Onder het beleid van minister Peeters is een trendbreuk gerealiseerd: het aantal dodelijke verkeersslachtoffers is weer gaan stijgen

Elke ochtend trekt mijn dochter van bijna tien, voor ze naar school vertrekt, een fluorescerend verkeershesje over het hoofd. Dit zijn de donkerste dagen van het jaar en wie met een hesje aan de poort aankomt, krijgt een stempel. Die stempels leveren een beloning op: een reflector, armband of nóg een fluohesje. Elke ochtend help ik, net als zovele ouders, mijn dochter om het hesje aan te trekken. En elke ochtend knaagt er iets.

Wat er precies knaagt, werd tragisch duidelijk in Pelt, in Limburg. Een meisje van tien kwam er om het leven nadat ze werd aangereden op een oversteekplaats. Amper was het lichaam van het kind geborgen of daar kwam al een reactie van Vias, het nationale verkeersinstituut dat bestaat bij gratie van de gewaardeerde steun van de automobielsector. Meneer Vias benadrukte nog eens het belang van fluohesjes. Nu blijkt dat het meisje een hesje droeg. Ze liep op het zebrapad, ze werd begeleid door haar vader, de oversteekplaats was verlicht.

Dit is wat er elke ochtend knaagt, bij zovele ouders in Vlaanderen. Je kan je kind nog volhangen met de fietshelmen en fluohesjes die je opgelepeld worden door ministers, verkeersinstituten en automobielfederaties. Als het tegenzit, zijn ze even werkzaam als een regendans in de woestijn.

Vlaams minister van Mobiliteit Lydia Peeters (Open Vld) belooft de omstandigheden van het ongeval nader te onderzoeken. Die bij elk nieuw ongeval herhaalde belofte doet stilaan denken aan de ‘thoughts and prayers’ (gedachten en gebeden) die Amerikaanse bewindslieden aanbieden aan de slachtoffers van weer een volgende massaschietpartij. Het is een manier om politieke verantwoordelijkheid te ontlopen.

De bittere waarheid is dat er onder het beleid van minister Peeters een trendbreuk gerealiseerd is. In deze regeerperiode is het aantal dodelijke verkeersslachtoffers weer gaan stijgen. Je zou dat een prestatie op zich kunnen noemen.

De minister zal zeggen dat ze al veel doet en dat er geen draagvlak is voor een strenger handhavingsbeleid en tragere wegen. Ik heb geen Vias-enquête nodig om te stellen dat er in Vlaanderen wel degelijk een draagvlak is voor wegen waar meisjes van tien niet worden doodgereden. Zoals er vast ook een draagvlak is voor crèches zonder overwerkte en ondergekwalificeerde medewerkers die kinderen met dwangvoeding en ducttape ‘opvangen’.

Net als veilige kinderopvang zou veilig verkeer een kerntaak mogen zijn van de Vlaamse overheid. Veilige mobiliteit organiseren is niet eenvoudig in een ruimtelijk verrommeld gewest als het onze, maar het is ook niet onmogelijk. Al meer dan dertig jaar heeft het autonome Vlaanderen de bevoegdheid om zijn wegen en verkeer in te richten naar het voorbeeld van landen waarmee de deelstaat zich graag mag meten: Nederland, Denemarken, Zweden.

Het resultaat is beangstigend en bedroevend. Zoals elke ouder weet die zijn kind ’s ochtends met knagend gevoel door de drukte naar school stuurt.

Aanvulling. In dit standpunt is een wijziging aangebracht. Instituut Vias laat weten dat de opmerking over fluohesjes deel uitmaakte van een veel breder gesprek over de verantwoordelijkheid van alle weggebruikers. Waarvan akte. Het verwijt van victim blaming is bijgevolg weggehaald.