Albast, diamant, kroonjuwelen, platina, radium of rodium: wie al 75 jaar gehuwd is, kan verschillende termen gebruiken. Er zijn weinig eeuwelingen die het geluk hebben om hun huwelijkspartner aan hun zijde te hebben, maar Marcella Van Dijck heeft nog altijd haar Frans, met wie ze op 23 augustus 1947 in het huwelijksbootje stapte. “We zijn met niks vertrokken”, draait Frans zijn lege handpalm naar boven. “Vader had een bank die juist failliet was gegaan. Maar we hebben ons altijd uit de slag getrokken.”

Marcella is geboren op 2/2/1922, wat op zich al een bijzonder geboortedag is. Ze groeide op in Brasschaat. Frans wordt pas in oktober 99 jaar, maar ik mag schrijven dat hij het nu al is. Hij is een Antwerpenaar. De twee leerden elkaar kennen in Billiard Palace op het Koningin Astridplein in Antwerpen. “Ik heb haar per toeval ten dans gevraagd, en we zijn blijven dansen, nu al 75 jaar lang”, zegt Frans. “In de Billiard Palace zaten altijd mooie grote orkesten.” Marcella, die net als Frans nog perfect helder van geest is, danste alle soorten dansen graag, behalve de step.

Met Frans Jonkers had ze een anderhalf jaar jonger groen blad aan de haak geslagen. "Mijn ouders waren van Turnhout, maar mijn moeder heeft mij ‘gekocht’ toen ze al een kruidenierswinkel had in de Sint-Rochusstraat in Deurne. Een straat met twee voetbalpleinen waar twee keer per jaar een grote boerenkermis stond. Ik mocht altijd op de paardenmolen bij ‘Mottigen Ed’ zitten. Omdat ik een oudere broer had die naar het schijnt aantrekkelijk was voor de meisjes, mocht ik op veel molens gratis.”

Van zijn trouwfeest met Marcella herinnert hij zich het verdriet van zijn moeder, die haar jongste zoon en oogappel het huis zag verlaten. “Wij hadden twee nonnekes in een klooster in de Kempen, en als we daar bleven slapen, sliep ik altijd bij mijn moeder bij in bed. Ik was een moederskindje.”

Wakker worden in schoot

Frans ging bij Bell Telephone werken, Marcella – naaister van opleiding – bleef thuis maar maakte veel trouwjurken op bestelling. “Prachtige jurken”, benadrukt Frans. “Een fantastische madame heb ik. Als ik van mijn werk kwam zag Marcella mij in de tram voorbij het raam passeren passeren. Mijn soep was uitgeschept tegen dat ik binnen stond. Twee jaar geleden zijn wij van onze mooie architectenwoning op de Bisschoppenhoflaan in Deurne naar Vordenstein verhuisd, omdat ze twee keer de geldkoffer hadden opengebroken bij ons. Weet je wat ik het ergste vind? Wij hebben nu elk apart een bed hebben, die weliswaar tegen elkaar geschoven staan, maar we kunnen niet meer lepeltje-lepeltje slapen zoals vroeger. Vroeger kroop Marcella in mijn schoot als we gingen slapen en werd zij wakker in mijn schoot. Dat mis ik.”

Toen Frans nog bij Bell Telephone werkte, kreeg hij een jobaanbieding om naar Cairo in Egypte te gaan. “Maar Marcella kon pas een halfjaar later nareizen, en dat wou ik niet, dus ben ik niet gegaan.”

Het koppel heeft geen kinderen. “Op mijn dertigste ben ik geopereerd waardoor ik onvruchtbaar werd”, vertelt Marcella. “Wij zien graag kinderen, maar die kinderloosheid heeft ons huwelijk niet overschaduwd.”

Marcella was ook de praktische in huis. “Ik heb nooit onze belastingbrief ingevuld, dat deed zij”, wijst Frans naar zijn ‘madame’.

Ze geven elkaar nog elke dag een zoen. Het geheim van hun hoge leeftijd? Hebben ze speciale drank- of eetgewoonten? “We drinken graag een glas rode wijn. Marcella kiest die wijnen altijd”, zegt Frans. “Maar met mate. Met een fles komen wij twee of drie dagen toe voor ons tweetjes.”

Woonzorgcentrum Vordenstein zorgde voor bloemen en geschenkjes. Ook de gemeente Schoten liet een cadeau overhandigen. Het ontroerde de twee tot tranen toe. Deze week komt er nog een pianist spelen, speciaal voor Frans, die vroeger ook piano speelde. “Mijn moeder zette vroeger de deur van de kruidenierswinkel open als ik piano speelde, zodat de klanten konden meegenieten. Zo fier was ze op het pianospel van mij en mijn zus”, herinnert hij zich.