Actrice Marieke Dilles en zus Rosalien: ‘In het toilet van onze ouders hangt een tweede naaktfoto’

Marieke

“Ik was 3 toen Rosalien geboren werd. Ze was het schattigste kind dat ik ooit had gezien. Ze had iets ongelooflijk guitigs. Toen ze 5 jaar was, zeiden mijn broer en ik vaak: ‘Allee Rosalien, doe nog eens baby.’ Dat schattige is er nu wel af. Zeker als ze op haar Kawasaki klimt, naar een familiefeest rijdt en met een onnavolgbare cool haar motorpak inruilt voor een kleedje en hakken. Maar nog altijd komt ze met alles weg. Als kind kon ze iedereen al rond haar vinger draaien. Ze is scherp, snel en kent weinig taboes. Een vulgaire mop maken met bejaarden als publiek? Komt ze mee weg. Ik denk dat het haar lach is. Die is zo ontwapenend.

“Onze kindertijd was warm en geborgen. Ik herinner me dat mama op sinterklaasdag, daags voor Rosalien geboren werd, mijn broer en mezelf naar een winkeltje leidde dat ze met veel liefde in elkaar had getimmerd. Ze had al beginnende weeën, maar wilde ons dat moment niet ontzeggen. Mama was maatschappelijk werkster, maar vond het spijtig dat ze niet in het kleuteronderwijs was beland. Ze werd dan maar onze kleuterjuf.

“We waren een knutselfamilie. Met de kleinste dingen konden we ons uren bezighouden. We hadden het niet zo breed, dus spectaculaire bezigheden verzinnen was niet altijd mogelijk, maar ook uit verveling ontstonden mooie dingen. Met Rosalien richtte ik de zolder in als reisbureau of bibliotheek. Inclusief uitleenkaartjes en boetes voor laattijdig inleveren. In mijn Spice Girls-periode moest ze meedoen in mijn nauwkeurig geregisseerd showke. Ik interviewde onze grootmoeder terwijl zij een dansje opvoerde. Ik hield er toen al van om met woord een fantasiewereld te creëren. In mijn zus vond ik de perfecte tegenspeler.

“Ik herinner me hoe we samen over straat fietsten met de broer van mama in ons kielzog. Hij had een camera op het voorwiel van zijn fiets gemonteerd en achtervolgde ons. We wilden de Tour de France nadoen, want mijn broer hield van koersen. De liefde voor theater is in mijn jeugd ontstaan. Als we iets bedachten, voerden we het zo groot mogelijk uit.

“We zijn best vrij opgevoed. Als je een hobby wilde, moest je er op eigen kracht zien te raken. We kregen veel verantwoordelijkheid. We konden zelf het uur kiezen waarop we ’s nachts thuiskwamen. Maar we maakten er geen misbruik van, we waren nooit een minuut te laat. Ik denk dat we daardoor best vrij in het leven staan. We durven niet voor de hand liggende keuzes te maken, juist omdat we het onze ouders zagen doen. Ze wisselden vaak van job, wat in die tijd nog niet de norm was. Ze namen risico’s en volgden hun interesses.

“Ik had perfect naar de universiteit kunnen gaan, maar ik koos voor de theaterschool. Mijn ouders hebben nooit gevraagd of ik daar wel van zou kunnen leven. Ze wilden dat ik mijn gevoel volgde. Ik ben er hen dankbaar voor. Ik ben geen fan van geplaveide paden, en Rosalien evenmin. Uiteraard lopen we weleens met ons gezicht tegen de muur, maar tussen ons bestaan er geen maskers. Onzekerheid mag er zijn.”

Rosalien

“Als kind liet Marieke zich heel sterk leiden door fantasie en nieuwsgierigheid. Zij was vaak de katalysator. Zodra ze in het middelbaar zat, had ik door dat ze nooit bij de ‘middenmoot’ zou horen. Ze speelde mee in een kortfilm en zette theaterstukken op. Die ambitieuze drang om te creëren, zou blijven. Marieke heeft soms een plan, maar zeker niet altijd. Ze probeert vooral zo veel mogelijk dingen te combineren die ze graag doet. Ze acteert, maar ze geeft ook les en verzorgt communicatietrainingen.

“Hoewel we onderling verschillen in aanpak, geven we ons leven vorm op gevoel. In mijn coachingpraktijk zie ik mensen die bepaalde overtuigingen zodanig internaliseren dat ze er ongelukkig van worden. Ze jagen bijvoorbeeld een job met werkzekerheid na. Marieke en ik zullen eerder denken: we hebben nog altijd onze auto die we kunnen verkopen. Dan kunnen we weer drie maanden verder. Toen ze stopte met Vermist vroeg iedereen zich hardop af of dat wel een goede keuze was. Wat dan met werkzekerheid?

“Onze ouders hebben ons getoond dat je ook met een andere mindset gelukkig kunt zijn. Zij hebben die onafhankelijkheid en de drang om te ontdekken alleen maar gecultiveerd. Als puber werd ik niet rondgereden, ik nam gewoon zelf de trein. Wij moesten geen sms’je sturen als we met vriendinnen op reis waren. Ik zie dat Marieke haar zoontje Rocco op een gelijkaardige manier opvoedt: ze geeft hem vrijheid en laat hem kind zijn, maar geeft hem ook verantwoordelijkheid. Toen hij 2 was, wilde hij zelf de bestellingen doen bij de bakker. Fantastisch, toch?

“Rocco is mijn petekindje. Ik woon in Limburg en zie hem niet zo vaak. Marieke zorgt ervoor dat hij me vaak genoeg ziet op foto’s of filmpjes. Onze nonkels en tantes waren er voor ons toen we klein waren, en ik hoop dat ik later, ondanks de afstand, een gelijkaardige rol voor hem kan spelen.

“Rocco heeft een meter die zich graag verkleedt. Zijn moeder en ik grepen elke gelegenheid aan om in de verkleedkoffer te duiken en de trouwjurk van mama aan te doen of als gekke blauwe Thunderbirds-mannetjes naar school te gaan. Ik denk dat die verkleeddrang mijn populariteit als meter wel ten goede komt. (lacht) Hoewel, zijn peter máákt kostuums. Toen Rocco één jaar was, had die al een glinsterend zeemeerminkostuum gemaakt.

“Onze familie doet weleens graag maffe dingen. Vijf jaar geleden hebben we een gezinsfoto uit de jaren tachtig gereconstrueerd: Marieke, onze broer en ik. Marieke was de regisseur van dienst. Onze halfbroer heeft ze in de nieuwe foto ook een plaatsje gegeven. Moesten we met met z’n allen op de speelgoedtractor gaan zitten die nog steeds in de garage van onze opa stond. Wél watersandalen aan, maar geen T-shirt. Het vergde wat overtuigingskracht, maar er hangt nu toch een tweede naaktfoto in het toilet van onze ouders. Over tien jaar komt wellicht de derde versie.” (lacht)