27 miljoen euro. Dat is het operationele verlies van Anderlecht op de jaarrekening van vorig seizoen die het zopas neerlegde bij de nationale bank. Precies evenveel als het seizoen 2020/2021. De hoge loonkosten hangen nog steeds als een molensteen rond de nek van de club. Vorig seizoen waren die nog met zo’n zeven miljoen euro gestegen tot een totaal van 57 miljoen euro.

De totale kosten gingen op die manier richting 106 miljoen euro. Dat terwijl de totale opbrengsten - inclusief de transfer van 17,5 miljoen euro van Albert Sambi Lokonga naar Arsenal - slechts 78 miljoen euro bedroegen. Met andere woorden: de tendens in de cijfers van Anderlecht blijft voorlopig even negatief als voorheen.

Eigenaars passen bij

Hoe komt het dan dat Anderlecht op papier toch winst maakt? Dat zit zo: in december 2021 zijn de aandeelhouders overgegaan tot een kapitaalverhoging en kwijtschelding van een groot deel van de schulden. Eigenaar Marc Coucke, zijn zakenpartner Joris Ide, voorzitter Wouter Vandenhaute en zijn zakenpartner Geert Duyck, plus vennoot Steven Buyse en kleinere aandeelhouder Michael Lavreysen hebben de portefeuille opengetrokken voor Anderlecht.

In totaal gaat het om een bedrag van 93 miljoen euro. 33,5 miljoen euro daarvan werd ingeschreven bij de cijfers die nu werden neergelegd. Op die manier poets je een verlies van 27 miljoen euro weg. Na aftrek van belastingen en andere financiële kosten houdt Anderlecht zo officieel 1,3 miljoen euro ‘winst’ over aan het seizoen 2021/2022.

Het probleem hiermee ligt voor de hand: de eigenaars gaan niet elk jaar kunnen blijven bijpassen. Zeker niet als het verlies elk jaar rond de 27 miljoen euro blijft schommelen. Dat zou ook niet wenselijk zijn voor de club, die op die manier voor zijn voortbestaan afhankelijk zou worden van één groep mensen.

Vicieuze cirkels

Maar toch is een kapitaalsverhoging interessant voor voetbalclubs - Paul Gheysens heeft het al meermaals gedaan bij Antwerp. Dat komt doordat de financiën van clubs vaak als vicieuze cirkels werken. Je krijgt meer geld binnen naarmate je beter presteert. Maar om beter te presteren,heb je betere spelers nodig. En die betere spelers zijn duurder dan de rest. Je hebt dus geld nodig om betere spelers te kunnen betalen en zo meer geld te genereren, waardoor je nog betere spelers kan betalen en nog meer geld kan genereren, enzovoorts.

Club Brugge is een schoolvoorbeeld van een club die nu in zo’n positieve vicieuze cirkel zit. Daar kunnen de eigenaars gewoon achteroverleunen. Anderlecht zit momenteel eerder in het tegenovergestelde scenario. Door de slechte financiële cijfers van de voorbije jaren is het voor de club op dit moment héél moeilijk geworden nog spelers te kunnen betalen die hen aan Belgisch succes kunnen helpen. En doordat dat uitblijft, vallen de inkomsten terug en wordt het nog wat moeilijker aan de juiste spelers te raken.

Puntenaftrek

In die context moeten we de kapitaalsverhoging van Anderlecht zien: een poging om die negatieve vicieuze cirkel af te remmen en wat tijd te kopen, misschien in de hoop dat de komende jaren toch eens de vetpotten van de Champions League gehaald kunnen worden en de trend definitief kan worden omgebogen. Het zal dus zeker niet zo zijn dat de nieuwe CEO Sports Jesper Fredberg nu een grote zak geld krijgt om aan een kampioenenploeg te bouwen. Daar waren de financiële cijfers van Anderlecht de voorbije jaren te slecht voor. Het nieuwe kapitaal zal vooral moeten dienen om het eigen vermogen aan te zuiveren en niet helemaal naar beneden gezogen te worden.

Afgelopen jaar heeft de Pro League immers bekendgemaakt dat het in de toekomst strengere financiële regels zal hanteren voor onze profclubs. Over een traject van vijf jaar dreigt dan puntenaftrek voor clubs met een negatief eigen vermogen. Dat van paars-wit staat momenteel nog 17 miljoen euro in de min.