Gelukkig ben ik niet geboren in 2012, en staan er geen gemene meisjes meer aan de fietsenstalling na het werk. Als de lieve amazone van 9 het durft, durft deze amateur van bijna dertig het ook. Dus zet ik me schrap voor een oefenparcours jumping, en plooit Feije mijn vingers voorzichtig in de juiste klauw rond de teugels van haar Dreamboy. Ze toont mij hoe ‘draf’ en ‘galop’ er horen uit te zien – en dan pas snap ik waarom ze de poten van een paard ‘benen’ noemen. De gracieuze paardenmoves vloeien perfect door Feijes lijf. Prachtige demonstratie, tijd voor de stagiair.

Neem het nu al van mij aan: stokpaardrijden is verdoeme niet zo simpel als het klinkt. Het is een straffe staal conditietraining. Na de eerste hindernis – een laag, simpel schatje – ligt mijn adem al ergens in het zand, samen met de gêne trouwens. Als niemand aan de zijlijn honend lacht, vergeet je verrassend snel dat je op een stokpaardje zit. Het is ook stevig nadenken. Staan mijn handen nog correct? Heb ik genoeg stappen ingecalculeerd om met mijn ‘juiste’ been erover te zwieren? Knots ik er intussen geen paal af met m’n stok?

Maar. Ik vond het… leuk. Bijna gevallen, veel sprongen gemist, enkele nipt gehaald. Stokpaardrijden is een videospelletje zonder de rooie ogen achteraf. Het is zwetend rondstormen, haren in de wind, en over hordes vliegen die vooraf te hoog leken. Het is spelen, op een van die zalige manieren waarbij je álles nog mag invullen. En het is een skill. Die ik nog niet onder de knie heb. Maar was ik iets heroïscher en had ik een stokpaard, ik noemde het the GOAT. En ik stampte alle dondervliegen rond mijn hoofd aan stukken. (sobu)

LEES OOK: “Sommigen lachen ons uit, maar uiteindelijk zegt iedereen: ‘Amai, dat ge dát kunt’”: het allereerste WK Stokpaardrijden vindt plaats in ons land