Delcroix werd geboren in Kalmthout in 1949 en behaalde diploma’s in de klassieke filologie, rechten en economie. Hij startte zijn loopbaan in het bedrijfsleven en het onderwijs, tot hij in 1984 nationaal partijsecretaris van de toenmalige CVP werd. In 1991 werd hij gecoöpteerd senator, een jaar later minister van Defensie in de regering-Dehaene I.

In die hoedanigheid schortte Delcroix de dienstplicht op. Ook knipte Delcroix flink in het aantal manschappen, kazernes en wapens en bevroor hij het budget voor Defensie. Het Belgische leger werd onder zijn bewind meer en meer ingezet voor vredesoperaties, onder meer in het voormalige Joegoslavië, Somalië en Rwanda.

Milieuboxenaffaire

Bij de Europese verkiezingen van 1994 stond Delcroix voor het eerst op een lijst en haalde hij een hoge score. Een jaar later werd hij verkozen tot Vlaams parlementslid. Tot eind jaren negentig werd hij door het Vlaams Parlement aangewezen als gemeenschapssenator. Nadien stapte Delcroix over naar het bedrijfsleven.

Zo werd Delcroix directeur van de Maastricht School of Management in Nederland. Maar uit die functie moest hij ontslag nemen door zijn rol in de zogenaamde “milieuboxenaffaire”. Voor wie het niet meer weet of nooit gekend heeft: de milieubox was een groene plastic doos die elk Vlaams gezin begin jaren negentig kreeg om zogenoemd klein gevaarlijk afval bij de gemeente in te leveren. De opslagdoos bleek echter geen succes, onder andere wegens de beruchte kinderbeveiliging: veel volwassenen bleken problemen te hebben om de box open te krijgen.

Maar vooral: na de levering van de milieuboxen ontstond er een politiek schandaal, omdat de aanbesteding aan de firma Aralco ter waarde van ongeveer 25 miljoen euro niet correct verlopen zou zijn. De concurrerende firma Plascobel, die de gunning in eerste instantie misliep, kreeg als onderaannemer toch een deel van de opdracht. In ruil daarvoor betaalde het Limburgse bedrijf een reclamefilmpje van de partij. Naast Leo Delcroix, was ook de toenmalige CD&V-minister Theo Kelchtermans hierbij betrokken.

Delcroix werd in de milieuboxenaffaire eerst schuldig bevonden aan schriftvervalsing en tien jaar cel met uitstel, maar werd in beroep vrijgesproken. Mede omdat de feiten toen verjaard waren. “Hierdoor ben ik weer maagdelijk”, verklaarde Delcroix toen, die een terugkeer in de actieve politiek niet uitsloot. Maar die kwam er nooit.

Villa in het zwart

Het was niet de eerste en enige keer dat Delcroix in opspraak kwam. In november 1994 onthulde Humo dat aan zijn villa in het Franse Bormes-les-Mimosas Vlaamse postbodes in het zwartgewerkt hadden gewerkt. Ook in het smeerpijpdossier, de miljarden van de Kempense Steenkoolmijnen en de Superclub-KS-affaire werd Declroix genoemd, maar nooit beschuldigd.

Ook als leider van het Belgisch paviljoen op de wereldtentoonstelling in Shanghai in 2010, kwam Delcroix in opspraak. “Er werden zoveel regels met de voeten getreden dat controle van de financiën gewoon onmogelijk was“, concludeerde het Rekenhof toen. Dat weerhield de regering-Di Rupo niet om Delcroix als commissaris-generaal naar de Wereldexpo 2015 in Milaan te sturen. En ook nadien volgde een gelijkaardige kritiek van het Rekenhof op het beheer van het Belgische paviljoen. Zo ontbraken rekeningen, werden facturen tweemaal betaald, en verdween een bestelling chocolade in de vuilnisbak.

Tot drie jaar geleden was Delcroix voorzitter van de Universiteit van Hasselt. Die functie legde hij neer wegens gezondheidsproblemen. Hij werd opgevolgd door partijgenoot Jo Vandeurzen.

Woensdag zal een publieke uitvaartplechtigheid plaatsvinden in Genk. Delcroix laat een vrouw en drie kinderen na.

(Thibaut Renson)