“Ik denk niet dat ik te vroeg juichte, ik juichte op de meet”, vertelde Ilan Van Wilder donderdag nadat hij met een banddikte werd geklopt door Magnus Cort Nielsen op de Alto Da Foia. Geen eerste profzege, wel een lullige finishfoto met een onterecht zegegebaar. Het sein voor Jasper Philipsen om Van Wilder aan te duiden als opvolger in de estafette van ‘renners die juichen maar niet winnen aan de streep’.

Philipsen was al een tijdje aan het wachten om van het virtuele estafettestokje af te geraken. De sprinter van Alpecin-Deceuninck was de pineut tijdens de vierde etappe van de Tour de France in Calais. Daar won hij de massasprint, maar was hij vergeten dat Wout van Aert voor het peloton was gefinisht. “Ik geef het stokje nu door aan een andere Belg, welkom in de club Ilan Van Wilder. Jouw dag zal snel komen”, troostte hij ook.

Philipsen had destijds de bedenkelijke trofee geërfd van Alberto Bettiol. De Italiaan overkwam in de Ronde van Zwitserland hetzelfde als onze landgenoot.

De aanstoker van de estafette was echter Wout van Aert. Die liet zich in de derde etappe van de Dauphiné al juichend de kaas van het brood eten door David Gaudu. “Ik ben beschaamd. “Ik zag het al regelmatig gebeuren met collega’s en lachte er soms mee, maar vandaag ben ik zelf de loser”, foeterde Van Aert toen. Om een week later met plezier de fakkel door te geven aan Bettiol. Donderdag grapte Van Aert naar collega Van Wilder: “Kan de beste… (overkomen, nvdr.)”.