HBO ging niet over een nacht ijs om House of the Dragon te maken. De prequel, die zich 200 jaar eerder afspeelt, moest een vergelijking met het origineel kunnen doorstaan, want de lauwe ontvangst van het laatste Game of Thrones-seizoen bewees dat het publiek heel kritisch kon zijn. Op een dollar werd niet gekeken. Per aflevering gaf men 20 miljoen dollar uit, gemiddeld 5 miljoen dollar meer dan een episode van de originele reeks. Game of Thrones-veteraan Miguel Sapochnik, die de populaire aflevering The Battle of the Bastards inblikte, werd als showrunner en regisseur aangesteld en gerenommeerde karakteracteurs als Paddy Considine, Matt Smith en Rhys Ifans dienden de geloofwaardigheid van de personages tot topniveau op te tillen.

Met de basis zat HBO ook al goed: House of the Dragon komt nog steeds uit de koker van schrijver George R. R. Martin, die zoals in al zijn boeken de Britse middeleeuwen op gedetailleerde wijze door een fantasy-bril bekijkt.

De Anarchie

Voor House of the Dragon grepen de makers terug naar het tweede volume van Martins roman Fire & Blood, waarin de strijd binnen de Targaryens wordt geëxploreerd. Bij de aanhef zit koning Vyseris I (Considine) al een hele tijd op de IJzeren Troon. Maar hij heeft geen mannelijke erfgenamen. Hij wil zich laten opvolgen door zijn dochter Rhaenyra, maar in de seksistische maatschappij van de Zeven Koninkrijken is dat te progressief.

De koning doet zichzelf de das om wanneer hij een huwelijk aangaat met de dochter van zijn generaal (Ifans) die hem later een zoon schenkt. En alsof de situatie niet complex genoeg is, wil zijn perverse broer Daemon (Smith) ook wel op de troon gaan zitten.

Martin zoog deze geschiedenis uiteraard niet uit zijn duim. Dat deed hij ook niet in Game of Thrones, deels gebaseerd op de Rozenoorlog (1455-1487). House of the Dragon is flink geïnspireerd op het bewind van koning Hendrik I van Engeland en de strijd voor de opvolging die losbarstte – de Anarchie (1138-1153) – tussen zijn dochter Mathilde en zijn neef. De burgeroorlog leidde tot de opstart van de Plantagenet-dynastie die het 300 jaar zou uithouden. Op het vlak van narratieve opbouw, ideeën, vertolkingen en spectaculaire scènes (met draken uiteraard) zit het eerste seizoen helemaal snor.

Diversiteit

We zijn wel elf jaar verder dan het eerste seizoen van Game of Thrones. Intussen is er heel wat gebeurd: #MeToo, meer diversiteit en een nog gewelddadigere wereld. Dat zie je gereflecteerd in House of the Dragon. Bloot en seks werden veel kuiser in beeld gebracht of gewoon weggelaten, de Velaryons zijn nu zwart en de lgbt-gemeenschap komt ruimer aan bod. Maar de nieuwe serie schuwt zeker geen brutale scènes. Verwacht wordt dat die nog in heftigheid zullen toenemen. De eerste vijf afleveringen zijn slechts een aanloop naar de grootschalige burgeroorlog. Vermoedelijk ben je na drie episodes mee … of helemaal niet.

Voor sommigen zullen er zeker hinderpalen zijn: immens kleurrijke personages zoals bijvoorbeeld Tyrion Lannister (Peter Dinklage) en Brienne of Tarth (Gwendoline Christie) ontbreken (voorlopig) en je dient een inspanning te leveren om de vele nieuwe gezichten te leren kennen. Maar niemand mag beweren dat House of the Dragon een inferieure knoeiboel is. HBO leverde een show van uitstekende kwaliteit af.

‘House of the Dragon’ is nu te zien op Streamz. Elke maandag is een nieuwe aflevering beschikbaar.