‘Gungrave G.O.R.E’ is de luidste, lelijkste en irrelevantste videogame van dit jaar

‘Gungrave G.O.R.E’ is een laat vervolg op twee games – ‘Gungrave’ uit 2002 en ‘Gungrave Overdose’ uit 2005 – die in een ander tijdperk op de PlayStation 2 verschenen. Tot daar alles prima: we hebben al gekkere en latere comebacks gezien in dit medium (denk aan ‘Shenmue III’, ‘Xcom: Enemy Unknown’ en ‘Wasteland 2’). Maar het is een vreemde demarche van de makers achter de game, het Koreaanse Iggymob, om te denken dat spelers in 2022 nog een boodschap hebben aan spelmotieven uit de jaren stilletjes. Zoals run-and-gun-actie met een vizier dat zich automatisch vastzet op aanstormende vijanden, een decor dat lijkt te zijn opgebouwd uit nog ongebruikte achtergronden van de oude PS2-games, blikkerende reuzendriehoeken in het decor die je richting aangeven, en een onbestaande aanvallerschoreografie (de vijanden worden gewoon naar je toe gesmeten).

Nochtans zitten er goeie intenties achter ‘Gungrave G.O.R.E’. In navolging van de twee voorgangers moet Beyond the Grave (maar zeg maar Grave), de dankzij experimentele technologie uit de doden herrezen geweldenaar, weer een nieuwe vileine organisatie hardhandig opdoeken. Deze keer is dat de Raven Clan, een crimineel genootschap dat de plak zwaait over Scumland, een fictief eiland in maritiem Zuidoost-Azië waar het merendeel van de actie in ‘Gungrave G.O.R.E’ – naast levels in Hong Kong, Vietnam, Maleisië en Singapore – zich afspeelt. Die plaatsen worden wederom geplaagd door de verspreiding van Seed, een drug zo krachtig dat ze haar gebruikers in groene monsters verandert, waar de Raven Clan haar corebusiness van heeft gemaakt.

Er zijn een pààr dingen die in het voordeel van ‘Gungrave G.O.R.E’ spreken. Je protagonist komt messcherp in beeld, en zijn bewegingen met het reuzenwapen dat hij op zijn rug draagt – een mitrailleur en vleesmolen in één, zeg maar – zijn bijzonder vloeiend. Bovendien heeft de game zijn titel hoegenaamd niet gestolen: de gore spettert, lilt en druipt alle richtingen uit nadat je een tegenstander hebt vermalen. Maar dat staat allemaal in schril contrast met de andere elementen die je in het decor zitten. ‘Gungrave G.O.R.E’ is luid, lelijk, en heeft povere animaties en omgevingseffecten.

Verder bevat het combatsysteem een immens aantal combo’s. Sommige daarvan zijn waanzinnig. Maar het merendeel gewoon onzinnig. Het belangrijkste plezier dat je uit games van dit slag haalt is dat ze lekker spelen, en dat doet ‘Gungrave G.O.R.E’ bij uitstek niet.

Het is alsof de makers met opzet een retrogame wilden maken van ‘Gungrave G.O.R.E’. Maar hier is het ding met retrogames: niet iedere periode uit dit medium staat te roepen om terug naar het scherm te worden gebracht. Dat het zwaartepunt van de retrobeweging in dit medium ondertussen al een decennium lang de jaren 80 en 90 zijn, heeft een goeie reden: ze leverden vaak ijzersterke spelsystemen af die ondertussen een beetje verloren waren geraakt. Recentelijk, met onder meer een op stapel staande remake van ‘System Shock’, wordt die retromachine nog wat doorgetrokken naar de vroege first person shooters, met een fors teruggedrongen aantal 3D-polygonen maar wél met gemoderniseerde besturing.

Maar zie je veel moderne games opduiken die teruggrijpen naar gameplaypatronen van titels uit de jaren 2000-2005? Quasi niet, en dat heeft een goeie reden. Doorsnee consolegames uit die tijd, zoals dus de originele ‘Gungraves’, werden in een soort vacuüm gemaakt: ze waren al in 3D en de beloftes van hedendaagse epische blockbustergames, genre ‘God of War’, tekenden zich al af, maar de rekenkracht was er nog niet en de gamemakers hadden bepaalde dingen (zoals dus de zeer intuïtieve animaties en besturing van vandaag) nog lang niet beet. Die duistere periode – vòòr de komst van de momumentale AAA-games en vòòr de doorbraak van de indie-beweging – hoeven we vandaag niet meer terug te zien op ons scherm.