Het heeft lang geduurd voor Dominique Deruddere nog eens een fictieproject vond waarin hij zijn tanden kon zetten en waarmee hij ook nog tot aan de finish raakte – lees er zijn autobiografie Met de helm geboren maar eens op na ter verduidelijking. Hij belandde bij de prestigieuze Koningin Elisabethwedstrijd. Een curieus gegeven, want dan denk je aan een elitaire en stijve bedoening met magistrale muziek en soms wereldvreemde talenten. De Kampenaar had daarmee kunnen aanschuren tegen het Kubrickiaanse Tár, maar hij verkoos al dan niet bewust om meer in de voetsporen te treden van de geniale old school-regisseur Roman Polanski. The Chapel ademt immers bij momenten de sfeer uit van de Polanski-films Le Locataire en D’après une histoire vraie. Meer nog, de film voelt zelfs wat Pools aan.

Getraumatiseerde pianovirtuoos

Deruddere exploreert in zijn comebackfilm de fluctuerende gemoedstoestand van pianiste Jennifer (Taeke Nicolaï), een kandidate voor de hoofdprijs in de Koningin Elisabethwedstrijd. Ze wordt samen met haar mededingers quasi opgesloten in ‘de Kapel’, zoals dat ook in werkelijkheid de regel is. De finalisten mogen van het moment dat ze dat kasteeltje betreden geen contact meer hebben met de buitenwereld, zodat ze zich volledig kunnen concentreren op hun muziek.

Jennifer is een getraumatiseerde vrouw die de druk van haar overbeschermende moeder (Ruth Becquart), die rotsvast gelooft in het enorme talent van haar dochter, amper aankan. Haar verblijf in de Kapel zou er een van sereniteit en rust moeten zijn, maar ze wordt het doelwit van de manipulaties van een mysterieuze concurrent. De negatieve interne en externe prikkels zorgen ervoor dat het bij de gekwelde Jennifer tot een kookpunt komt.

Rachmaninov

The Chapel is zeker een van Deruddere’s best geregisseerde films: efficiënt, strak en zonder een enkele nodeloze camerabeweging. Maar ook in de regie van zijn hoofdactrice blinkt Deruddere uit. De nog vrij onbekende Taeke Nicolaï, die blijkbaar geen noot kan spelen, is perfect geloofwaardig als pianovirtuoos en weet het traumatische van haar personage in al haar close-ups uit te drukken. Spijtig genoeg voelt het script wat onafgewerkt aan. Zo zit het innerlijk conflict te weinig verankerd in het uiterlijke. Daarnaast zijn er een aantal scènes die veel potentieel hadden, maar waar niet veel mee gedaan wordt. Zo is de finale confrontatie tussen Jennifer en haar moeder te zwak uitgewerkt en zie je de climax van het innerlijke conflict vrij snel aankomen. Maar bij een aantal scènes heeft Deruddere je dan toch bij je nekvel. De concertsequens van componist Rachmaninov mag je gerust een carrièrehoogtepunt noemen. The Chapel is zo’n film die je door de boeiende en originele insteek en de geïnspireerde regie heel goed wil vinden, maar door de zwakheden in het script uiteindelijk een beetje teleurstelt.

‘The Chapel’ speelt vanaf nu in de bioscoop, op 13/2 in The Roxy Theatre in Koersel in aanwezigheid van Dominique Deruddere