Pukkelpop 2022 zit erop: dit waren de allerbeste concerten

Little Simz ★★★★★

Durven rappers nog het podium op met een liveband? Of hebben The Roots en Kendrick Lamar de lat zo hoog gelegd dat iedereen veiligheidshalve bij een dj of een laptop zweert? Niet zo Little Simz, koningin van de Britse rap, die in de Dance Hall werd geruggesteund door een drummer, bassist, gitarist en keyboardspeler.

Simbi was een uur lang onze koningin. En graag nog lang erna als ze daar zin in heeft. In Kiewit was ze toekomst en verleden, hoofd en heupen, fragiel en ongenaakbaar, van de aarde en van de kosmos, gesel én zalf op de wonde. De perfecte hiphopshow voor een groot festival als Pukkelpop? Close enough. Deze shit was ronduit meedogenloos.

Tamino ★★★★★

Op 22 september brengt de (nog altijd maar) 25-jarige Tamino zijn tweede plaat uit: Sahar, en het was in de Kiewitse Marquee al snel duidelijk dat veel mensen daar opvallend hard op zitten te wachten. Twee keer (één keer zelfs halverwege een song) bleek Tamino sprakeloos om zoveel (duidelijk onverwacht) applaus en open doekjes.

Tamino heeft een band rond zich verzameld waaruit heel veel liefde voor het instrument en het samenspelen blijkt. Een band met absolute controle over de eigen kunst, gecombineerd met de begeestering van Tamino zelf. En toen kwam ‘Habibi’ nog: kippenvel om een vleesmes aan te scherpen.

Sons of Kemet ★★★★★

Sons of Kemet, nochtans geen mákkelijke band, kreeg een weifelend publiek wild aan het dansen. Hell, zelfs een dwarsfluitsolo werd onthaald op luid applaus, en dat moet toch al van de sekstape van Paris Hilton geleden zijn. Waar de meeste jazzgroepen mensen beginnen weg te jagen zodra ze het ingewikkeld maken, rijfde Sons of Kemet iedereen binnen. Zij zijn zoals een aardbeving: zolang ze bezig zijn, is het simpelweg onmogelijk om níét te bewegen.

STAKE ★★★★★

STAKE trapte, zoals schier altijd, bijzonder sterk af: ‘The Sea is Dying’ - of: hoeveel dreigende energie en balzakspatadervernauwende suspens je in een paar drumslagen kan stoppen. De deur lag niet in huis, ze lag ergens helemaal achterin de tuin.

De band zag er goed uit, daar in die stevig gevulde Club. Brent Vanneste droeg voor de gelegenheid een oranje overall: hij zag eruit als de enige vuilnisman die op zaterdag werkt, maar dan op een héél coole manier. Na ‘The Sea’ ging het vrolijk op die lijn verder: ‘Doped Up Salvations’, een bijna swingend ‘Dickhead’, een fantastisch ‘Return of the Kolomon’. Kort, bondig, alles kapot.

Mdou Moctar ★★★★★

Jimi Hendrix leeft! Zijn gitaarspel is nog altijd even explosief, alleen slaat hij geen vrouwen, komt hij uit de Sahara en heet hij Mdou Moctar. We lazen op zijn gezicht alleen intens geluk - een overwinningslachje zelfs. Zijn band vuurde, met hun in woestijnzand gedompelde bluesgitaren, het grootste, wildste, van het meest oprechte levensplezier bol staande fééstje van Pukkelpop af.

De Nigerese Mdou Moctar was dansbaarder dan Jimi ooit is geweest. Een Afrique victime, zoals zijn laatste plaat heet, heb ik op deze wei, in deze vergeten uithoek van Pukkelpop, op deze wild brandende zomerdag, niet gezien. Wel un héros africain. De wereld is van Mdou Moctar.

