rijzen bij de manier waarop verzekeraars de aangiftes van arbeidsongevallen beoordelen”, zegt Gryp.

Temeer omdat Fedris vorig jaar een steekproef van zo'n 2.800 ­geweigerde arbeidsongevallen onderzocht, “waarbij de overheidsdienst oordeelt dat een op de zeven terzijde geschoven dossiers wel ­degelijk een arbeidsongeval betrof en de verzekeraars het onterecht ­afkeurden”.

De vakbond dringt daarom aan op strengere en duidelijkere ­regels: “We vragen dat verzekeraars de werknemer onmiddellijk een kopie van de arbeidsongevallenaangifte overmaken, zodat er gecontroleerd kan worden dat alle elementen wel degelijk vermeld staan. Zo kan meteen worden gereageerd en worden onnodige weigeringen vermeden.”

Assuralia, de koepelorganisatie van de verzekeraars, beklemtoont dat “sommige verzekeraars actiever zijn in risicovollere sectoren dan andere, wat de percentages effectief kan doen schommelen”, zegt woordvoerder ­Peter Wiels. Volgens hem is “een deel van de weigeringen het gevolg van mis­leidende aangiftes” en zitten in de weigeringen ook “onvolledige dossiers”.