Afscheid van journalist en woordkunstenaar Hugo Camps in het NTGent: “De charmantste klootzak die ik heb gekend”

Eloquent tijdens het leven en tijdens de dood: dat Hugo Camps het leven van veel bekende en minder bekende mensen heeft beroerd, mag duidelijk zijn. De ruwweg 250 gasten op zijn uitvaart in het NTGent gaven een laatste adieu met mooie woorden en muziek: Frank Boeijen tot Guy Verhofstadt kwamen een laatste eerbetoon brengen. Voormalig De Morgen-hoofdredacteur Yves Desmet loofde zijn pen, maar herinnerde zich dat die ook zo scherp kon zijn dat het pijn deed. “Maar je kon niet kwaad op hem blijven, dat stond niet in zijn lijvige woordenboek.”

Zijn dochter Eva beschreef geëmotioneerd de liefde tussen haar vader, haar zus Sandra en zichzelf. “Die konden maar drie mensen begrijpen.” Dat ook ‘zijn’ Martine tot op het laatste een steun en toeverlaat was, herhaalden meerdere sprekers. Guy Verhofstadt, die vanuit De Wetstraat Camps de politieke wereld zag fileren, keek met een kwinkslag terug. “Waarheidsgetrouw was voor jou niet goed genoeg, jij paste met plezier de werkelijkheid aan om een interessanter perspectief te creëren. Dan gooide je een bommetje op de Wetstraat. Tegendraads, maar steeds spitsvondig.”

Dat tegendraadse en rebelse bleek de rode draad in het leven van Camps, maar ook de warmte in zijn teksten en zijn bourgondische levensstijl werd met liefde op de korrel genomen door zijn naasten. “Jij liet mensen beter overkomen dan ze waren, je columns waren elke dag een klein cadeautje”. Werkelijk iedereen was “zijn goede vriend”, de eigengereidheid en het dwarse een cadeau. Dat Camps ook de laatste dagen van zijn leven in eigen handen nam, kwam dan ook niet als een verrassing. Goede vriendin An Van Acker las voor uit zijn laatste boek. “Kalk het op de muren: Camps laat zich niet rollen.” Hij kreeg gelijk, ondanks een slopende ziekte bleef hij helder tot in de laatste uren.

Dat het zonder die scherpe geest niet meer had gehoeven, wist ook Brecht Decaestecker, hoofdredacteur van HLN. “Je deed niets liever dan op verzoek een kunststukje schrijven. Op zijn Campsiaans, je deed het tot je 79ste. Als ik belde, klonk het steevast ‘jij stoort nooit, mijn lieve vriend’”. Onze columnist Jan Segers zette de bromance in de herfst van het leven met liefde in de verf. “Ik kreeg er een broer bij, al mocht ik hem niet lang kennen.”

Van een rijkgevulde sportverslaggevingscarrière tot zijn oeuvre bij Elsevier: ex-Rode Duivels Willy Wellens en Paul Courant kwamen met veel plezier elke hoek en kant van Hugo Camps belichten. Ondernemer Bessel Kok had niets dan goede woorden. Gert Jan Van Schoonhove van het Nederlandse weekblad Elsevier roemde Camps om zijn necrologieën. “Er stonden twee stukken over jou in het blad deze week, maar niet van jou. Er is iets goed mis, Hugo”, klonk het daar. Schrijver Erwin Mortier omschreef Camps dan weer als “de charmantste klootzak die ik heb gekend. “Hopelijk maak je het veel te bont hierboven.” Nadien weerklonk ‘Les Filles Du Bord Du Mer’ van Arno in het NTGent.

Intimistischer dan tijdens het woordje van Frank Boeijen kon het nauwelijks. De Nederlander had het met Camps nog over “dat onvermijdelijke einde dat voor iedereen komt”. Hij droeg een stukje poëzie voor en bracht vervolgens ‘Zeg me dat het niet zo is’. Het was wel zo. “Adieu, Hugo, bedankt.”

Goede vriend en topadvocaat Walter Van Steenbrugge leerde Camps kennen toen die laatste zwaar ziek tijdelijk geen columns kon schrijven. “Sindsdien waren we beste vrienden. We hadden allebei wat met woorden, maar de vergelijking maken is onmogelijk, dat is te veel lof”, zei de strafpleiter nadien. “Het was een eer om hem te kennen, er was niemand die met zo weinig woorden zo duidelijk de tijdsgeest kon weergeven. Ik ga hem ontzettend missen.” Van Steenbrugge bracht ook de laatste wens over van Camps. “Tijdens zijn laatste uren vroeg hij om je steeds te verzetten, tegen machtsmisbruik en literaire verloedering. Om het op te nemen voor de underdog en de beschadigde mens. Om goed voor Martine, de kinderen, de kleinkinderen en zijn zusje te zorgen. Adieu, mon maître.”

Het laatste woord kwam, geheel in eigen stijl, van Camps zelf. Met ‘Testament van een journalist’, het stuk dat Action Zoo Humain onder leiding van Chokri Ben Chikha en Sietske De Vries, over en met hem maakte, bracht hij zijn eigen laatste groet. “Het is mijn keuze. En het is een keuze die pijn doet. Maar er is geen andere keuze. Ik stap eruit.” Getekend, voor de laatste maal, Hugo Camps.

LEES OOK:

Intimi nemen afscheid van Hugo Camps: “Voor hij stierf zei hij tegen me: ‘er moet aan de eenzaamheid van de mensen iets gebeuren’”

Afscheid van Hugo Camps. “Hij sloot elk gesprek en elk bericht af met ‘Kus, mijn lieve vriend’”

Jan Segers neemt afscheid van Hugo Camps: “‘Alsof ik ineens een broer had’, stuurde hij me die avond”