Marc Rebillet ★★★★★

“Als cocaïne een mens was, heette hij Marc Rebillet”: onze favoriete YouTube-commentaar over de Texaanse New Yorker die zijn sets elke keer van begin tot einde volledig bij elkaar improviseert. In kamerjas en boxershort. Met een microfoon, een loop station en een sequencer. Met extreem veel energie, Marquee-vullend veel charisma en vooral een aanhoudend aanstekelijke groove.

Hij brengt het begrip ‘freestyle’ naar nieuwe hoogtes. ‘More is more’ is het devies van Rebillet: meer chaos, meer hype, meer onzin, meer sterren. Op het einde van zijn set zong hij crowdsurfend, in zijn onderbroek, terwijl hij champagne over het publiek lag te spuiten. Het minste dat je kan zeggen, is dat Marc zijn beste leven leeft.

Meskerem Mees ★★★★★

Alles wat Meskerem Mees doet lijkt gewoon, tot ze begint te zingen. De volle Club deed er instant het zwijgen toe.

“Kunnen jullie nog een beetje recht blijven staan na drie dagen Pukkelpop?”, wilde ze weten. “En is het al leuk geweest? Ja? Dat hoor ik graag”. Of ze nu zingt of praat – doorgaans op een volume dat schijnbaar alleen voor bepaalde hondenrassen hoorbaar is – je luistert en hangt aan haar lippen. Eigenlijk was alles wat Meskerem deed een hoogtepunt. Haar eenvoudige maar extreem ontwapenende afscheidswoorden: “Het was een genoegen”. Op het einde stond de Club nog exact even vol als in het begin. Het genoegen was geheel aan ons, Meskerem.

Oscar And The Wolf ★★★★★

Colombie stoof over de catwalk in een glittergewaad dat fraai met zijn Sturm Und Drang vervlocht. Hij danste, hij lachte, hij grinnikte. ‘Strange Entity’ ontpopte zich op die manier tot een euforische overwinningskreet. Max is back. En hoe! In zijn blik schemerde een meedogenloosheid door die we nog niet vaak zagen. Er kan maar één ster het felst schijnen. Guess who?

Oscar And The Wolf was op Pukkelpop een medicijn tegen het gal van hardvochtige haters en verzuurde naysayers. Een boosterprik voor wie hardnekkig in sprookjes wil geloven. Max is zo iemand. Zijn perfecte popshow is er een hoofdstuk uit. Grimm op een groove.

Fred again.. ★★★★★

Fred John Philip Gibson had gewoon een uur de Dance Hall kunnen laten daveren. Pompen en verzuipen in het zweet. Maar Gibson, alias Fred again.., bediende niet alleen de Boiler-boys, maar ook de indiefans, de samplenerds, de Canvas-kijkers, en als ik het hem had gevraagd, had hij mijn belastingbrief ook nog ingevuld.

In ‘Lost’ stapte Gibson van het podium af en leidde de samenzang vanaf de dranghekken. Toen voelde ik voor het eerst niet alleen het zweet in mijn schoenen klotsen, maar ook een ander lichaamsvocht in mijn ooghoek prikken. Het is ook wat, in één uur alles vieren wat twee jaar uitgesteld, afgebroken en afgelast moest worden. Niet alleen de muziek, maar ook de mensen. De beats, het bier, de vriendschappen voor een dag

Slipknot ★★★★☆

Met hun negenen vlamde Slipknot gewoon dóór de geluidsmuur. Tegelijk waren ze, zoals tijdens enkele zachtere streepjes ‘Wait and Bleed’, méér dan geweld alleen: het bombardement én de bloem die nadien fier overeind blijft. Alle onderdeeltjes, zelfs de trommelaars, zaten precies op hun plaats: een Zwitsers uurwerk van een band, een voetbalploeg met elf — of toch minstens negen — Kevin De Bruynes.

Het was drie jaar geleden dat Slipknot in België stond, maar zij deden alsof zij jarenlang in een verre oorlog waren gaan vechten en vanavond in ons hun lang verloren gezin herkenden. Blij dat ze waren om - weliswaar voor het eerst in twintig jaar - op Pukkelpop te staan.

