Het Laatste Nieuws-columnist en journalistiek icoon Hugo Camps (79) overleden

Hij sprak zoals hij schreef. In korte zinnen. Soms niet meer dan een woord. Niemand kon met zijn pen als penseel mensen of situaties zo scherp neerzetten als Hugo Camps. Hij zou zijn stukjes schrijven voor Het Laatste Nieuws tot zijn dood, dat wist je. Zoals Arno - een van de vele kunstenaars voor wie hij grote bewondering koesterde - zou blijven optreden tot hij niet langer kon. Toen Hugo Camps enkele weken geleden werd opgenomen op de afdeling Intensieve Zorgen maakte hij zich maar over één iets zorgen: “Is mijn laptop mee?”, zo vroeg hij aan zijn vrouw Martine. Vast van plan vanuit die kamer nog elke dag stukjes te schrijven.

Camps werd geboren midden in de Tweede Wereldoorlog, op 12 mei 1943 in Molenstede, niet ver van Diest. Zijn vader werkte bij de Boerenbond en zijn ouders stuurden hem op zijn zevende op internaat. Pas toen hij later in de journalistiek begon ging voor hem de wereld open. Hij ging schrijven over conflictsituaties in onder andere Vietnam en Chili voor Het Belang van Limburg, waar hij in 1976 hoofdredacteur werd. Hij zou de job tien jaar lang uitoefenen, tot hij aan de kant werd geschoven. Toen pas begon zijn tweede en belangrijkste carrière, die van interviewer en columnist. Voor het Nederlandse weekblad Elsevier interviewde hij tal van beroemde voetballers, wielrenners en andere prominenten, wat hij begin deze eeuw ook nog vaak voor De Morgen zou doen. Hij hield ervan om met fascinerende vrouwen te praten, en verbleef ooit zo een dag bij Brigitte Bardot, of hij had het enige gesprek met Veerle, de weduwe van Hugo Claus na diens overlijden.

De Morgen vroeg hem in 2001 om afwisselend met Bernard Dewulf, die eind vorig jaar overleed, columns voor de voorpagina te schrijven. Toen Dewulf ermee stopte deed hij verder met schrijfster Margot Vanderstraeten, en nog later ging hij alleen verder. Elke dag opnieuw. Een paar jaar geleden begon Camps met dagelijkse columns op de sportpagina’s van Het Laatste Nieuws. Als geen ander kon hij in die korte stukjes mensen raak typeren, van ‘San Tibu’ Courtois tot het nieuwe godenkind Remco Evenepoel. Sinds de voorbije zomer schreef hij zijn stukjes opnieuw voor de eerste pagina’s van de krant, op de dagen waarop Jan Segers niet verscheen, waardoor opnieuw de hele wereld zijn speeltuin werd. Blij als een kind was hij dat hij dat opnieuw mocht doen. Zijn laatste stukje ging over CD&V-voorzitter Sammy Mahdi, waarin hij schreef: “Een politicus die niet over rode lijnen wil stappen die hij zelf getrokken heeft is niet geschikt om een ineengeflanst kunstwerk als België te representeren. Wij zijn het walhalla van compromissen.”

Op de vraag of hij niet liever een groot schrijver had willen zijn, zoals zijn vriend Hugo Claus, antwoordde hij: “Ik ben van dat sprintvolk: korte adem, maar wel intens. Misschien een pistier. Literair is het minder, zeker, daar kun je niet omheen. Maar of het zoveel minder voor de samenleving betekent?”

Het schrijven zelf was nochtans nooit een sprint. Als een beeldhouwer beitelde hij uren aan de stukjes, en wanneer hij ze naar de krant stuurde bleef hij onzeker of ze wel goed genoeg zouden zijn. “Een column is voor mij toch een soort van testament. Als ik niet geloof dat het eeuwigheidswaarde heeft, dan hoeft het niet. En ik weet natuurlijk dat het dat niet heeft, maar je moet het jezelf wél wijsmaken. Als je dat niet doet, dan is een columnpje zo gepiept.”

Tot op het einde was Camps veel meer dan die columnist. Telkens als iemand die hij goed gekend had kwam te overlijden schreef hij een waardig postuum. De laatste zou die over ‘Mister’ Michel Verschueren worden. En als geen ander kon hij ook nog altijd het allerdiepste uit mensen naar boven halen tijdens openhartige gesprekken. Het laatste aangrijpende interview werd er één met Johan Boskamp na het overlijden van diens kleinzoon.

Hugo Camps stond gulzig in het leven. Hij deed niets liever dan restaurants bezoeken in aangenaam gezelschap. Hij zal door velen herinnerd worden als een man wiens ogen twinkelden wanneer hij “een patrijsje” kon bestellen. Hij laat zijn vrouw Martine, zijn dochters Eva en Sandra uit een eerder huwelijk en vier kleinkinderen na.

De uitvaartplechtigheid vindt komende zaterdag plaats en zal open zijn voor het publiek. De locatie en het tijdstip worden later bekendgemaakt.

Lees ook: Afscheid van Hugo Camps. “Hij sloot elk gesprek en elk bericht af met ‘Kus, mijn lieve vriend‘” (+)