Charlotte Adigéry & Bolis Pupul ★★★★☆

Charlotte Adigéry en Bolis Pupul speelde dit boekjaar zowat overal. New York, Parijs, Londen, Berghain in Berlijn en, recenter en lokaler, Rock Werchter en de Lokerse Feesten. Pukkelpop was het georkestreerde orgelpunt.

Een gezellige gevulde Club zag een duo outsiders en gediplomeerde weirdo’s met een set die aanhoudend even dansbaar als bevreemdend was. En niet alleen omdat Charlotte gekleed ging als vliegende eekhoorn. ‘Blenda’ (die song met het ‘Go back to the country where you belong’-mantra) was een eerste hoogtepuntje in een set die de spanningsboog geen seconde liet verslappen. De tweespan Adigéry-Pupul is, samen met STIKSTOF, dé te kloppen vaderlandse live-act van het jaar.

Wet Leg ★★★★☆

Heeft gevoel voor humor: de grapjurk die Wet Leg in de Club geparkeerd had, en dacht: past wel. Nu, Wet Leg onderschatten is niet geheel onlogisch. Nog altijd hebben ze maar één plaat uit, en eerlijk is eerlijk: het warm water wordt daarop niet heruitgevonden.

Maar: wat die van Wet Leg doen, doen ze goed. ‘Being in Love’ zette de toon, want Wet Leg begrijpt als geen ander de kunst van kort blijven: geen enkel nummer in de Club bleef langer rondhangen dan nodig. ‘Chaise Longue’, waarvan de melodie zelfs na afloop nog gescandeerd werd, vatte aan het eind alles nog eens samen: beetje branie, veel spelvreugde, geen zorgen. Wet Leg was een heel klein beetje fenomenaal. En dat was veel.

Underworld ★★★★☆

“I want to give you energy!”, riep Underworld-frontman Karl Hyde tijdens ‘Rez’: we hebben al lozere beloftes gehoord. Nadien spoelden die typische Underworld-synths als golven over Pukkelpop, maar dan op het ritme van een 4/4-beat in plaats van op eb en vloed. Terwijl Hyde aan het surfen ging, gingen wij kopje-onder, maar dan zonder het vervelende neveneffect van een verdrinkingsdood: we konden ons aan de pulserende beats vastklampen als een schipbreukeling aan wrakhout.

‘Born Slippy’ was een weergaloos hoogtepunt, netjes geposteerd aan het einde van het uurtje techno waarmee Karl Hyde en Rick Smith ons de nacht instuurden. Merol zal het graag horen: Underworld doet niet aan premature ejaculatie.

Coely ★★★★☆

“Vier jaar. Víér jaar…” Coely leek niet te begrijpen waar al die tijd heen was gegaan. Al werd die periode ingekleurd door een tour, zwangerschap en pandemie. Ze schudde even het hoofd, om dan triomfantelijk te vervolgen: “But… I’m back!” Waarna ze met evenveel convictie haar comeback-single ‘Run It Up’ inzette voor een stomende parochie.

Halfweg de show moest de plankenvloer er zelfs ei zo na aan geloven toen Coely de aanzet gaf tot een surplacende stampede. En dan moest het gewisse orgelpunt ‘Celebrate’ nog de Dance Hall in de hens zetten. Spectaculair concert, superieure show. Hail to the Queen!

Charlotte de Witte ★★★★☆

Ook de koningin van de Belgische techno heeft al eens een minder nachtje. In het geval van Charlotte de Witte liet de techniek het afweten. Gaf ze er gedesillusioneerd de brui aan? No fucking way.

’t Is lichtjes tragisch wanneer De Wittes klank voor de zoveelste keer wegvalt, ja. Ze ging net zo lekker. En u, wij en de rest hadden net de ideale draaikolk gevonden om te beteugelen. Sneu. Maar de keizerin houdt haar onderdanen in de tang. Het feestje dooft niet uit. Hippies en hardcorefreaks, Johnny’s en junkies, zonderlingen en zuipschuiten: ZE BLIJVEN DANSEN! Een dj die daarin slaagt, getergd door de rottigste der technische mankementen, is een modderfokking doordouwer.

Viagra Boys ★★★★☆

Viagra Boys, zeldzame Zweden die niets aan ABBA te danken hebben, brachten in de Club consistent iets voort dat als pompen en verzuipen tegelijk klonk, evenveel dans- als laakbaar was, en dat zich behoorlijk treffend laat vatten in oude en nieuwe titels als ‘Research Chemicals’, ‘Troglodyte’ (“about being a fucking idiot”), ‘Ain’t No Thief’, ‘Sports’ (‘Sports!’), ‘Punk Rock Loser’, en, als enige comfortabel in het eerste rijvak, ‘Big Boy’.

Over die laatste, uit de Humo-bespreking van Cave World: “Hart en kloten op de juiste plaats, en live vermoedelijk een belevenis.” Twéé keer waar. Viagra Boys op Pukkelpop ging hárd.

Go_A ★★★★☆

In de veertig minuten dat Katerina Pavlenko van Go_A zich als een vrolijke voodoomaster over Pukkelpop ontfermde, hebben we aan Ishtar, Urban Trad, Dimitri Vegas & Like Mike, Within Temptation, Laïs, Enter Shikari en Lordi gedacht. Go_A trapte af met ‘Shum’, maar dan harder, better, faster en stronger dan de versie waarmee het Oekraïense viertal eerder dit jaar het Eurovisiesongfestival won. Metéén sloeg de decibelmeter tilt. Dat de Oekraïners op de affiche stonden, voelde in geen enkel opzicht als een liefdadigheidsactie. Als je zag wat de industriële folk teweegbracht, kon je alleen maar vaststellen dat Go_A hier zijn plaats had.

Joost ★★★★☆

Zou het kunnen dat Joost, voluit Joost Klein, zo populair is omdat iedereen Joost had kunnen zijn? Omdat zijn teksten oppervlakkig genoeg zijn en voldoende onnozele rijmpjes bevatten om na één keer horen te kunnen meebrullen? Omdat hij er net zo uitziet als u en ik? ‘t Is te zeggen: zoals u en u. Dat hij een volksmenner is die zijn gelijke niet kent, hielp mede een heel eind om het publiek voor de Main Stage de tijd van hun leven, dan wel het weekend te bezorgen.

ECHT! ★★★★☆

Alles in drukletters en er voor de zekerheid een uitroepteken aan vastgeplakt. De vroege vogels die ECHT! aan het werk zagen in de Castello weten dat het gerust drie uitroeptekens hadden mogen zijn.

Of ze nu voor 4, 44 of 400 man spelen: ECHT! benadert elke show als de laatste show die ze ooit zullen spelen – het zit ‘m in de overtuiging en de fierheid waarmee ze een concert aanvatten. Martin Méreau, de drummer met het shirt van Union Saint-Gilloise, knipoogde aan het begin van ‘500 gr.’ naar toetsenist Dorian Dumont. Alsof hij “nu breken we de keet af” leek te zeggen, waarna de set veranderde in een botergeile clubnacht bij daglicht.

Goldband ★★★★☆

Goldband, dat is, voor wie de trein richting postironie feestelijk gemist heeft: een door Ma Flodder gebaard Get Ready. De New Kids met een hart. Een fysieke dwarsdoorsnede - misschien iets ingetogener - van de Nederlandse campingganger.

Ook: een bende góéie zangers en muzikanten bij elkaar, die van ongrijpbaarheid een handelsmerk hebben gemaakt. Zij laten zich niet ketenen door goede smaak, gooien naast rum en cola ook boyband, dance, rockopera én Eurosong in de blender. Tijdens afsluiters ‘Mijn stad’ en ‘Psycho’ werd een afgeladen volle wei letterlijk op de knieën gebracht - wie ’s middags de Main Stage zo massaal afbreekt, verdient de wereld.